1. Hodžić Fejzo, komandant muslimanske oružane jedinice iz sela Beširovića i pripadnici njegove jedinice.

DOKAZ: 293/95-32

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Selo Bukvica, Opština Gora žde, 25. maja 1992. godine.

KRATAK OPIS: U ovom selu, koje je udaljeno 25 km od Gora žda, a koje je pripadalo mesnoj zajednici Ilovača, bilo je 9 srpskih kuća.

Muslimani iz susednih sela su početkom maja 1992. godine počeli da prave barikade, što je izazvalo uznemirenost Srba. Zbog toga su svi mlađi stanovnici sela pobegli, a u selu su ostali samo stariji stanovnici.

Saslušani svedok je, verujući svojim susedima muslimanima koji su im govorili da nemaju čega da se boje, ostao sa svojom suprugom u selu.

Naoružani muslimani iz susednih sela su 25. maja oko 16.00 časova upali u ovo selo i tom prilikom ubili sve one koje su zatekli u selu. Tako su ubijeni:

1. Vukašinovi ć Grozda, od oca Vujadina, rođena 1937. godine,

2. Vukašinović Božana, od oca Đorđa, rođena 1926. godine,

3. Vukašinović Vukašin, od oca Pera, star oko 87 godina,

4. Vukašinović Veljko, od oca Dimitrija, star oko 73 godine, i njegova supruga:

5. Vukašinović Danica, od oca Boža, stara oko 64 godine,

6. Vukašinović Miloš, od oca Neđa, star oko 66 godina, i njegova supruga:

7. Vukašinović Jovanka, stara oko 62 godine i

8. Vukašinović Milorad, od oca Todora, star oko 74 godine.

Svedok je tada uspeo da pobegne iz sela, koje su nakon toga muslimanski vojnici opljačkali i spalili.

Od tada u ovom selu nema srpskog stanovništva.

1. Sin Agamović Sulejmana iz sela Krabariša, kod Goražda,

2. Odžić Murat, iz sela Trešnjice kod Goražda,

DOKAZ: 622/95

NAPOMENA: Dopuna prijave I-199.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Višegrad, sredina aprila 1992. godine.

KRATAK OPIS: U Višegradu su muslimani u prole će 1992. godine počeli da proganjaju Srbe, koji su bili manjinsko stanovništvo.

Tako je Huso Kuspahić ubio:

Inđić Miću od oca Radovana, koji je radio kao sekretar Osnovne škole "Vuk Karadžić".

1. Kuspahić Huso, koji je pre rata bio aktivni milicionar u Višegradu.

DOKAZ: 678/95-19.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Na putu Štoborani-Go đenje, Opština Han Pijesak, oktobra 1993. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici tzv. Armije BiH, odnosno pripadnici njene vojne jedinice iz Žepe su sačekali u zasedi vozilo markeTAM-110, koje se kretalo putem Štoborani - Gođenje i tom prilikom ubili:

1. Mitrović Radenka i

2. Rubež Simu,

koji su se nalazili u ovom kamionu. Kamion su nakon toga opljačkali i zapalili.

1. Nuhanović Jusuf, od oca Sabrije, rođen 1942. godine u Brložniku, Opština Han Pijesak,

2. Nuhanović Smail, od oca Sarije, rođen 1963. godine u Priložniku,

3. Glušić Bekto, od oca Mehmeda, rođen 1957. godine u Plani, Opština Han Pijesak,

4. Gušić Tufo, od oca Ibrahima, rođen 1954. godine u Olovu,

5. Mehmedović Alija, od oca Mustafe, rođen 1968. godine u Urtićima, Opština Rogatica,

6. Čardaković Ramiz, od oca Rasima, rođen 1956. godine u Štoboranima,

7. Džebo Dževad, od oca Rahmana, rođen 1970. godine u Štoboranima, Opština Han Pijesak.

DOKAZ: 690/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Zaseok Dubice, selo Mislovo, Opština Rogatica, 29. jul 1994. godine.

KRATAK OPIS: Veljovi ć Stojan i njegov sin Veljović Milan su se 29. jula 1994. godine oko 08.30 časova nalazili na svojoj livadi zvanoj "Hadžin do", gde su kosili travu. Tada su se pojavili pripadnici terorističke diverzantske grupe muslimanske vojske iz Žepe, koji su na njih otvorili vatru iz pešadijskog oružja i tom prilikom su:

Veljović Stojana

pogodili u predelu glave nanevši mu povrede od kojih je na licu mesta umro, dok je njegov sin uspeo da se spasi bežanjem.

1. Šakić Kisadet, od oca Murata, rođen 1971. godine u Gođanima, Opština Han Pijesak,

2. Hodžić Hasan, od oca Hameda, rođen 1957. godine u Podžeplju, Opština Han Pijesak,

3. Džebo Dževad, od oca Rahmana, rođen 1970. godine u Štoboranima, Opština Han Pijesak,

4. Sejtiš Huso, rođen 1952. godine u Štoboranima, Opština Han Pijesak,

5. Čardaković Ramiz, od oca Rasima, rođen 1956. godine u selu Štoborani, Opština Han Pijesak,

6. Čardaković Safet, od oca Abida, rođen 1964. godine u Štoboranima, Opština Han Pijesak.

DOKAZ: 137/95-9 i 691/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Brestova ča, Opština Han Pijesak, jula 1992. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici diverzantsko-teroristi čke grupe tzv. Armije BiH iz Žepe su naišli na civila:

Simić Borislava

koga su iz neposredne blizine usmrtili iz pešadijskog oružja, na udaljenosti od oko kilometar i po od njegove kuće na jednom proplanku.

1. Šakić Kisadet, od oca Murata, rođen 1971. godine u Gođanima, Opština Han Pijesak,

2. Hodžić Hasan, od oca Hameda, rođen 1957. godine u Podžeplju, Opština Han Pijesak,

3. Džebo Dževad, od oca Rahmana, rođen 1970. godine u Štoboranima, Opština Han Pijesak,

4. Sejtiš Huso, rođen 1952. godine u Štoboranima, Opština Han Pijesak,

5. Čardaković Ramiz, od oca Rasima, rođen 1956. godine u selu Štoborani, Opština Han Pijesak,

6. Čardaković Safet, od oca Abida, rođen 1964. godine u Štoboranima, Opština Han Pijesak.

DOKAZ: 691/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Jelovica, Opština Han Pijesak, avgusta 1992. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici diverzantsko-teroristi čke grupe u sastavu Žepskog odreda "4. juni" tzv. Armije BiH iz Žepe su u avgustu mesecu 1992. godine izvršili napad na selo Jelovice u Opštini Han Pijesak.

Tom prilikom su ubili sledeće civile srpske nacionalnosti:

1. Zgonjanin Mlađena, dok je

2. Kosorić Boban, koji je bio teško ranjen, posle nekoliko dana umro od zadobijenih povreda.

Po zauzimanju sela, selo su opljačkali, a potom su većinu kuća i drugih dobara zapalili.

1. Muratović Dževad, zvani "Ćiro", od oca Sarije, rođen 02.01.1963. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

2. Muratović Hamed, od oca Hasiba, rođen 14.11.1931. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

3. Omerspahić Agonja, od oca Age, rođen 24.05.1954. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

4. Lilić Selim, zvani "Skuco", od oca Hamida, rođen 28.01.1954. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

5. Lilić Nasko, od oca Nezira, rođen 16.01.1952. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

6. Lilić Sejđalija, od oca Abida, rođen 03.12.1959. godine, u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

7. Muratović Ismet, zvani "Ismo", od oca Muradifa, rođen 01.05.1962. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

8. Šarić, od oca Murata, rođen 20.03.1971. godine, u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

9. Ramiz, zvani "Zoran", od oca Rasima, rođen 1956. godine u selu Štoborani, Opština Han Pijesak,

10. Hasib, od oca Mehmeda, rođen 1956. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

11. Sead, zvani "Tamburica", od oca Himze,

12. Avdić Besim, zvani "Besko", rođen 1960. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

13. Lilić Hajrudin, rođen 1960. godine, u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

14. Ismet, zvani "Crta", od oca Avdije,

15. Lilić Nedžad, rođen 1955. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak,

16. Lilić Nijaz, od oca Abida, rođen 1962. godine u mestu Gođenje, Opština Han Pijesak.

DOKAZ: 692/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Selo Borovine, Opština Han Pijesak, 07. avgusta 1992.

KRATAK OPIS: Pripadnici diverzantsko-teroristi čke grupe odreda "4. juni" tzv. Armije BiH iz Žepe pod komandom Pavlić Avda su 7. avgusta 1992. godine izvršili napad na srpsko stanovništvo u selu Borovine.

Tom prilikom su lišili života sledeća tri člana porodice Borovina, koje su zaklali:

1. Borovina Marka i njegovog sina,

2. Borovina Slavka, koji je bio nepokretan,

3. Borovina Koviljku, staricu, majku Markovu.

Posle toga su zapalili više kuća, štala i plastova sena, pošto su prethodno opljačkali i odneli sve vredne stvari iz napuštenih srpskih kuća, iz kojih je stanovništvo, osim članova ubijene porodice koji su ostali zbog nepokretnog Slavka, ranije uspelo da pobegne.

INDICIJE O IZVRŠIOCU:

1. Palić Avdo, komandant diverzantsko-terorističke grupe odreda "4. juli" tzv. Armije BiH,

2. Hasanović Fadil, od oca Saliha, rođen 22.07.1955. godine u mestu Krivače, Opština Han Pijesak,

3. Hasanović Ekrem, zvani "Kemo", od oca Mustafe, rođen 15.06.1961. godine u mestu Podžeplje, Opština Han Pijesak,

4. Gušić Bekto, od oca Muhameda, rođen 20.03.1957. godine u mestu Plane, Opština Han Pijesak,

5. Nuhanović Mustafa, od oca Rahmana, rođen 05.01.1970. godine u selu Brložnik, Opština Han Pijesak,

6. Džebo Dževad, zvani "Crni", od oca Rahmana, rođen 1970. godine u selu Stoborani, Opština Han Pijesak,

7. Kreštalica Alija, od oca Muja, rođen 1938. godine u selu Rijeke, Opština Han Pijesak,

8. Kreštalica Hamdija, od oca Saliha, rođen 1940. godine u selu Rijeke, Opština Han Pijesak,

9. Gušić Omer, zvani "Sremac", od oca Sarije, rođen 1946. godine u selu Rijeke, Opština Han Pijesak,

10. Gušić Meho, od oca Sarije, rođen 1949. godine u selu Rijeke, Opština Han Pijesak,

11. Gušić Avdija, od oca Muhameda, rođen 1953. godine u selu Plane, Opština Han Pijesak,

12. Hasanović Ćamil, od oca Lulfa rođen 1958. godine u selu Krivače, Opština Han Pijesak.

DOKAZ: 693/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Selo Rijeke, Opština Han Pijesak, maja 1992. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici diverzantsko-teroristi čke grupe tzv. Armije BiH iz Žepe su postavili zasedu na putu u selo Rijeke, na mestu zvanom Majdan. Kada se pojavilo putničko vozilo marke "Zastava" u kome su se nalazili

1. Krsmanović Gojko i

2. Jelkčić Mirko,

pucali su na njih iz vatrenog oružja i usmrtili ih. Nakon toga su vozilo opljačkali i zapalili.

1. Hasanović Ramiz, od oca Huseina, rođen 1965. godine u selu Krivače, Opština Han Pijesak,

2. Hasanović Selman, zvani "Zeleni", od oca Huseina, rođen 1967. godine u selu Krivače, Opština Han Pijesak,

3. Ivojević Abdulah, zvani "Dulo", od oca Emina, rođen 1967. godine u selu Podžeplje, Opština Han Pijesak,

4. Hodžić Hasan, zvani "Pitanac", od oca Hameda, rođen 1957. godine u selu Podžeplje, Opština Han Pijesak.

DOKAZ: 694/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Crna Rijeka, Opština Han Pijesak, juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici diverzantsko-teroristi čke grupe tzv. Armije BiH iz Žepe su postavili zasedu na putu u selo Crna Rijeka. Kada je naišlo putničko vozilo marke "Golf" kojim je upravljao:

Zečević Ilija,

pucali su na njega i ubili ga. Zatim su oplja čkali stvari iz vozila i zapalili ga.

1. Hasanović Ramiz, od oca Huseina, rođen 1965. godine u selu Krivače, Opština Han Pijesak,

2. Hasanović Selman, zvani "Zeleni", od oca Huseina, rođen 1967. godine u selu Krivače, Opština Han Pijesak,

3. Ivojević Abdulah, zvani "Dulo", od oca Emina, rođen 1967. godine u selu Podžeplje, Opština Han Pijesak,

4. Hodžić Hasan, zvani "Pitanac", od oca Hameda, rođen 1957. godine u selu Podžeplje, Opština Han Pijesak.

DOKAZ: 694/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Sarajevo, avgust 1992 - oktobar 1993. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici 10. brdske brigade tzv. Armije BiH su u ovom periodu, prilikom racija, hvatali Srbe na sarajevskim ulicama i odvodili ih na Trebević na kopanje rovova. Srbi su se odatle retko vraćali.

Na Trebeviću se nalazila pećina Kazani u koju su muslimanski vojnici bacali tela pobijenih ili živih Srba, koje su usmrćivali i na taj način. Da bi uništili tela ubijenih Srba, koja su bacali u provaliju Kazani, muslimani su u nju ubacivali stare gume i palili ih.

Komandant ove jedinice je bio Mušan Topalović, koji je imao "elitnu četu". Ovoj jedinici je moglo da se pristupi samo sa "upisninom", a "upisnina" je bila odsečena srpska glava. Pripadnici ove jedinice su glave zaklanih Srba izlagali u Osnovnoj školi.

Pripadnici ove brigade su neke Srbe ubijali i na taj način što bi ih privezali za kamion i vukli ih sve dok ne izdahnu. Neke su, pak, ubijali na taj način što bi ih, vezivanjem za dva automobila koji bi krenuli u suprotnom smeru, raščerečili.

Pripadnici ove brigade su učestvovali i u snajperskom gađanju civila u srpskom delu Sarajeva. Jedan od snajperista je bio Čolak Refik, koji se javno hvalio da je lično od Alije Izetbegovića dobio na poklon snajper, koji mu je ovaj doneo iz Beča.

U posetu ovoj jedinici su dolazili lično Alija Izetbegović, Haris Silajdžić i Biserka Turković, sada ambasadorka BiH u Zagrebu.

Okružni vojni sud u Sarajevu je zbog ovih ubistava vodio postupak protiv pripadnika 10. brdske brigade i 24.12.1994. godine im izrekao neobično blage kazne - najstroža kazna je iznosila 6 godina zatvora. Međutim, posle svega godinu dana, pred novu 1996. godinu, svi osuđeni su bili amnestirani i pušteni na slobodu!

Pripadnici ove brigade su ubijali civile, prethodno ih protivzakonito zatvarali, mučili i sa njima nečovečno postupali, nanoseći im teške patnje i povrede.

Tako su, između ostalih, ubijeni i sledeći Srbi:

1. Vučurević Zoran,

2. Drašković Mileva - nju su zaklali Saferović Samir i Osmanović Suad i bacili telo u provaliju "Kazani",

3. Jovanović Duško - njega su noževima izmasakrirali pripadnici 10. brdske brigade i bacili u provaliju "Kazani",

4. Komljenac Marina, iz Sarajeva, Ulica Dragice Pravice 7/2 - nju je zaklao Čolak Refik, a njeno telo je takođe bačeno u provaliju "Kazani" i njen suprug,

5. Komljenac Radoslav, iz Sarajeva, Ulica Dragice Pravice 7/2 - njega je zaklao Selak Mevludin,

6. Lavljiv Vasilije - zaklao ga je Kubat Zijo, koji mu je odvojio glavu od tela, a telo gurnuo u provaliju "Kazani", i njegova supruga,

7. Lavljiv Ana - njoj je Osmanović Suad naredio da legne i da raširi noge a zatim joj je, dok joj je on gurao granu u polni organ, Tucaković Esad upaljačem palio stidne dlake i na kraju ju je zaklao Tucaković Esad, odvojio joj glavu od tela a telo bacio u provaliju,

8. Nikolić Ervin zvani "Eno" - njemu je Bejtić Samir zabio sablju kroz vrat, a potom su ga ostali udarali noževima po telu dok ga nisu izmasakrirali i Bejtić Samir mu odvojio glavu od tela i bacio telo u provaliju "Kazani",

9. Radosavljević Branislav - njemu je Topalović Mušan odsekao glavu, a potom je telo bačeno u provaliju "Kazani",

10. Šalipur Predrag, iz Sarajeva, Ul. Borisa Kidriča br. 3 - njega je zaklao Hodžić Nihad, a Hodžić Husein mu je nožem odvojio glavu od tela koje je potom bačeno u provaliju "Kazani" i njegova supruga,

11. Šalipur Katarina, iz Sarajeva, Ul. Borisa Kidriča br. 3 - njeno telo je bačeno u provaliju "Kazani", i

12. Šljivić Božidar.

Svedok 806/95-18 navodi:

"... Dok sam se nalazio u ćeliji broj 2 u Centralnom zatvoru u Sarajevu (april 1993 - septembar 1995. godine), u njoj su izvesno vreme boravili i bivši pripadnici oružanih jedinica Topalović Mušana, zvanog "Caco" i njegovog zamenika Delalić Ramiza zvanog "Ćelo 2" i to: Hatić Alen i Kapetanović Emir. U prostoriji za dnevni boravak sam razgovarao sa Kapetanović Samirom i Kulenović Harisom. Hatić je u zatvoru bio zbog krađe, Emir i Samir zbog oružane pljačke sa ubistvom neke dece, a Haris Kulenović kao saučesnik.

U razgovoru sa Hatićem i Kapetanovićem, oni su mi ispričali da su učestvovali u mnogim akcijama kao pripadnici navedene jedinice kojom prilikom su hvatali mnoge Srbe u Sarajevu, odvodili ih na kopanje rovova, kojom prilikom su, prema njihovim rečima mnogi Srbi ubijeni.

Njihovi leševi odvoženi su na mesto zvano "Kazani" iznad naselja Bistrik u Opštini Stari Grad. U ovu provaliju "Kazani" bacani su u slojevima i kako su objasnili prvo bi bacali 30-40 leševa, zatim preko njih živi kreč, a preko kreča jedan sloj zemlje i tako redom, tako da je po njihovim rečima bilo deset slojeva... ".

1. Topalović Mušan, zvani "Caco", komandant "elitne čete" 10. brdske brigade,

2. Seferović Samir, zvani "Čeble", star oko 30 godina, pre rata radio u preduzeću "Neretva" u Sarajevu, komandant bataljona 10. brdske brigade, protiv njega vođen postupak zbog ubistva šestoro Srba,

3. Delalić Ramiz zvani "Ćelo 2", zamenik Mušana Topalovića,

4. Abduli Ramo,

5. Alibašić Asif, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije Bih,

6. Bejtić Samir, od oca Rama, rođen 14.01.1969. godine u Gračanici, nastanjen u Sarajevu, Ul. Džeka br. 36,

7. Gežo Osman, od oca Mustafe, rođen 13.12.1959. godine u Sarajevu, nastanjen u Sarajevu, Ul. Bostariči br. 26, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

8. Dorić Ekrem, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

9. Žiga Sabahudin, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

10. Kadić Sejo, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

11. Kapetanović Emir, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

12. Kapetanović Samir, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

13. Kubat Zijo, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

14. Kulenović Haris, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

15. Ljubović Samir, zvani "Mićo", pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

16. Numić Haris, od oca Nedžada, zvani "Hare", rođen 12.08.1964. godine u Sarajevu, nastanjen u Sarajevu, Ul. VI Proleterske brigade br. 3, pripadnik 10. brdske brigade,

17. Osmanović Suad, pripadnik 10. brdske brigade Armije tzv. BiH,

18. Raonić Esad,

19. Raonić Muhidin, od oca Osmana, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

20. Raonić Senad, zvani "Maskirni", pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

21. Raonić Fahrudin, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

22. Sadović Ismet, od oca Hamde, rođen 29.03.1964. godine u Bitoli, nastanjen u Sarajevu, Ul. 6. novembra br. 56, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

23. Selak Mevludin, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

24. Tadić Senad,

25. Tendžo Omer, zamenik komandira čete 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

26. Topalović Emir,

27. Topalović Džemo, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

28. Turčalo Meho, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

29. Tucaković Esad, zvani "Eso", komandir snajperske čete 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

30. Haračić Senad, od oca Fadila, rođen 20.06.1963. godine u Sarajevu, nastanjen u Sarajevu, Ul. Hriste Boteva br. 6, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

31. Hasić Esad, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

32. Hasić Senad, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

33. Hatić Alen, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

34. Hodžić Armin, od oca Seada, rođen 16.02.1973. godine u Sarajevu, nastanjen u Sarajevu, Ul. Mujkanovića br. 2-a, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

35. Hodžić Nihad, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

36. Hodžić Husein, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

37. Čolak Refik, pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH,

38. Školić Đurđica, od oca Đure, rođena 27.04.1951. godine u Kutini, nastanjena u Sarajevu, Ulica Alifakovac br.1/2, bila pripadnik 10. brdske brigade tzv. Armije BiH.

DOKAZ: 647/95 , 432/95, 806/95-18, 281/96-9 i 117/96.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Tenja, kod Osijeka, i Osijek 1991. godine.

KRATAK OPIS: Kada je Hrvat Antun Gudelj 1. jula 1991. godine ubio Josipa Rajhl-Kira, načelnika policije u Osijeku i druga lica u Tenji, pripadnici policije iz Osijeka, među kojima je bio i Borovička Zvonko, došli su u stan svedoka i posle uviđaja mu oduzeli pištilj i lovačku pušku za koje je imao dozvolu. Zatim su mu saopštili da mora da napusti svoju kuću u Tenji i da više ne sme u nju da se vraća dok ne dobije odobrenje.

Svedok je nakon toga napustio Tenju, otišao u Osijek, gde su on i supruga bili zaposleni, i smestili se kod svog rođaka.

Kada je svedok krajem septembra 1991. godine prvi put uhapšen, zadržan je u jednoj podrumskoj prostoriji u bolnici gde je bio zaposlen. Optužili su ga da je "špijunirao" za bivšu JNA, pa su ga tom prilikom tukli. Hapšenje su izvršili na radnom mestu tako da su njegove kolege mogle da vide kako ga, sa uperenim automatima, sprovode. Svedok je na taj način kompromitovan, s obzirom na to da je u bolnici u kojoj je radio uživao ugled među zaposlenima.

U oktobru 1991. godine uhapšen je drugi put, takođe na radnom mestu. Tada su ga optuživali da je snajperista i da je pucao u hrvatske vojnike, što nije bilo tačno.

Svedoka su 7. decembra 1991. godine treći put uhapsila tri mladića u maskirnim uniformama u kući rođaka kod koga je privremeno stanovao. Kazali su mu da ga vode na "informativni razgovor" i odveli ga u Dubrovačku ulicu, u zgradu na kojoj se nalazila ogromna zastava HDZ. Uveli su ga u podrumske prostorije u kojima je svedok odmah uočio tragove krvi.

Postavili su mu samo jedno pitanje: "Ko su četnici koje poznaješ i koji su četnici sa kojima sarađuješ?". Pošto svedok nije znao odgovor, objašnjavajući da takve ne poznaje, ponovo su mu postavili isto pitanje i onda su počeli da ga tuku pendrekom i pištoljem. Tom prilikom su mu slomili nosnu kost i razbili lobanju iza desnog uva i naneli druge brojne povrede.

Kada su mu u jednom trenutku oduzeli novčanik, jedan od njih je rekao drugom da uništi dokumenta, jer ona svedoku više neće biti potrebna.

Svedok je bio tako pretučen da nije mogao da hoda pa su ga izneli iz te prostorije. Ruke su mu vezali selotejp-trakom na leđima, stavili mu hartiju u usta, a zatim i preko usta zalepili široku selotejp-traku. Ubacili su ga u vozilo marke "Audi 80" zelene boje i odvezli u deo grada koji se zove Tvrđa, na putu pored Bastiona. Na udaljenosti od oko 600-800 m od Bastiona, dovezli su se do obale Drave, gde su stali kod stepenica kojima se spušta do obale Drave.

Iz kola su ga izneli vozač i vojnik sa pištoljem, za koga je svedok kasnije saznao da se zove Jura Relatić, i poneli ga niz stepenice. Iza njih je išao onaj koga su nazivali "šef". Tu pored vode, Relatić je repetirao pištolj i iz neposredne blizine ispalio svedoku metak u glavu, pogodivši ga u levu stranu vilice. "Šef" ga je istovremeno gurnuo nogom u Dravu.

Kada se našao u vodi, pošto je bio samo ranjen, uspeo je da izbaci glavu na površinu vode. Tada je Relatić ispalio drugi metak u njega, koji ga je pogodio kroz otvorena usta u donji deo vilice. Nakon toga su se udaljili.

Svedok je, iako teško ranjen, uspeo nekako da se oslobodi selotejpa, dopliva do stepeništa i izađe na plato.

Kada je video da se isto vozilo, sa upaljenim svetlima, ponovo približava, sakrio se u jedan žbun. Vozilo se zaustavilo na istom mestu, pa su Relatić i još dvojica uniformisanih vojnika izneli iz vozila jednu osobu, koju je svedok pred upaljenim farovima prepoznao kao dr Milutina Kutlića, hirurga i onkologa iz Osijeka, koga je inače znao.

Relatić je pucao dr Kutliću u glavu i kada je njegovo telo omlitavilo, gurnuli su ga niz stepenice i on se otkotrljao u vodu. Potom su seli u automobil i otišli.

Uz najveće napore, povremeno gubeći svest, svedok je uspeo da dođe do "Kuginog" spomenika, gde je izgubio svest i osvestio se tek u osiječkoj bolnici gde mu je pružena medicinska pomoć. Tada je saznao da su ga neki prolaznici pronašli i odneli u bolnicu. Takođe je saznao da je te noći na isti način ubijeno 8 Srba u Osijeku, među kojima je bila i jedna žena. Mada sa trajnim posledicama po zdravlje, on je jedini uspeo da preživi.

Svedok je kasnije saznao da su izvršioci bili uhapšeni u Osijeku, ali da su ubrzo pušteni na slobodu.

1. Relatić Jura, od oca Marka, iz Nove Tenje,

2. Borovička Zvonko, pripadnik policije u Osijeku,

3. NN mladići u maskirnim uniformama.

DOKAZ: 619/95-1

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje civila

MESTO I VREME: Zagreb, 24. oktobra 1991. godine u 15.30 časova.

KRATAK OPIS: Vlaisavljevi ć Stevo, od oca Rada, rođen 1952. godine u Dabru, Otočac, radio je na benzinskoj pumpiINE u Velikoj Mlaci kod Velike Gorice. Kao Srbin je bio izložen čestim pretnjama i zahtevima da se seli u Srbiju. Međutim, on nije hteo da se odseli jer je verovao da će to proći.

Dok se 24. oktobra nalazio na svom radnom mestu na benzinskoj pumpi, prišao mu je visok i proćelav muškarac u maskirnoj uniformi, za koga je njegova supruga kasnije saznala da se zove Beus Branko, i usmrtio ga ispaljivanjem celog šaržera iz pištolja.

Trojica naoružanih ljudi u uniformama su noć uoči ubistva tražila pok Vlaisavljevića kod kuće, ali ga nisu pronašla jer je bio odsutan.

U stan u vlasništvu Vlaisavljevića se posle ubistva uselio pripadnik hrvatske garde, protiv koga je porodica bezuspešno vodila postupak kod suda u Zagrebu.

Beus Branko, rodom iz Kijeva kod Knina, koji je radio na Žitnjaku.

DOKAZ: 618/94.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Mostar, logor Vojne policije HVO na Mašinskom fakultetu, 20. juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je sa grupom ratnih zarobljenika doveden u amfiteatar Mašinskog fakulteta u Mostaru.

Pripadnici Vojne policije HVO su odmah po čeli da ih tuku. Udarali su ih čizmama, palicama, rukama i čime god su stigli, po svim delovima tela.

Kasnije su ih skinuli potpuno gole i nastavili tako da ih tuku, ne birajući po kom delu tela će da udaraju. Mada je među onima koji su ih tukli, većina bila u maskirnim uniformama, bilo je i civila.

Tom prilikom su tukli:

Kovač Ranka, od oca Save, iz mesta Zovi Do kod Nevesinja - zarobljen kao pripadnik Vojske Republike Srpske - od zadobijenih povreda je izgubio svest, krkljao je, gušio se, te je isto veče odveden u bolnicu, iz koje se više nije vratio.

Na pitanje šta je bilo s njim, zapovednik je rekao: "Ne daj bože da se sa vama isto desi".

Svedok 856/95-4 navodi:

"... Pošto su nas na Ekonomskom fakultetu pretukli pripadnici HVO, odveli su nas u logor "Ćelovina" u Mostaru, gde nas je pregledao lekar dr Todor Pantić. Bili smo skoro svi mrtvi. Kovač Ranka su odveli iz zatvora i kasnije mu se gubi svaki trag...".

1. Josip, moguće je Muselimović, advokat iz Mostara, saslušavao svedoke,

2. Martinović Berto,

3. Zlojo Mujo, pripadnik HVO,

4. Babić Ivica iz Rodoča,

5. Tojaga Zijo, ranije golman FK "Buna" u Buni,

6. "Bogo" iz Splita.

DOKAZ: 454/95-13 i 856/95-4.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Sarajevo, logor "Ramiz Sal čin" u bivšoj kasarni "Viktor Bubanj", jul 1992 - oktobar 1993. godine.

KRATAK OPIS: Zatvoreni Srbi su za vreme boravka u ovom logoru bili izloženi strahovitoj torturi. Svakodnevno su tučeni pendrecima, gaženi čizmama i udarani po svim delovima tela.

Svedok je, zbog veoma teških uslova života u ovom logoru, za pet meseci boravka oslabio sa 112 kg na 56 kg, kosa mu je otpala i bio je nepokretan tri meseca.

Prema saznanju svedoka, u ovom logoru su u ovom periodu ubijeni ili su umrli od batina ili od gladi sledeći zatvoreni Srbi:

1. Guslov (ili Guslav) Trivo, iz Sarajeva, umro neposredno po puštanju iz ovog logora, 1993. godine, od posledica povreda zadobijenih u logoru,

2. Drašković Novo iz Sarajeva,

3. Žerajić Božo, iz Nevesinja, koji je živeo u Sarajevu,

4. Marinković Radivoje, koji je od povreda preminuo u bolnici u koju su ga prebacili,

5. Matić Slobodan, poslovođa iz Sarajeva,

6. Micić, koji je 29. jula 1992. godine u ovaj logor doveden već pretučen i posle jednog sata je umro,

7. Mišić Milan,

8. Novaković Duško, iz Vogošće,

9. Odžaković Nedeljko, iz Velešića, sa stanom u Ul. Adama Buće,

10. Ponjarac Novica, iz Vasin Hana - Sarajevo, ubijen neposredno po puštanju iz ovog logora,

11. Radojčić Manojlo, iz sela Kisa kod Nevesinja, koji je živeo u Sarajevu,

12. Rajevac, major, koji je umro kada su mu uskratili lekove za srce koje je morao da uzima jer je bio srčani bolesnik,

13. Rakanović Uroš, iz Doglade kod Sarajeva, star oko 50 godina,

14. Tizić Vukašin,

15. Ćeranić Mato, iz Oblja kod Kalinovika, koga su pre smrti nosili u ćebetu na suđenje,

16. Čajević Zoran, star oko 32 godine, rodom iz Foče, koji je radio u Sarajevu, a koga je iz ćelije 12 izveo upravnik logora Mujić Ramiz, rodom iz Foče - po pretpostavci svedoka 604/95, ubijen je u znak odmazde za pogibiju Mujićevog zeta,

17. Čajević Ognjen, odveden iz ćelije 07.11.1992. i više se nije vratio,

18. Šipovac Novica, iz Nevesinja, koji je živeo u Sarajevu.

1. Bajramović Ismet, zvani "Ćelo", rođen 26.04.1966. godine u Sarajevu , upravnik logora,

2. Spajić Basim, upravnik logora,

3. Mujić Ramiz, policajac iz Foče, zamenik upravnika logora,

4. Dolan Himzo, bivši zastavnik JNA koji je nasledio Spajića na dužnosti upravnika,

5. Dautović Kemo iz Sarajeva, stražar, pre rata radio u fabrici "Zrak",

6. "Fuad", stražar, Šiptar,

7. Mošović, zvani "Struja", stražar,

8. Ćustović zvani "Špico", stražar,

9. "Ventila", stražar,

10. "Pukovnik".

DOKAZ: 434/95-2, 650/95, 438/95 i 604/95.

NAPOMENA: Dopuna prijave II-100.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Hrasnica, kod Sarajeva, logor u podrumu nezavršene stambene zgrade, 1992 - 1994. godine.

KRATAK OPIS: U ovom logoru u kome je bilo zatvoreno do stotinu Srba, zatvorenici su bili izloženi strahovitim torturama. Od posledica zadobijenih povreda, umrli su:

1. Šojić (ili Šolić) Maksim iz Borča, koji je živeo u Hrasnici i radio u "Famosu",

2. Ćosović Slobodan, rođen 1960. godine - svedok je njegov leš sa još tri leša iskopao radi razmene,

3. Vasović Vito iz Srbije, koji je radio u "Famosu" u Hrasnici,

4. Drašković iz Kalinovika, koji je podlegao batinanju od strane Gadžo Senada,

5. Stojanović, koji je takođe ubijen prilikom batinanja od strane Gadžo Senada,

6. NN, ubijen batinanjem od strane Gadžo Senada,

7. Kovačević Momčilo iz Gacka, poginuo za vreme kopanja rovova.

Svedok 872/95-7 navodi:

"...U proleće 1993. godine, Šolić Maksim, radnik "Famosa" je priveden u policiju u Hrasnici.

On je odveden u večernjim časovima, a sutradan je policija objavila da je u policiji umro od srčanog udara.

Od mog prijatelja koji je bio u zatvoru, saznao sam da su Šolića tukli i da je umro od zadobijenih povreda, a ne od srčanog udara...".

1. Okerić Rasim, pre rata nastavnik, iz Gacka, upravnik logora,

2. Gadžo Senad iz Gacka, stražar,

3. Đuliman Džemo, zadužen za likvidaciju zatvorenika.

DOKAZ: 454/95-7, 454/95-2 i 434/95-4.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Hrasnica kod Sarajeva, logor u podrumu solitera ispod stanice muslimanske policije, 1992. godine.

KRATAK OPIS: U ovom logoru za Srbe su, od posledica povreda zadobijenih prilikom batinanja, umrli:

1. Milutinović Dostimir, koji je radio u "Famosu" u Hrasnici,

2. Milutinović Radomir, koji je radio u "Famosu" u Hrasnici,

3. Stefanović Gojko, koji je radio u "Famosu" u Hrasnici,

4. Stramputa Aleksa, koji je radio u "Famosu" u Hrasnici,

5. Guzina Radovan, penzioner, star oko 90 godina,

6. Govedarica Radoslav, iz Gacka, koji je radio u "Famosu" u Hrasnici.

1. Huso iz Crne Gore, upravnik logora,

2. Šabović Amir iz Hrasnice, starešina u policiji,

3. Agan Nezir, sa Ilidže, islednik,

4. Šutalo Pero iz Sarajeva,

5. Džemo iz Goražda, stražar,

6. Enver iz Crne Gore, stražar,

7. Zaim, stražar.

DOKAZ: 454/95-2.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Sarajevo, logor Sunce u naselju Dobrinja u komandi 5. motorizovane brigade tzv. Armije BiH, 18. juna 1992. godine izme đu 19.00 i 19.30 časova.

KRATAK OPIS: U jednoj prostoriji zatvora "Sunce" su se nalazila 33 zatvorena Srbina, kada je u tu prostoriju ušao Muharem Mezit čiji je brat Hilmo poginuo tih dana. On je pre rata u jednom saobraćajnom udesu usmrtio petoro ljudi u Nedžarićima i zbog toga je bio osuđen na višegodišnju kaznu zatvora. Međutim, već na početku rata je bio amnestiran i pristupio je snagama tzv. Armije BiH.

Muharem je počeo da puca po zatvorenicima. Međutim, pošto nije uspeo da usmrti svu 33, koliko ih je bilo u toj prostoriji, čuvari Mavrić Šefko i Dušica Nermin su preživelima pucali u glave da ne bi bilo svedoka.

Zatim su svi leševi spaljeni i zakopani u zajedničku jamu.

Muslimani su posle toga objavili da je Muharem Mezit ubijen snajperskim hicem, ali bi se iz ponašanja njegove majke dalo zaključiti da je on u životu.

Tom prilikom su, pored ostalih, ubijeni i:

1. Gašić Petar, od oca Antonija, rođen 24.07.1948. godine u Prnjavoru, i njegov sin,

2. Gašić Oliver, od oca Petra, rođen 20.09.1971. godine u Kovinu,

3. Pejović Momo, rođen 1950. godine u Sarajevu,

4. Sarić Nedeljko, koji je stanovao u Sarajevu u Ul. Franca Rozmana.

1. Mezit Muharem,

2. Dušica Nermin, stražar u logoru "Sunce", sada komandir Vojne policije,

3. Mavrić Šefko stražar u logoru "Sunce".

DOKAZ: 508/95 i 806/95-22.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Banovi ći, logor u zgradi Direkcije železničkog saobraćaja, sredinom 1992. godine.

KRATAK OPIS: Za vreme boravka u ovom logoru u Banovi ćima, muslimanski i hrvatski vojnici su veoma često, a naročito u noćnim časovima, izvodili uhapšene Srbe i tukli ih do besvesti.

Među onimakoji se su najviše mu čili u ovom logoru je bio i

Ćazić Drago, penzionisani milicionar iz Banovića,

koji je nakon puštanja iz zatvora podlegao od zadobijenih povreda.

Svedok 799/95-30 navodi:

"... Kada su me doveli u logor smešten u podrumu Direkcije železničkog saobraćaja, tu smo zatekli mog rođaka Ćazić Draga, koji je bio uhapšen 25. juna 1992. godine. Ležao je nepomičan. Košulja mu je bila krvava i poderana, a preko grudi mu je bio prebačen vlažan peškir. Kada me je video, progovorio je: FACE="Symbol">cVidi šta su dušmani od mene uradili FACE="Symbol">c . Bilo mu je hladno i drhtao je.

Oko 20.00 časova 20. juna je odnet iz logora svojoj kući, nepomičan, Ćazo Drago. Ujutru je pokušao da ustane, ali je pao pa su ga odveli u bolnicu na Gradini u Tuzli, gde je 5. jula 1992. godine umro od posledica prebijanja u logoru...".

1. Kadrić Akif, načelnik SUP-a u Banovićima, koji je i lično učestvovao u tuči zatvorenih Srba,

2. Mrkonja Fikret, policajac iz Banovića,

3. Berbić Muradin, policajac iz Banovića,

4. Podžić, sin Omera, iz Banovića.

DOKAZ: 617/95-28 i 617/95-30 i 799/95-30.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Lukavac, logor u školskom centru, 27. juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: U ovom logoru se nalazio i

Jović Nikola, star oko 60 godina, penzioner iz Puratića kod Lukavca,

koga su od svih zatvorenih Srba u ovom logoru najviše tukli.

Pripadnici Vojne policije su 27. juna 1992. godine upali u prostoriju u kojoj je, pored Jovića, bio zatvoren i saslušani svedok, govoreći: "Trebalo bi nešto zaklati". Tada su odveli Jović Nikolu i posle jednog sata ga vratili potpuno pretučenog i bez svesti.

U toku noći je umro, a ujutru su vojni policajci izneli njegov leš i, koliko svedok zna, on je zakopan na groblju u Lukavcu.

Pripadnici Vojne policije u Lukavcu.

DOKAZ: 795/95-2

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Selo Homolje kod Konjica, 19. aprila 1993. godine.

KRATAK OPIS: Posle borbi u Gornjem Selu izme đu muslimana i Hrvata, koji su u to vreme bili u neprijateljstvu, muslimanski vojnici su ušli u Donje Selo u kome je, pored većinskog srpskog stanovništva, bilo i hrvatskih kuća.

U Donjem selu su izdvojili sve muškarce - Srbe i Hrvate, ukupno njih oko 95 i poterali ih u selo Homolje. Tu su razdvojili Srbe od Hrvata.

Nakon toga su izdvojili sve muškarce koji su bili u logoru u Čelebiću. Zatim su one koji su bili u tom logoru i koji su pokazali potvrdu Međunarodnog Crvenog krsta ostavili u grupi a one koji tu potvrdu nisu imali, izdvojili su na stranu i javno streljali.

Tom prilikom su ubijeni sledeći Srbi:

1. Kuljanin Zoran, od oca Todora, iz Donjeg Sela,

2. Ristić Obren, iz Buturović Polja,

3. Golubović Neđo iz Konjica, i još jedan

4. NN Srbin.

Pošto je Kuljanin Zoran još bio živ, prišao mu je Almir Habibija pa ga je udario kundakom puške u slepoočnicu i tako mu smrskao glavu.

1. Ćibo Safet iz sela Piljana kod Konjica, komandant jedinica tzv. Armije BiH u Konjicu,

2. Habibija Almir iz Konjica, pripadnik tzv. Armije BiH.

DOKAZ: 318/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Okolina Osijeka, po četkom jula 1995.

KRATAK OPIS: Kada su pripadnika Vojske Republike Srpske Krajine,

Popović Zdravka, od oca Milana, rođenog 1954. godine u Podravskoj Slatini, živeo u Boboti kod Vukovara,

4. jula 1995. godine zarobili pripadnici vojske Republike Hrvatske, koji su bili ilegalno ubačeni na srpsku teritoriju, odveli su ga na teritoriju Hrvatske, gde su ga usmrtili.

Njegova supruga je 9. jula prijavila njegov nestanak prdstavniku Međunarodnog Crvenog krsta u Dalju, sa molbom da preduzmu mere za njegov pronalazak.

Posle dve nedelje su je u Crvenom krstu obavestili da su dobili informaciju da se njen muž ne nalazi na teritoriji Hrvatske. Nakon mesec dana je dobila novo obaveštenje. Prema toj informaciji koju je Crveni krst dobio od hrvatskih vlasti, njen muž je u osječkoj bolnici podlegao ranama od vatrenog oružja koje su mu, prilikom hapšenja, naneli pripadnici Hrvatske vojske.

Popovićev leš je 24. avgusta 1995. godine predat Srbima. Kada je izvršena obdukcija leša, konstatovano je da na telu nema povreda od oštrih predmeta ili vatrenog oružja, ali da postoje povrede zadate tupom mehaničkom silom u predelu iznad lopatica i slabina.

1. Pripadnici vojske Republike Hrvatske.

DOKAZ: 724/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Selo Banovi ći, kod Banovića, logor u Osnovnoj školi, oko 10. juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: U logoru koji se nalazio u barakama za ugalj, pored Osnovne škole "Ivan Goran Kovačić" u selu Banovići, svedok se zatekao 6. juna 1992. godine kada su uhapšeni:

1. Ristić Dušan, star oko 32 godine, iz sela Lozna kod Banovića, direktor Studentskog servisa u Banovićima, i

2. Đurić, iz sela Lozna kod Banovića, koji je živeo u Banovićima.

Trećeg ili četvrtog dana po dovođenju u ovaj logor, došli su vojnici koji su se nalazili na ratištu na planini Vijenac. Oni su prozvali Ristića i Đurića i izveli ih ispred baraka gde su počeli da ih tuku.

Čula se njihova kuknjava i oni su, kako svedok navodi, puštali jezive krike. To je trajalo oko 20 minuta. Posle toga se više nisu čuli njihovi glasovi.

Svedok je kasnije saznao da su obojica te večeri ubijeni i da su odmah bili zakopani u rupi koja je iskopana pomoću rovo-kopača.

Grupa muslimanskih vojnika, me đu kojima se nalazila jedna dobro razvijena devojka iz Živinaca.

DOKAZ: 799/95-31

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Logor u selu Tetovo, u Osnovnoj školi "Hasan Kikić", kod Zenice, 16. juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Na dan 16. juna oko 06.30 časova, pripadnici Patriotske lige koju su činili muslimani i protivdiverzantske čete Teritorijalne odbrane, sastavljene od muslimana i Hrvata, izvršili su pretrese i hapšenja Srba u selu Bukovica.

Tom prilikom su uhapsili:

1. Božić Anđelka, rođenog 1940 godine,

sa dva sina i odveli ih u selo Tetovo, gde su u Osnovnoj školi "Hasan Kikić" počeli da ih tuku. Pri tom su se takmičili ko će više udaraca da im zada.

Tukli su ih palicama, električnim kablom i kundacima od pušaka.

Božić je umro oko 18.00 časova od zadobijenih povreda i preloma kičme. Leš je iz ove škole prevezen u Zenicu.

Jedan od njegovih sinova je tom prilikom zadobio prelom dva rebra obostrano, a drugi prelom pet rebara, prelom hrskavice grudnog koša i prelom cevanice leve noge.

1. Šarić Jasmin, pre rata aktivan kapetan JNA, iz Zenice,

2. Kovač Hasan iz Gradišta,

3. Kovač Kemal iz Gradišta,

4. Kovač Zijad iz Gradišta,

5. Kovač Mirsad iz Gradišta,

6. Kovač Muharem iz Gradišta,

7. Ković Omer iz Gradišta,

8. Gak Hazim iz Gradišta,

9. Gak Ćazim iz Gradišta.

DOKAZ: 799/95-13

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Logor u Okru žnom zatvoru u Bihaću - Luke, druga polovina 1992. godine.

KRATAK OPIS: Zbog veoma surovog tretmana prema zatvorenim Srbima, u ovom logoru su od zadobijenih povreda umrla slede ća lica:

1. Radaković Jovo, rođen 1934. godine, koji je pre toga bio pretučen više puta. Od zadobijenih povreda nije mogao 15 dana ni da jede ni da pije, sve vreme ležeći u polusvesnom stanju u uglu ćelije. Nakon toga su ga prebacili u bolnicu u Bihaću, gde je i umro.

2. U zatvoru u Bihaću umro je i jedan mladić - Srbin, čiji se identitet utvrđuje.

1. Šantić Josip, Hrvat, načelnik bezbednosti u Bihaću, pre rata kapetan JNA,

2. Dedić, musliman, upravnik logora,

3. Remić Hamdo, star oko 30 godina, rukovodilac smene u zatvoru,

4. Mujić Fadil, stražar, pre rata trgovac koji se posebno iživljavao nad zatvorenicima.

DOKAZ: 759/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Osijek, istra žni zatvor, krajem 1991. godine.

KRATAK OPIS: Iz zatvora u Podravskoj Slatini, doveden je u istražni zatvor u Osijeku

Ojkić Lazo, star oko 60 godina, iz Voćina.

On je, kao i svi zatvoreni Srbi, bio izložen tuči i maltretiranju. Njemu i D. S. su stavljali ud u usta i terali ih da "puše" i da na taj način seksualno zadovoljavaju pripadnike ZNG. Oni su ih takođe naterali da svakog jutra ližu jezikom pod. Posle toga bi prosipali ostatke hrane na pod i tukući ih, terali ih da tu hranu ližu sa poda.

Ojkić je jednog dana vraćen u zatvorsku sobu u kojoj je bio i saslušani svedok. Na sebi je od odeće imao samo ženski kombinezon. Bio je sav modar i skoro ga je bilo teško prepoznati.

Ubrzo je i umro.

1. Upravnik istražnog zatvora u Osijeku,

2. Kovačević Zlatko iz Osijeka, stražar.

DOKAZ: 619/95-3

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Selo Stupari kod Kladnja, logor u školi, juni 1992. do marta 1993. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici tzv. Armije BiH su 9. juna 1992. godine napali selo Lupoglavo u Opštini Kladanj, gde su živele 44 srpske porodice. Uspeli su da uhvate 24 osobe koje su oterali u logor za Srbe u Stuparima, koji se nalazio u školskim zgradama. U tom logoru je bilo i po 100 zatvorenih Srba.

Zatvorenici u ovom logoru su bili podvrgnuti fizičkom zlostavljanju, tučama i maltretiranju. Pored ostalog, bili su primoravani da neprekidno gledaju u sunce, od čega je svedok padao u nesvest. Pojedinci su odvođeni u SUP Kladanj, odakle su vraćani isprebijani, tako da su bili nepokretni i po pet dana.

Od ovih tortura je umro:

Kucalović Vladimir iz Obrćevca, Opština Kladanj.

Uprava logora je njegovu smrt predstavila kao vešanje o kvaku vrata, što je potpuno nelogično, s obzirom na to da su mu pre toga obe ruke bile slomljene.

Svedoka su nagonili i da udara glavom o naslagana drva, od čega je imao ozlede i bolove glave.

1. Veizović Zijad, komandant logora, koji je pre rata bio vodnik u JNA,

2. Veizović Kahro, komandant Vojne policije.

DOKAZ: 293/94-10

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Ljuba če kod Živinice, logor, sredinom 1993. godine.

KRATAK OPIS: Svi zatvoreni Srbi u ovom logoru su bili podvrgnuti strahovitim torturama. Tukli su ih kundacima, bezbol palicama, slomljenim nogama od stolova i gumenim palicama. Iz ovog logora su odvo đeni i u SUP Živinice, gde su ih ispitivali i takođe tukli.

Od ovih tortura je u junu 1993. godine umro

Ristić Mićo.

1. Vinko, po nacionalnosti Hrvat, pripadnik Vojne policije.

DOKAZ: 293/95-12

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Selo u okolini Vrgorca u Hrvatskoj, logor u gara ži, 19. aprila 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok 484/95 je sa još dva pripadnika JNA zarobljen na području Mostara. Nakon toga su sva trojica dovedena u jednu garažu kod Vrgorca, gde su zatekli oko još 35 zarobljenih vojnika Republike Srpske. Svi su bili pretučeni, a među njima je bio i :

Spremo Milan iz Kupresa,

koji je imao povrede zadobijene prilikom prebijanja u ovom logoru.

Narednog dana, pošto je Spremo ubijen, Bošković Željko je odveo svedoka i još dva zatvorena vojnika da na jednom brdu iskopaju raku u koju su zatim zakopali leš Spremo Milana.

Svedok 34/96 navodi:

"... Iz Eminovog Sela su nas na kamionu sprovodili u pravcu Imotskog. Kada smo došli do sela Vrgorac, tu su nas ponovo ispitivali. Toga dana bio je katolički Uskrs.

Tu su pozvali Spremo Milana iz Kupresa, pa su ga tukli nogama dok nije pred nama izdahnuo.

Posle godinu dana njegov leš je razmenjen, a dotle je bio sahranjen u Vrgorcu... ".

1. Bošković Željko i drugi pripadnici HVO iz Vrgorca.

DOKAZ: 484/95 i 34/96.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Tuzla, Centralni zatvor, 1992-1993. godine.

KRATAK OPIS: Svedok 647/95, koji je u ovom zatvoru boravio od juna 1992. do jula 1993. godine, navodi:

"... Stražari su svakoga dana govorili da ćemo biti poubijani. Živeli smo u stalnom strahu za svoje živote. Ja sam lično video kada su iz drugih prostorija ovog zatvora iznosili mrtve Srbe. Video sam najmanje 10 tela mrtvih Srba, koji su podlegli povredama od udaraca. Srbe su, posebno u noćnim časovima, izvodili u druge prostorije i tamo ih tako nemilosrdno tukli da su se iz tih prostorija čuli krici i jauci.

U zatvoru se pričalo da su muslimanski vojnici dovodili zarobljene srpske borce u taj zatvor i da su oni u toku noći u najvećem broju slučajeva podlegali od zadobijenih povreda. Nakon toga su ih iz zatvora iznosili. Da li su ta tela koja sam ja video tela tih boraca, to ja ne znam, ali samo znam da sam video da su stražari iznosili mrtve ..."

Svedok 617/95-28, koji je bio u Centralnom zatvoru u Tuzli od jula 1992 do jula 1993. godine, svedoči:

"... Veoma često, a naročito u noćnim časovima, uhapšene Srbe su tukli do besvesti. U Centralnom zatvoru u Tuzli iznosili su uhapšene Srbe zavijene u ćebad iz prostorija u zatvoru. Ja sam video pet mrtvih Srba, koje su izneli, pošto su podlegli povredama zadobijenim od tuče.

Iz ćelija u kojima smo se mi nalazili, čuli su se krici i jauci, a mi smo, kada se vrata otvore, bili u prilici da vidimo kako čuvari iznose Srbe koji su podlegli povredama. Pričalo se da je jedna grupa zarobljenih srpskih boraca dovedena i da su svi preko noći podlegli povredama, te da su sutradan izneti. Ja sam video da su izneta samo petorica mrtvih. Da li su oni pripadali toj grupi ili ne, to ne bih mogao da kažem.

Teror nad Srbima je bio naročito težak sredinom 1992. godine ..."

Svedok 617/95-17 navodi:

"... muslimanski vojnici su 20. aprila 1992. godine doveli u zatvor u Tuzli 9 zarobljenih srpskih vojnika. Među njima su bile i dve žene. Čuo sam, a i video, da su te vojnike strahovito tukli - i to po čitavu noć. Tu su ponižavali i ove dve žene. Terali su ih da se skidaju nage, a potom su ih i udarali ..."

O svom boravku u Centralnom logoru u Tuzli svedok 679/95-20 navodi:

"... Svakog dana su nas izvodili na saslušanja i pri tome nas tukli, udarali su nas svim raspoloživim sredstvima: pesnicama, nogama na kojima su imali čizme, kundacima od oružja, palicama ...

Pošto je hrana bila izuzeno loša a tuče su bile stalne, ja sam strahovito izgubio na težini i od 100 kg, koliko sam imao kada su me uhvatili, spao na 50 kg koliko sam imao kada sam razmenjen.

U toku boravka u Centralnom zatvoru u Tuzli izvođen sam na kopanje rovova na Majevici. Prilikom svakog izvođenja su nas tukli. Rovove sam kopao prilikom trajanja borbenih dejstava. Tamo sam dva puta ranjen.

Za vreme boravka u zatvoru u Tuzli, veliki broj uhapšenih Srba je podlegao povredama. Čulo se svako veče kada su muslimanski vojnici ulazili u zatvorske ćelije i tukli uhapšene Srbe. Iz tih prostorija dopirali su krici i jauci, a posle tih tuča, umrle od posledica povreda su nosili kroz hodnik ...">

1. Selimović Bajazit, zvani "Baja" iz Bratunca,

2. Mulalić Nedim, zvani "Crni" iz Srebrenice,

3. Lenđer Davor, iz Živinica,

4. Kanafa, pripadnik muslimanske vojske, rodom iz Papraće kod Šehovića, koji je pre rata radio u Saobraćajnom preduzeću u Tuzli,

5. Marković Toni, stražar,

6. "Debeli Hari", stražar.

DOKAZ: Dokumentacija Komiteta pod brojem 647/95, 617/95 i 679/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Rakitje kod Samobora, krajem septembra 1991. godine.

KRATAK OPIS: Bivša kasarna JNA u Rakitju bila je pretvorena u logor za zarobljene vojnike JNA.

Isečci iz novina na kojima je bio grb Srbije, koji su pronađeni u vojničkim knjižicama kod vojnika

Utržan Marka iz Kikinde i

Laketić Željka, poslužili su kao razlog da njih dvojicu posebno tuku.

Marka su počeli da tuku 15. septembra kada su ih doveli u ovaj logor. To su činili u podrumu gde bi ga vezivali licisama i tukli ga palicama, nogama i kundacima pušaka, preteći mu nožem i pištoljem da će ga ubiti.

Ostali zarobljeni vojnici su primetili da mu je, po povratku iz podruma, telo bilo u krvi, da mu je koža na leđima na više mesta popucala i da rane krvare.

Svakodnevno su ga izvodili u podrum na tuču. Kada su ga poslednji put vratili u sobu, bio je u tako lošem stanju da nije mogao da hoda, a celo telo mu je bilo u modricama i ranama.

Sutradan su, oko 12.00 časova, četiri pripadnika ZNG sa belim opasačima došli u sobu i odveli Marka na batinanje u podrum.

U podrumu je Marko ubijen iz pištolja.

Njegovo telo je razmenjeno i predato rodbini koja živi u okolini Kikinde.

Zapovednik zatvora u Selskoj ulici bio je nizak, mršav, plave kose, kratkih brkova.

DOKAZ: 487/95, 480/95 i 727/95

NAPOMENA: Dopuna prijave II-011

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Konjic, logor u sportskoj dvorani "Musala", 15. jula 1992. godine, oko 12.00 časova.

KRATAK OPIS: U delu Konjica koji se zove Musala, pored obale Neretve, nalazi se sportski objekat "Musala", koji se sastoji od velike hale za košarku i druge sportove sa terenom za igru i prostorom za publiku. Sama hala ima providan krov, tako da unutra ulazi dnevna svetlost. Na polovini krovne konstrukcije postoji metalna traverza.

Ovaj sportski objekat je u maju mesecu 1992. godine pretvoren u logor za Srbe iz Konjica i okolnih mesta.

Srbi su u početku bili u svlačionicama koje su služile kao ćelije, a u toku dana je svako od njih imao određeno mesto u sali na kome je morao da sedi. Prema procenama, ovde je sredinom 1992. godine bilo zatvoreno oko 280 Srba.

Kada su 15. jula 1992. godine muslimanski vojnici sa svojih položaja iz mesta Prevlja granatirali sportsku salu "Musala" u kojoj se nalazio logor za zatvorene Srbe, poginulo je 13, a ranjeno 8 zatvorenih Srba.

Stražari su tog dana oko podne naterali sve zatvorenike da zauzmu svoja mesta u dvorani. Nekima su promenili uobičajena mesta sedenja, a potom se povukli. Jedan od stražara se popeo na galeriju i držeći pištolj u ruci, što do tada nije bilo uobičajeno, naredio da niko ne sme da se pomeri sa svog mesta. Potom je uključio ventilaciju, što do tada nikada nije rađeno, i povukao se. Oko 12.15 časova je eksplodirala prva granata iznad dvorane. Uskoro zatim druga je probila krovnu konstrukciju, uletela u dvoranu, odbila se od metalne traverze i udarila u zid na suprotnoj strani i tu eksplodirala. Usled jake eksplozije je razrušen ceo zid koji se srušio na one koji su sedeli ispod njega, a komadi su se razleteli na sve strane. Od toga je poginulo ili je umrlo na putu do bolnice ili u bolnici 14 Srba.

U sportskoj sali su se odmah nakon eksplozije pojavile televizijske ekipe, novinari i njihove značajnije ličnosti, koje su okrivile Srbe da su namerno granatirali sportsku salu, dajući tome značajan publicitet.

Sve izneto, nameće zaključak da su sami muslimani granatirali ovaj sportski objekat, što potvrđuju i iskazi saslušanih svedoka koji su videli da su granate ispaljene sa muslimanskih položaja. U prilog tome govori i činjenica da nijedan stražar nije povređen, jer su se svi sklonili na sigurna mesta, što bi u drugim okolnostima bilo neverovatno.

Od dejstva granate u sportskoj dvorani "Musala" su poginuli:

1. Živak Novica, od oca Čeda, rođen 1960. godine,

2. Kuljanin N, čije ime nije utvrđeno,

3. Kuljanin Predrag, zvani "Mačak", od oca Neđa, rođen 1964. godine, umro na putu do bolnice,

4. Kuljanin Tihomir, zvani "Tico", od oca Janka, rođen 1965. godine,

5. Mirko, od oca Marka, rođen 1957. godine,

6. Ninković Radomir (ili Rade), od oca Marka, rođen 1944. godine,

7. Ninković Stevan, od oca Marka, rođen 1962. godine,

8. Ćećez Velimir, od oca Obrena, rođen 1952. godine, umro na putu do bolnice,

9. Ćećez Vlatko (ili Vlada), od oca Obrena, rođen 1952. godine, umro u bolnici u Jablanici,

10. Ćećez Dušan, od oca Pere, rođen 1953. godine, i njegov brat,

11. Ćećez Milan (ili Milorad), od oca Pere, rođen 1950. godine,

12. Ćećez Mirko, od oca Svetozara, rođen 1958. godine, umro u bolnici u Jablanici,

13. Ćećez Miroslav (Miro), od oca Radivoja, rođen 1969. godine, umro u bolnici u Jablanici,

14. Ćećez Pero, od oca Miloša, rođen 1963. godine, umro u bolnici u Jablanici.

Ubijeni su kasnije sahranjeni u Donjem Selu kod Konjica, s tim što su Ćećezi sahranjeni na livadi koja je vlasništvo Ćećez Svete, pošto muslimanske vlasti nisu dozvolile da budu sahranjeni na pravoslavnom groblju.

Od dejstva granate ranjena su, pored ostalih, sledeća lica:

1. Ćećez Savo,

2. Ćećez Momčilo,

3. Kuljanin Neđo,

4. Kuljanin Miroslav,

5. Kuljanin Željko,

6. Karlović Miroslav,

7. Mrkajić Željko,

8. Mrkajić Lazo.

1. Mucić Zdravko, zvani "Pavo" ili "Pavao" od oca Janka, rođen 1956. godine u Spiljanima, Opština Konjic, Hrvat, pre rata radio u preduzeću "Igman", upravnik logora,

2. Delić Hazim, od oca Ibra, rođen 1960. godine u Orahovcima, Opština Konjic, bio nastanjen u Orahovcima, radio u "ŠIP"-u, zamenik upravnika logora,

3. Hebibović (ili Halilović) Ismet, zvani "Broćeta", star oko 45 godina, iz Konjica, koji je bio komandant logora,

4. Barunčić Pero, komandir policije u Konjicu,

5. Perić Drago, predsednik HVO u Konjicu,

6. Zovko Zvonko, stožernik HVO u Konjicu,

7. Mušinović Miralem, zvani "Rasim" i "Rale", star oko 40 godina, pre rata radio kao vozač u Konjicu, šef tajne policije,

8. Duračić Miralem, čelnik "Zelenih beretki",

9. Pelić Šefik, zvani "Kiko",

10. Jelešković Edin, zvani "Edo" i "Muf" (ili "Mup"), star oko 40 godina, radio u preduzeću "Igman" u Konjicu, stražar u logoru,

11. Špago Enid, zvani "Kravar", od oca Hamdije, rođen 1965. godine u Konjicu, bio nastanjen u Konjicu, stražar u logoru,

12-13. Braća Juka (ili Uka), po nacionalnosti Šiptari.

DOKAZ: 454/95-17, 454/95-18, 496/95, 440/94-2 i 221/94-14.

NAPOMENA: Dopuna prijave II-034

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje uhapšenika - ratnih zarobljenika

MESTO I VREME: Grada čac, logor u Srednjoškolskom centru, početkom novembra 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je bio prisutan u logoru kada je Huski ć ubio

Blagojević Milana iz sela Avramovina kod Gradačca,

tako što ga je tukao nogama i rukama sve dok ovaj nije izdahnuo. Posle toga je naterao svedoka da iznese njegovo telo do obližnjeg plasta sena koje je potom zapalio i zapretio svedoku da će tako postupiti i sa njim.

Huskić Roka, od oca Huseina, iz Gradačca.

DOKAZ: Zapisnik o saslušanju svedoka pod brojem 339/94-19.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Čapljina 1991-1993. godina.

KRATAK OPIS: Pripadnici HVO, HOS-a, "Sokolova", "Gabeljaka" i Handžar divizije su svedoka, koji je živeo u Čapljini, hapsili i saslušavali ukupno 13 puta u periodu od 1991. do 1993. godine.

Stan mu je u istom periodu pretresan ukupno pet puta.

Sva hapšenja i pretresi su bili bez ikakvog rešenja.

Jedanput je uhapšen i odveden u zgradu Opštine u Čapljini gde je saslušavan. Tom prilikom ga je saslušavala policija HVO.

Šest puta je privođen u zgradu stare pošte u Čapljini, gde se nalazio HOS.

Bio je hapšen i odvođen u silos kod preduzeća "Neretva-trans" u Čapljini.

1. Marić Marinko iz Grabovca, starešina HVO,

2. Pavlović Slavko, pripadnik HVO,

3. Zubac, pripadnik policije HVO u Čapljini,

4. Žilić Mile, pripadnik policije HVO u Čapljini,

5. Muminagić Mirsad, zvani "Tadija", šef policije HOS-a,

6. Hristić Miro, zvani "Caro" iz Ljubuškog, starešina policije HOS-a,

7. Krndelj Pero iz Gnjilišta, šef nacionalne bezbednosti u Čapljini.

DOKAZ: 454/95-14.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Mostar, 13. juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok, koji je po zanimanju elektri čar, star 57 godina, uhapšen je, kao civil, zajedno sa svojom suprugom u svom stanu.

Njih su uhapsili pripadnici HVO muslimani Zlojo Mujo i Fadil.

Tom prilikom su ih tukli rukama i nogama po čitavom telu, a Fadil je posebno tukao suprugu svedoka.

Nakon toga su ih poveli peške preko starog mosta na Neretvi i uz put ih tukli nogama. Zatim su ih vodili po Mostaru i zaustavljali ih gde god bi ugledali veću grupu građana, kojima su govorili da su svedok i njegova supruga ti koji ruše Mostar, podstičući ih da udaraju, pljuju i vređaju svedoka i njegovu suprugu.

Tako pretučene su ih doveli na Mašinski fakultet, gde su ih ubacili u jedan podrum.

1. Zlojo Mujo, musliman, pripadnik HVO, sa stanom u Mostaru u Ul. Jusovina,

2. Fadil, musliman, pripadnik HVO, koji je stanovao u Mostaru u Ul. Jusovina.

DOKAZ: 454/95-10.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Mesna zajednica Bukvik, kod Br čkog, 1992. godine.

KRATAK OPIS: Mesnu zajednicu Bukvik, koja je bila naseljena srpskim stanovništvom, sačinjavala su sela Donji Bukvik, Gornji Bukvik, Vujičići, Bukovac, Vitanovići, Lukavac, Gajevi, Skakava, Cerik i Bijela. Ova mesna zajednica je s jedne strane bila okružena muslimanskim selima, a s druge strane hrvatskim.

Muslimani i Hrvati su od 1990. pa sve do 1992. godine, kada je došlo do napada na srpska sela, počeli da se odvajaju i prestali su da se druže sa stanovnicima srpske nacionalnosti.

Narušenost odnosa se prvo ispoljila kroz izbegavanje Hrvata da pozivaju Srbe na veselja kao što su, na primer, svadbe koje bi Hrvati pripremali kada bi ženili ili udavali sina ili ćerku. Hrvati su ovakvo ponašanje objašnjavali preporukama svog sveštenika da Srbe ne pozivaju ni na veselja ni na sahrane.

Hrvatsko stanovništvo je početkom maja 1992. godine počelo da se naoružava, objašnjavajući da formira svoju hrvatsku miliciju. Tako su formirane jedinice koje su nosile oznake HVO i ambleme šahovnica. Muslimani su odmah posle njih formirali "Zelene beretke".

Počeli su da upućuju pretnje Srbima da će biti ili proterani ili poubijani - jednom rečju, da za njih tu nema mesta.

Srpska sela, po kojima je povremeno otvarana vatra, držana su punih pet meseci u okruženju.

Sela su bila pod tako jakim okruženjem da Srbi iz ove mesne zajednice nisu mogli ni da izađu, niti da im, pak, neko dođe.

Pretnje i postavljanje barikada je izazivalo uznemirenost kod srpskog stanovništva.

Situacija koja se svaki dan sve više pogoršavala, doživela je svoju kulminaciju 11. septembra, kada su muslimanske i hrvatske snage izvršile prvi probni napad na selo Bukovac. Tada je veliki broj stanovnika napustio svoje kuće i pobegao u pravcu Bukvika.

Pošto su sva srpska sela iz ove mesne zajednice bila pod okruženjem, hrvatski i muslimanski vojnici iz sastava 108. Brčanske brigade tzv. Armije BiH su 14. septembra izvršili organizovan napad na ova sela.

Prilikom ovog napada je ubijeno oko 70 Srba, mahom starijih ili nepokretnih građana, koji su ostali u svojim kućama.

Pripadnici 108. Brčanske brigade tzv. Armije BiH.

DOKAZ: 617/95-11, 617/95-13 i 617/95-1.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Na putu Petrinja - Sisak, 9.-10. avgust 1995. godine.

KRATAK OPIS: Kada se konvoj izbeglica iz Krajine, u kome se nalazila i svedokinja sa svojom porodicom, našao na izlazu iz Petrinje, Hrvati su kolonu Srba, koju je pratio UNPROFOR, počeli da gađaju kamenjem. Tom prilikom su razbili vetrobransko staklo na vozilu u kome se nalazila svedokinja, koja je bila neposredno pred porođajem.

Kolonu srpskih izbeglica su po ulasku u Sisak ponovo napali. Tokom njihovog prolaska kroz Sisak, gađali su ih kamenjem, zaustavljali pojedina vozila i iz njih izvlačili putnike, maltretirali ih i tukli.

Jedan veći kamen je razbio bočno staklo na vozilu u kome se nalazila svedokinja i pogodio je u glavu, a drugi je pogodio njenu baku koja je sedela iza nje.

Tom prilikom je videla da su iz jednog vozila u koloni izvukli vozača i nasilno mu skinuli registarske tablice. Hrvatski policajci su sve vreme mirno posmatrali šta se događa i nisu reagovali.

Videla je i jednog čoveka iz kolone, čija je glava bila sva u krvi i od njega je saznala da su ga povredili u Sisku.

Svedokinja je sa kolonom izbeglica stigla u Beograd 10. avgusta, a narednog dana se porodila.

Pripadnici policije i vlasti u Sisku.

DOKAZ: 658/95-1

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Selo Brezje, kod Lopara, druga polovina 1992. godine.

KRATAK OPIS: Nakon zauzimanja sela Brezje, koje je bilo nastanjeno isključivo srpskim stanovništvom, većina srpskog stanovništva je 19. juna 1992. godine odvedena u logore.

Saslušanom svedoku je posle tri dana boravka u logoru u selu Sitari bilo dozvoljeno da se vrati svojoj kući u Brezje, u kome je ostalo oko 60 meštana.

U selu se nalazio veliki broj muslimanskih i hrvatskih vojnika koji su ograničavali kretanje stanovništvu . Iz sela nigde nisu smeli da izlaze, a u noćnim časovima su morali da spavaju u kućama Gašić Zorana, Stević Jova i Stević Milana.

U Brezje su često dolazili pripadnici jedinice zvane "Zmajevi" iz Kalesije, koji su tukli srpsko stanovništvo.

Tako su jednoga dana pripadnici ove jedinice pretukli i saslušanog svedoka, koji je tada pao u nesvest. Kada je došao sebi, izneli su ga u dvorište, pa mu je jedan od pripadnika ove jedinice, nožem zasekao na čelu ustaški simbol "U".

Njegovom bratu su nožem urezali krstove na leđima, a M. M. su tukli i davili u bazenu sa vodom.

B. N. su položili na asfaltni put da bi preko njega prešao traktor.

1. Bašić Mujo, komandant hrvatsko-muslimanske vojske,

2. Smail, zamenik Bašića,

3. Tanjić Muhamed,

4. Pripadnici muslimanske jedinice zvane "Zmajevi" iz Kalesije.

DOKAZ: 743/95-8

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Dušče kod Višegrada, sredinom marta 1992. god.

KRATAK OPIS: Svedok je u društvu sa R. T. prevozio kamionom seno iz sela Drinsko. U centru sela Dušće ih je zaustavio Murat Šabanović, koji je bio u društvu 10-15 naoružanih muslimana.

Sa uperenim oružjem i pretnjama da će ih pobiti, izvukli su ih iz kamiona i počeli da ih tuku, psujući im majku četničku i govoreći im da će za muslimansku dlaku poklati 500 srpske dece. Naterali su ih da podignu ruke i prislone se uza zid, pa su ih maltretirali sat vremena.

Za to vreme su na kamionu porazbijali farove i izlupali lim na kabini.

Tražili su oružje u senu koje su prevozili, pa pošto nisu ništa našli oduzeli su obojici pištolje koje su imali sobom i za koje su imali dozvolu izdatu od nadležnih organa.

Na kraju su ih pustili da odu, zabranjujući im da ubuduće prolaze tim putem.

Sa vidnim povredama su otišli u SUP u Višegradu da se se požale načelniku SUP-a Ševalu Murtiću. U zgradi su zatekli samo milicionare koji su bili pripadnici muslimanske nacije, pošto su Srbi u međuvremenu bili isterani iz SUP-a.

Načelnik Murtić se smejao dok je razgovarao sa svedokom i njegovim drugom, a na njihov zahtev da im vrati pištolje, odgovorio je da im ih on nije ni uzeo, pa ne može ni da im ih vrati.

1. Šabanović Murat, od oca Šabana, rođen 07.01.1953. godine u Orahovcima, Opština Višegrad, bio nastanjen u naselju Dušče, u Višegradu,

2. Kahriman Abdulah, pripadnik jedinice Šabanovića,

3. Murtić Ševal, načelnik SUP-a u Višegradu.

DOKAZ: 678/95-17.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Višegrad, 1. avgust 1991. godine.

KRATAK OPIS: Kroz Višegrad je trebalo da pro đu dva autobusa iz Kraljeva, u kome su bili hodočasnici, koji su krenuli u manastir Ostrog u Crnoj Gori, da bi tamo bili 2. avgusta - na praznik Svetog Iliju.

U Višegradu je Murat Šabanović sa svojom grupom zaustavio dva autobusa sa turistima i zadržao ih 7-8 sati. Za to vreme su putnike maltretirali i pocepali i zapalili crkvenu zastavu koju su nosili sobom.

U ovim autobusima su uglavnom bile žene i deca. Ceo dan su ih držali u autobusima na temperaturi od oko 35-36 FACE="Courier New">o C. Ne samo da im nisu dali da izađu napolje iz autobusa, nego im nisu dozvolili čak ni vodu da piju. Pri tom su ih vređali i maltretirali. Prtljag iz autobusa su im izbacili napolje i rasturili. Tek uveče oko 19.00-20.00 sati su ih pustili da se vrate nazad u Srbiju, sprečivši ih da odu u manastir.

Šabanović Murat, od oca Šabana, rođen 07.01.1953. godine u Orahovcima, Opština Višegrad, bio nastanjen u naselju Dušče, u Višegradu.

DOKAZ: 678/95-23

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Višegrad, kraj novembra 1991. godine.

KRATAK OPIS: Posle u češća u ratu u Hrvatskoj, svedok se pojavio u uniformi JNA u Višegradu gde ga je prvo presreo musliman Kuren Zahid, koji je izvadio pištolj i uperio ga svedoku u glavu. Zatim je, uhvativši ga za uniformu, rekao: "Šta će ti ovo?". Svedok je uspeo da se otrgne i uđe u obližnju kafanu.

Tu se ubrzo pojavio Murat Šabanović u društvu Hurema Zahida i odmah je pitao "Gde je četnik?". Zatim su njih dvojica, pred punom kafanom gostiju, izvadili pištolje, prišli svedoku i uperili mu pištolje u glavu. Šabanović ga je odvukao na sredinu kafane i naredio mu da klekne. Kada je svedok rekao "Pucajte, neću da kleknem", počeli su da ga tuku Šabanović, Hurem i Žiga Damir. Udarali su ga pištoljima po glavi. Pao je na pod i izgubio svest. Oblila ga je krv. Kada je došao k sebi, prišao mu je Mubekir Tabaković koji mu je prislonio pištolj uz stomak, zavukao ruku u džep od košulje i otuda izvadio sav novac koji je svedok imao ($ 30 USA i 50 DEM).

Prijatelji su odveli svedoka kući, a potom u bolnicu gde mu je ukazana prva pomoć. Tom prilikom su mu lekari zašili ranu na glavi i stavili 10 konaca.

Sutradan je svedok otišao u SUP u Višegradu kod komandira Podžića, koji se interesovao za sve drugo, a najmanje za ono zbog čega je svedok došao da podnese prijavu.

1. Šabanović Murat, od oca Šabana, rođen 07.01.1953. godine u Orahovcima, Opština Višegrad, bio nastanjen u naselju Dušče u Višegradu,

2. Hurem Zahid,

3. Žiga Damir,

4. Tabaković Mubekir, od oca Mustafe, rođen 04.03.1970. godine u Višegradu.

DOKAZ: 678/95-18

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Sarajevo, oktobra 1993. godine.

KRATAK OPIS: Svedok, koji je živeo u Sarajevu, uspeo je da obavi telefonski razgovor sa svojom rodbinom koja se nalazila na srpskoj strani. Taj razgovor je bio prisluškivan, jer ga je posle dva dana telefonom pozvalo nepoznato lice koje je znalo sadržaj razgovora. To lice se predstavilo kao osoba koju šalje svedokov rođak da, sa dva druga rođaka, pređe na srpsku stranu. Na zakazano mesto je, kako se kasnije ispostavilo, došao policajac koji ih je, sa grupom od 15 Srba koji su takođe hteli da pređu na srpsku stranu, naveo u policijsku zasedu.

Oni su im odmah naredili da legnu na asfalt, pa su počeli da ih gaze nogama i da im pucaju pored glava. Svedok je tada bio tučen čizmama po celom telu i to je trajalo oko sat vremena. Posle toga su ih postrojili i odvezli u naselje Dobrinja u Komandu 5. motorizovane brigade muslimanske vojske, čiji je komandant bio Ismet Hadžić.

U toj komandi ih je 15 policajaca tuklo čitavu noć. Tukli su ih tako što bi ih postrojili uza zid i udarali ih nogama, palicama, pištoljima i kundacima od pušaka. Svedok je tom prilikom zadobio naprsnuće grudne kosti, prelom nosne kosti i brojne druge povrede po telu.

Odatle su bili prebačeni u drugi logor.

1. Omerović Zaim, komandant policijske patrole koja je izvršila hapšenje,

2. Hadžić Ismet, komandant 5. motorizovane brigade tzv. Armije BiH,

3. Galib, inspektor bezbednosti,

4. Hagić, policajac,

5. Šibalić Samir, star oko 25 godina, iz naselja Potez, policajac.

DOKAZ: 646/95, 647/95

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Sarajevo, sredinom 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je živeo u svojoj porodičnoj kući u Sarajevu 37 godina. Kada su počeli ratni sukobi, svedok bez prethodnog javljanja lokalnim vlastima nije smeo da napušta kuću, odnosno nalazio se u kućnom pritvoru.

Kada je 16. jula pošao na posao, kod sebe je imao lična dokumenta, kao i propusnicu, koju mu je izdala Opština, da može da ide na posao. Autobus u kome se on nalazio, zaustavila je muslimanska Vojna policija koja ga je, nakon legitimisanja, izvukla iz autobusa i odvela u Centralni zatvor.

Tu je uveden u prostoriju gde je bilo 5-6 inspektora koji su ga unakrsno ispitivali o tome da li ima oružje i da li održava kontakte sa Vojskom Republike Srpske. Posle ispitivanja su ga zatvorili u samicu bez prozora. Nakon toga je u logorima ostao narednih 13 meseci, da bi tek posle toga bio razmenjen.

Pripadnici Vojne policije u Sarajevu.

DOKAZ: 650/95

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa civilima

MESTO I VREME: Jajce, maj - jun 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok se nalazio kod svoje ku će u Jajcu. Nije odlazio na posao pošto mu je bilo saopšteno da kao Srbin mora da koristi godišnji odmor i da do daljeg ne treba da dolazi na posao.

Četiri policajca su 27. maja došla u njegov stan i saopštila mu da ne sme nigde da odlazi od kuće.

Sutradan su ponovo došli isti policajci i izvršili pretres, da bi ga posle nekoliko dana odveli u garažu Trninić Neđe. U toj garaži je svedok bio zatvoren oko mesec dana, uz objašnjenje da tako mogu lakše da ga kontrolišu. On je tu spavao i stražar koji se stalno nalazio u rovu ispred garaže povremeno mu je dozvoljavao da ode do kuće.

Posle mesec dana su došla tri naoružana vojnika, koja su na glavama imala crne trake sa ispisanim slovom "U" i pretresli su stan svedoka. Kada su kod svedoka u stanu pronašla uniformu bivše JNA sa kojom je bio zadužen, počela su da ga tuku i da insistiraju da preda skrivenu radio-stanicu, koju on nije imao.

Posle toga su ga naterali da obuče uniformu JNA, pa su mu oko vrata okačili električni aparat za sušenje ruku na koji su zakačili staru automobilsku antenu, a preko kutije flomasterom napisali "radio-stanica".

Tako vezanog su ga vodili po gradu i govorili da su uhvatili četnika na liniji.

Građani muslimanske i hrvatske narodnosti su tada bacali kamenje na njega, vređali ga i psovali.

Na kraju su ga odveli u Komandu HVO i zatvorili.

1. Saraf Šimun, zadu žen za bezbednost u Komandi HVO,

2. Dramac Luka,

3. Dramac Peja,

4. Derviš Popaja "Pekara", svi pripadnici HVO.

DOKAZ: 561/94-3.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Samobor kod Zagreba, april - septembar 1991. godine.

KRATAK OPIS: Svedok, koji se na odslu ženju redovnog vojnog roka nalazio u kasarni u Samoboru kod Zagreba, prekomandovan je u martu 1991. godine u selo Molvice udaljeno od Samobora 3-4 km.

Pripadnici ZNG su od aprila 1991. godine držali kasarnu pod blokadom.

Takvo stanje je trajalo do avgusta, kada su pripadnici ZNG otpočeli sa oružanim provokacijama i sa psihološkim pritiskom na vojnike u kasarni.

Isključivali su im vodu, telefon i struju i onemogućavali doturanje hrane u kasarnu.

Preko jakih zvučnika su im emitovali posmrtne marševe, pojačavajući ton posebno u noćni časovima.

Oružani napad na kasarnu je počeo 13. septembra. Vojnici su pružali otpor do 15. septembra, kada im je naređeno da se predaju.

Odmah po zarobljavanju, rečeno im je da će biti pušteni. Međutim, narednog dana im je saopšteno da su oni ratni zarobljenici.

Posle toga je svedok sa ostalima zarobljenim vojnicima bio prebačen prvo u Centar za obuku ZNG u naselju Rakitje kod Zagreba, koji je bio pretvoren u logor za ratne zarobljenike, a potom u bivšu kasarnu JNA u Savskoj ulici br. 92 u Zagrebu, gde je prema njima surovo postupano sve do 10. novembra 1991. godine, kada su razmenjeni.

Pripadnici ZNG Hrvatske.

DOKAZ: 480/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Šibenik-Zagreb, juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok se nalazio kao ratni zarobljenik u logoru u Vojnom zatvoru u Šibeniku, gde su im sredinom juna saopštili da se spreme da po đu na razmenu.

Napolju je stajala hladnjača za meso pa su im naredili da uđu unutra. Sa svedokom je, iz grupe zarobljenika, ušlo njih devetoro, uključujući i petnaestak rezervista koji su bili zarobljeni kod Trebinja. Ovi rezervisti su bili teško prebijeni, a jedan od njih je bio teško ranjen.

Tom hladnjačom, u kojoj se našlo njih oko 25, prevezeni su od Šibenika, iz koga su krenuli u 17.00 časova popodne, u Zagreb u koji su stigli u 07.00 časova narednog jutra.

Prevoz hladnjačom, koja je bila potpuno zatvorena i imala samo dva otvora debljine cigarete, jedva su izdržali.

Umesto na razmenu, smešteni su u logor Kerestinec u Zagrebu, gde je prema njima nečovečno postupano.

Pripadnici Vojne policije Hrvatske, čiji je komandant Laušić Mate.

DOKAZ: 481/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Rakitje kod Samobora, logor u Centru za obuku ZNG, septembar - oktobar 1991. godine.

KRATAK OPIS: Nakon zarobljavanja, svedok je sa drugim pripadnicima bivše JNA smešten u Centar za obuku ZNG, koji je bio pretvoren u logor za zarobljene pripadnike JNA srpske nacionalnosti.

U ovom logoru su im davali hranu koja je bila preslana, a posle takvih obroka im nisu davali vodu za piće.

Kada je jedan od zarobljenih vojnika tražio da mu daju vodu, odveli su ga u podrum i tamo ga pretukli. Nakon povratka je bio skoro bez svesti. Od tada niko nije smeo da traži vodu za piće.

U logoru je sastavljen spisak za streljanje na kome se nalazilo i ime svedoka zajedno sa imenima još sedam zarobljenih vojnika. Njih su izvodili na lažna streljanja, čak i po dva-tri puta na dan. Lažna streljanja su se odvijala na sledeći način: prvo bi ih postrojili, vojnici bi uperili puške u njih, napunili ih, a onda bi ih uperili u postrojene zarobljenike, i tek posle nekog vremena bi im saopštili da je "streljanje" odloženo.

Svedok navodi da je, pošto je svaki put očekivao da će biti ubijen, doživljavao veliki strah. Kao posledica toga, svedok je istražnom sudiji, koji ga je saslušavao, naveo da čak i nakon tri godine posle ovoga što je preživeo, "... ne može uvek da spava, da kada zaspi stalno mu se pred očima javlja slika vojnika koji se spremaju da ga streljaju, pa tada skače iz postelje i budi se, a posle toga ne može da zaspi ...".

Često su ih noću tukli pripadnici ZNG, koji su upadali u prostorije u kojima su spavali. Posebno su ih tukli pendrecima po tabanima, a i po drugim delovima tela.

1. Stražar Branko, Hrvat sa Kosova i drugo osoblje ovog logora.

DOKAZ: 480/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Zagreb, logor u bivšoj kasarni JNA u Selskoj ulici br. 92 oktobar - novembar 1991. godine.

KRATAK OPIS: U ovom logoru za zarobljene vojnike, koji je bio pod komandom MUP-a Hrvatske, oficiri su bili izlo ženi većim torturama nego vojnici.

Svedok je posebno zapamtio jednog zarobljenog vodnika bivše JNA koga su po ceo dan terali da gura jedan veliki kamen po pisti ispred kasarne. Kada bi iznemogao, onda bi ga polivali vodom i ponovo terali da nastavi sa guranjem tog ogromnog kamena.

Iz ove kasarne su izdvojili 50 vojnika za razmenu i, mada su im više puta saopštavali da će ići na razmenu, stalno su ih vraćali. Tako je svedok konačno razmenjen 10. novembra 1991. godine u Bosanskom Šamcu.

Zapovednik logora Klari ć i drugi pripadnici MUP-a Hrvatske koji su držali ovaj logor.

DOKAZ: 480/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Split, logor "Lora", april - avgust 1992. godine.

KRATAK OPIS: Prema iskazima tri saslušana svedoka, Hrvati su u toku februara i marta 1992. godine otvarali vatru na skladište JNA na Gabeli, koje je čuvalo 15 vojnika, koje su činili samo Srbi i muslimani pošto su Hrvati i Slovenci već ranije napustili ovu jedinicu. Telefonske veze kasarne su bile isključene.

Kapetan Duško Gidić koji je komandovao skladištem i zastavnik Dževad Mekić koji je bio njegov pomoćnik, bili su u vezi sa HVO i kasnije su u logoru "Lora" pristupili Hrvatima.

Njih dvojica su 14. aprila 1992. godine organizovali "izmeštanje" vojnika na sledeći način: Gidićev "prijatelj" iz Gabele je došao kamionom u kasarnu, u koji su ušli svi vojnici koje je trebalo da preveze na srpsku teritoriju; umesto toga, on ih je odveo u zasedu koju su pripadnici HVO postavili na drugom kraju Gabele. Kada su sve vojnike razoružali, pripadnici HVO su ih iz Gabele, koja se nalazi na području bivše Bosne i Hercegovine, prebacili u Hrvatsku, gde su jednu noć prenoćili u Splitu u kasarni Dračevac. Posle toga su prebačeni u logor "Lora" u kome su ostali 4 meseca.

Uslovi života u ovom logoru su bili surovi. Zarobljene Srbe, kao i civile, svakodnevno je tuklo kako osoblja logora, tako i civili - Hrvati koji su slobodno ulazili u logor.

Osoblje logora su morali da pozdravljaju sa fašističkim pozdravom: sa podignutom desnom rukom i uzvikom "Za domovinu spremni!". Pri tom su morali i da pevaju ustaške pesme.

Zatvorenici su mučeni strujom. Davali bi im telefonsku slušalicu da se navodno jave svojima, pa bi uključivali struju, što bi izazivalo strujne udare.

Terali su ih da igraju "srpsko kolo" na sledeći način: više njih bi naterali da se međusobnim držanjem za ruke uhvate u kolo, a zatim bi pojedincima prikačili žicu za prste puštajući struju koja je izazivala strujne udare koji su ih nagonili da skaču kao da igraju kolo.

Komandir logora ih je budio noću i naređivao im da satima trče po krugu logora i da pevaju ustaške pesme - sve dok ne popadaju od umora. Kada bi pali, onda bi ih tukli.

Preko dana su ih vodili da kopaju rovove i rade druge teške fizičke poslove.

U krugu logora je postojala kućuca za pse, pa su pojedincima naređivali da uđu u tu kućicu i da do iznemoglosti laju kao psi.

Kupali bi ih tako što bi ih potpuno gole postrojili uza zid, a onda bi mlaz vode pod jakim pritiskom usmeravali u predeo polnog organa, što je izazivalo vrlo jake bolove.

Hrana je bila veoma loša. Najčešće su dobijali po parče hleba i džema za ceo dan. Nisu dobijali meso u hrani. Svedok 483/95 misli da od takve hrane 20 dana nije mogao da ide u klozet.

Bili su bez lekarske nege. Nisu smeli da se prijave da idu kod lekara jer su od drugih zarobljenika saznali da su neki, koji su se prijavili da odu na lekarski pregled, dobijali batine i da su ih boli špricevima.

Posebno su surovo postupali u bloku "C", gde su bili smešteni dobrovoljci i rezervisti bivše JNA.

Kada je dolazila ekipa Međunarodnog Crvenog krsta, zarobljenike iz bloka "C", koje su najviše tukli, krili su u posebne bunkere koji su bili ispod zatvora blizu mora.

Bilo je i slučajeva lažnih streljanja. Postrojili bi logoraše uza zid, pa bi u njih uperili prazan pištolj. U tome je posebno prednjačio upravnik logora Dujić.

U surovosti se isticao i "Giljo". On je više puta svedoka 483/95 gazio čizmama po prstima i po telu. Svedok je od tuče bio jako otekao, a na pitanje stražara od čega mu je to, morao je da odgovori da ga "boli zub". Nije smeo da kaže istinu, jer bi ga u protivnom ponovo tukli.

Pored ratnih zarobljenika, u logoru su bili smešteni i starci, žene i deca.

Zarobljenici su prilikom poseta predstavnika Crvenog krsta dobijali cigarete i druge poklone. Međutim, osoblje logora bi, nakon odlaska delegacije, pokupilo ono što su zarobljenici dobijali od Crvenog krsta.

1. Gidić Duško, kapetan bivše JNA, koji je pristupio HVO i odbio razmenu, a isticao se po surovosti prema svojim dojučerašnjim drugovima,

2. Mekić Dževad, zvani "Brzi", zastavnik bivše JNA, musliman koji je pristupio HVO, a koji je surovo postupao prema zatvorenicima u "Lori", naročito kada bi ga napili,

3. Dujić (ili Dunjić) Tomo, zvani "Crni", iz Vukovara, naselje Mitvica, upravnik logora,

4. Vrkić Tonči, zamenik upravnika logora,

5. Gudić Ivica, iz Splita, stražar,

6. Giljević Tonči, zvani "Giljo", policajac,

7. Supruga Dujić Tome koja je radila na kompjuterima u ovom logoru, a isticala se surovošću prema zatvorenicima.

DOKAZ: 483/95, 488/95 i 482/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Gabela, logor u vojnom skladištu bivše JNA, jul - septembar 1993. godine.

KRATAK OPIS: Logor u vojnom skladištu bivše JNA u Gabeli se nalazio ispod mesta Struge prema Gabeli. Svedok je bio u hangaru br. 3 koji je prozvan "zloglasnim".

Ovaj logor je bio pod kontrolom HVO. U to vreme su u ovom logoru bili zatvoreni muslimani i svedok je bio jedini zatvoreni Srbin.

U hangaru su spavali na golim daskama bez ćebadi, a hrana koju su dobijali jedanput dnevno, kako svedok navodi, bila je davana u tako malim količinama da je mesečno sledovanje koje su dobijali on s FACE="Courier New">âm mogao da pojede za jedan obrok. Hleb su delili na 16 delova.

Hrvati su u to vreme bili u neprijateljstvu sa muslimanima, koje su u ovom logoru bezobzirno tukli, pa su tako od posledica povreda umrli muslimani Hasi ć Luga i Elezović, star oko 60 godina.

Zatvorenici u logoru su morali da pevaju ustaške pesme.

1. Previšić Boko, iz Praviša kod Hutova, upravnik logora,

2. Andrun Nikola, od oca Kare, iz Domanovića, zamenik upravnika logora,

3. Ramljak Jerko, komandir u logoru,

4. Šakota Tomo, auto-prevoznik iz Čitluka, starešina svih zatvora HVO na području Zapadne Hercegovine,

5. Muminagić Mirsad, starešina u logoru u Gabeli, sve do ubistva Elezovića kada je smenjen,

6. Rajič Marko, iz Klepaca, starešina hangara 3,

7. Ćemeraš Mile, iz Tasovčića,

8. Kraljević Šćepo, iz Gabele,

9. Bebek Tomislav, iz Gabele.

DOKAZ: 454/95-14.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Svinjarine, kod Mostara, logor u predionici "Đuro Salaj", juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: U Svinjarinama je svedokinja uhapšena sa k ćerkom i sinom i smeštena u prostorije predionice "Đuro Salaj".

Tu su nju i decu tukli kundacima, nogama i čime god su stigli. Posebno teško je podnosila kada su pred njom tukli njenu decu.

Boškailo Ramo je svedokinji pod vrat stavljao kamu i tražio da kaže gde joj je sin bio i ko mu je dolazio kući. Pošto je ona ćutala, naredio je stražaru da zakolje njenog sina i kćerku. Ovaj se ubrzo vratio i saopštio da joj je zaklao sina.

Tek nakon dva sata je saznala da su joj živi i sin i kćerka.

Svedokinja i njena deca su za osam dana boravka u ovom logoru od hrane dobili pola hleba i litar vode.

1. Boškailo Ramo, komandant logora, pre rata aktivni milicionar u Mostaru,

2. Kazazić, zvani "Joja", iz Carine,

3. Grljević, sin "Belog", sa Carine iz Mostara.

DOKAZ: 454/95-9.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Konjic, logor u sportskoj dvorani "Musala", januar - oktobar 1994. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je uhapšen zajedno sa svojom majkom, sestrom, ženom i sinom pri pokušaju prelaska na teritoriju Republike Srpske.

Muslimanska policija ih je nakon toga odvela u sportsku dvoranu "Musala", koja je bila pretvorena u logor.

Spavali su na betonu ili na plastici koja je bila razastrta po podu u svlačionici ovog logora.

Hrana je bila loša, a dešavalo se da za pet dana dobiju samo po jedno parče hleba. U stvari, ucenjivali su ih da daju krv, pa kako svedok nije hteo d FACE="Courier New">âkrv uskra ćivali su mu hranu.

Svedok je tučen dva-tri puta pendrecima, nogama i šakama.

1. Zilić Edin, iz Konjica, upravnik logora,

2. Ćibo iz Konjica koji je zamenio Zilića na dužnosti upravnika,

3. Arnaut Šaban, iz Ugošića, zamenik upravnika

4. Kemo iz Konjica,

5. Zilić Ramo, stražar, brat Zilić Edina,

6. Džajić Ahmed, iz Konjica, stražar,

7. Landžo Esad, zvani "Zenga" i "Zija", od oca Sulje, rođen 1970. (ili 1972.) godine u Čelebićima, stražar,

8. Hebibović Ismet zvani "Broćeta", star oko 45 godina, iz Konjica, komandant logora.

DOKAZ: 454/95-12.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u sportskoj dvorani "Musala" u Konjicu, 22. maja - avgusta 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je u ovom logoru bio smešten sa još 21 zatvorenikom u maloj svlačionici, tako da nisu imali prostora da legnu i spavaju. U toj prostoriji nije bilo ćebadi, a pod je bio plastičan. Nuždu su vršili u uglu svlačionice.

Najgore su prolazili oni koji bi tražili vodu ili bi se na nešto žalili. Njih bi posebno tukli pendrecima. Zatvorenike su međusobno terali da se tuku.

Zatvorenicima u ovom logoru jednom nisu davali hranu tri dana. Kada su im četvrtog dana dali da jedu, dobili su slane riblje konzerve, ali im nisu dali i vodu. Jedan hleb deljen je na 19 ljudi.

Posebno surovo su postupali sa zatvorenim Srbima iz Bradine, koje su doveli u ovaj logor 25. maja. Hodnik u kome su tukli ove zatvorenike bio je sav u krvi.

U jednoj svlačionici su bile smeštene žene i njih su pojedinačno odvodili u školsku zgradu, koja se nalazila pored sportske sale. Žene su se odatle vraćale uplakane, a stražari su se hvalili kako su neke žene "dobre" a neke "loše", pa svedok pretpostavlja da su bile silovane.

INDICIJE O IZVRŠIOCU:

1. Hebibović Ismet zvani "Broćeta", star 45 godina, iz Konjica, komandant logora,

2. Kazazić Senad, komandir straže,

3. Slato Meho,

4. Jelešković Edin zvani "Edo" i "Muf", star oko 40 godina, iz Konjica, radio u preduzeću "Igman", stražar u logoru, isticao se okrutnošću prema logorašima,

5. Kurtić,

6. Ploskić,

7. Dedić iz Dubrovnika,

8. Špago Enid zvani "Kravar", od oca Hamdije, rođen 1965. godine u Konjicu, bio je nastanjen u Konjicu, stražar u logoru,

9. Pelić Šefik, zvani "Kiko",

10. Guskić Zijad i njegov brat zvani

11. "Pače", stražar,

12. Vrtić Remzo, stražar,

13. "Nidža", stražar,

14. Dedić Osman, zvani "Osmo", iz Konjica, bivši igrač fudbalskog kluba "Igman", stražar u logoru,

15. Arnaut Šaban, iz Ugošća kod Konjica,

16. Mravović Salko, iz Konjica,

17. Turković, zvani "Ture",

18-19. Braća Juka, Šiptari iz Konjica.

DOKAZ: 454/95-18.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u Čelebićima, kod Konjica, krajem jula i oktobar 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok 147/96-20, koji sada kao izbeglica živi u Beogradu, a rodom je iz okoline Konjica, svedoči:

"... Ja sam bio zarobljen 10. juna 1992. godine i istog dana sam prebačen u logor u Čelebiće, gde sam ostao do 9. decembra 1992. godine.

Za vreme boravka u logoru u Čelebićima bio sam podvrgnut gladovanju i najtežim fizičkim zlostavljanjima. U logor sam došao sa 110 kg, a iz njega izašao sa 64 kg. Kada je u pitanju gladovanje kojem sam bio podvrgnut mogu da, kao ilustraciju, navedem da 54 dana nisam išao u klozet.

Kao i većina ostalih u ovom logoru, skoro svakodnevno sam bio prebijan. To se naročito dešavalo u prva tri meseca, kada su to radili i danju i noću dva-tri puta dnevno. Kao posledica fizičkog zlostavljanja 60% su mi oštećeni jetra i žuč, 9 rebara mi je slomljeno i dobio sam druge teške povrede, tako da sam sada po lekarskim nalazima 70% invalid.

Koliko je meni poznato, u logoru u Čelebićima je ubijeno 18 zatvorenika. Lično sam prisustvovao i bio očevidac ubistva Sime Jovanovića iz sela Idbar, Čede Avramovića iz Čelebića, i Željka Klimenta iz Konjica.

Po dovođenju u logor u Čelebićima, prva tri dana sam proveo u šahtu koji se nalazi u krugu logora, a odatle sam prebačen u hangar "6". Posle toga sam, zbog zadobijenih povreda, prebačen u objekat zvani stacionar, koji je nosio oznaku "22", gde su se nalazili drugi povređeni i bolesni zatvorenici. U tom objektu sam ostao oko 25 dana.

Jednog dana se ispred objekta čula neka galama, pa je K, koji se takođe nalazio na lečenju u ovom objektu, pogledao kroz ključaonicu i prokomentarisao "Stigao je predsednik." Na ove njegove reči, ja sam došao do ključaonice i provirio. Video sam da ispred objekta stoje tri luksuzna automobila i jedan džip. Pored srednjeg automobila sam video da stoji Alija Izetbegović okružen ljudima iz njegovog obezbeđenja na čelu sa Zejnelom Delalićem. Pored njega stajali su komandant logora Zdravko Mucić, zvani Pavao" i drugi iz uprave logora. Siguran sam da je to bio Alija Izetbegović, jer sam ga često gledao i na TV-ekranima, a tvrdim da sam prepoznao i njegov glas.

Kroz ključaonicu su gledali Aliju Izetbegovića u logoru u Čelebiću i još neki zarobljenici u ovom objektu. Među zatvorenicima u logoru pričalo se da je Alija Izetbegović došao da obiđe objekte u krugu logora u koje je tih dana iz Splita dopremljena šleperima razna vojna oprema, oružje i municija.

O boravku Alije Izetbegovića u logoru u Čelebićima mogao bi nešto više da kaže D. iz Čelebića, koji mi je pričao da je takođe lično video Izetbegovića prilikom dolaska u Čelebiće...".

Krajem jula 1992. godine, neutvrđenog datuma, svedok 283/94-3 je, zajedno sa ostalim zatvorenicima u logoru Čelebići, bio prinuđen da u krugu logora sa šlepera i kamiona tri dana radi na istovaru municije i naoružanja, koje je muslimanskim oružanim snagama bilo dostavljeno iz inostranstva preko jedne jadranske luke. Po obavljenom istovaru zatvorenici su bili zatvoreni u hangaru i ceo dan im nije bilo dozvoljeno da izlaze, niti su vrata hangara otvarana.

Svedoku je stražar Zajko Čamdžić rekao da su tog dana bili zatvoreni, jer je logor posetio, pod veoma jakim obezbeđenjem, predsednik BiH Alija Izetbegović, koji je obilazio skladišta municije i naoružanja koja se nalaze u krugu logora.

Svedok 147/96-1, domaćica, koja je živela u okolini Konjica navodi:

"... Ja i suprug smo imali kuću u zaseoku Mravinjac na periferiji sela Čelebića.

U blizini moje kuće u Čelebićima, muslimani su u bivšim objektima JNA formirali logor za Srbe. Ja nisam mogla da vidim taj logor od svoje kuće, ali u večernjim časovima povremeno sam iz pravca logora čula jauke, pa pretpostavljam da su to bili jauci zatvorenika koje su tukli stražari.

U neposrednoj blizini moje kuće bilo je sagrađeno više vikendica, među kojima i vikendica Šefka Elezovića, bivšeg funcionera opštine Hadžići, kod koga je došao Mirsad Ćatić iz Bihaća, koji je bio ranjen.

Ne sećam se tačno datuma kada sam čula decu iz muslimanskih porodica kako viču: "Eno predsednika!" Pogledala sam u pravcu Jablanice i videla sam da iz tog pravca, ispred vikendica, dolazi Alija Izetbegović. Oko njega je bio veći broj vojnika sa zelenim i crvenim beretkama. Izetbegović je otišao pravo u vikendicu Šefka Elezovića u kojoj se nalazio na lečenju Mirsad Ćatić. I ja sam takođe mislila da je Izetbegović došao Ćatiću u posetu jer je bio ranjen. Sigurna sam da je to bio Izetbegović, jer sam skoro svakodnevno gledala njegov lik na televiziji.

Lekarka koja je lečila Mirsada Ćatića povremeno je dolazila da leči i moju svekrvu, pa nam je prilikom jednog dolaska rekla da je Alija Izetbegović na kratko navratio kod Mirsada Ćatića. Takođe mi je rekla da je dolazio da bi oslobodio Juku Prazinu i Jovana Divljaka, koje su Hrvati prethodno zarobili, kao i da je obišao logor...".

Svedok 147/96-3, vozač iz Čelebića, rođen 1938. godine svedoči:

"...Ja sam rođen u Čelebićima, koji je bio nastanjen isključivo srpskim stanovništvom u užem jezgru sela. U neposrednoj blizini mog zaseoka nalazili se se vojni objekti bivše JNA, koje su muslimani posle osvajanja Bradine pretvorili u logor za Srbe.

Centar ovog logora bio je udaljen od moje kuće oko 70 m a ulazna kapija logora bila je udaljena od moje kuće oko 300 m.

Zatvorenici su bili držani u hangarima u krugu logora, a jedan deo njih je bio zatvoren u podzemnim prostorijama. Logor je bio opasan mrežastom žicom sa zaštitnom bodljikavom žicom, pa sam iz svoje kuće mogao svakodnevno da vidim šta se dešavalo u krugu logora. Gledao sam kako stražari na razne načine maltretiraju zatvorenike, tuku ih, teraju ih da piju svoju mokraću, a bio sam u prilici da, kako danju tako i noću, čujem jauke zatvorenika koji su bili podvrgnuti zlostavljanju. U tom logoru bilo je i žena.

Negde u septembru 1992. godine otišao sam u svoju šumu, koja je od kuće bila udaljena oko 200 m, i tada sam video kolonu teretnih vozila sa splitskom i zagrebačkom registracijom koja je ušla u logor.

Na dan 8. oktobra 1992. godine, u krug logora su ušla tri luksuzna automobila i sa udaljenosti od oko 60 m, sa mesta gde sam se nalazio, video sam da je u prvom automobilu bio Alija Izetbegović. Na sebi je imao kožnu vindjaknu i zelenu beretku. U tom trenutku čuo sam komentar M. "Ode Alija u logor".

To da sam video kada je Alija Izetbegović ušao u logor, spreman sam da potvrdim gde god bude trebalo i suguran sam da je to bio upravo on. U prilog ovoj tvrdnji navodim i to da je Alija Izetbegović imao veoma jaku pratnju...".

1. Alija Izetbegović, predsednik Predsedništva BiH, rođen 1925. godine u Bosanskom Šamcu, od oca Mustafe i majke Hibe, rođene Đabija, pre rata bio nastanjen u Sarajevu, ulica Hasana Kikića 14.

DOKAZ: 283/94-3, 147/96-1, 147/96-20 i 147/96-3.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor Ko čine kod Mostara, novembar 1994. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici 42. brigade tzv. Armije BiH su 11. novembra 1994. godine zarobili svedoka sa još tri vojnika Vojske Republike Srpske u rejonu Vrenjevići.

Po naređenju majora muslimanske vojske Selmana Podžića da tuku zarobljene Srbe, vojnici su ih tukli palicama, pištoljima i bokserima.

Sva četvorica su odvedena u zatvor u Kočinama kod Mostara, koji je bio brigadni zatvor. Prvog dana po zatvaranju, ispitivanje je trajalo bez prekida čitav dan i čitavu noć. Tom prilikom su sva četvorica bila surovo tučena. Tada je svedoku 454/95-15 slomljena nosna kost.

Stražari su zatvorenike terali da trče bosi po staklu. Kada su ih iz ovog zatvora jednog dana vodili na ispitivanje u Blagaj kod Ramiza Drekovića, komandanta korpusa, uz put su ih tukli palicama.

U ovom zatvoru ostali su šest dana.

Svedok 856/95-6 navodi:

"... Pošto sam 11. novembra 1994. godine zarobljen u Vranjevićima, mene i druge zarobljenike su tukli kundacima od pušaka... Uz put su nas u nekoj garaži tukli sat i po vremena. Meni su zapalili levo uvo, polivali me vrelim čajem i grebali me po licu. Potom su mene i ostale zatvorili u zatvor u selu Kočine, u kome smo ostali šest dana.

Sa još tri zarobljenika sam bio smešten u prostoriju veličine 1 m dž 2 m...

Za to vreme sam bio ispitivan i tučen. Udarali su me čizmama, tako da mi je od tih udaraca pukla vilica...".

1. Husović Salko rodom iz Nevesinja, upravnik logora u Kočinama,

2. Dizdarević zvani "Pele", pre rata radio u kriminalističkoj službi u Sarajevu, islednik,

3. Tufek, stražar, pre rata bio taksista u Konjicu,

4. Dragan, musliman, stražar u logoru.

DOKAZ: 454/95-15, 454/95-16 i 856/95-6.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Konjic, logor u sportskoj dvorani "Musala", novembar 1994 - mart 1995. godine.

KRATAK OPIS: U ovom periodu se u ovom logoru nalazilo 7 zarobljenih Srba.

Zarobljeni Srbi su pojedinačno dobijali batine od stražara, a tukli su ih i pripadnici Vojne bezbednosti, koji su ih ispitivali.

Pri tom su im pokazivali noževe sa kojima će ih zaklati i nekakve sprave za koje su im objašnjavali da služe za lomljenje prstiju.

Svedok 856/95-6 navodi:

"... U ovom logoru mu je tukao Dizdarević, zvani "Pele".

Hrana je bila loša i oskudna. Na telesnoj težini sam izgubio 6 kg...".

1. Gakić Esad, rodom iz Boraka, upravnik logora Musala,

2. Kelebić Ibrahim, iz Konjica, zamenik upravnika logora,

3. Ljumić Kećo, šef policije,

4. Kečo Junuz, komandir čete Vojne policije u logoru,

5. Podžić Selman, major muslimanske vojske, koji je dolazio u ovaj logor i tukao zarobljenike,

6. Ramić Samir,

7. Maksumić, stražar,

8. Perušić Zijo iz Žulja kod Nevesinja, stražar,

9. Ćatić, zvani "Juha", stražar,

10. Stranjak Esad, iz Bakračuša kod Nevesinja, stražar,

11. Zelić, desetar,

12. Prašta, iz Gacka, stražar,

13. Đulić Šanela, od oca Ismeta, iz Stoca, stražar,

14. Šljiva, stražar,

15. Čole, iz Foče, stražar,

16. Nijaz, iz Mostara, stražar,

17. Dizdarević, zvani "Pele".

DOKAZ: 454/95-16, 454/95-15 i 856/95-6.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Metkovi ć, logor u duvanskoj stanici, juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je u ovom logoru, koji je bio pod kontrolom HV, ostao 10 dana. Tu su ga tukli svakoga dana na svaka dva-tri sata.

Tukli su ga najviše rukama i nogama, i to po čitavom telu. Pored ostalog, dobio je i udarac u nogu iz koje mu je posle toga curila krv mesec dana.

Iako je bio uhapšen u Mostaru, na području bivše Bosne i Hercegovine, gde je inače i rođen i gde je i radio, svedok je sa još 5 drugih Srba bio prebačen na područje Hrvatske u ovaj logor u Metkoviću.

1. Miho, šef policije,

2. "Šizo" zamenik šefa policije,

3. Lasić, iz Mostara,

4. "Tajson",

5. Luburić Damir, unuk Maksa Luburića - ratnog zločinca iz II svetskog rata,

6. Matić, major bivše JNA, ispitivao zarobljene Srbe.

DOKAZ: 454/95-10.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Mostar, logor na Pravnom fakultetu, juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Nakon što ga je uhapsila policija HVO u njegovom stanu, svedok je odveden na Pravni fakultet u Mostaru. Tu su ga prvo ispitivali oko jedan sat o tome da li ima pušku i municiju i gde mu je sin.

Posle ispitivanja je u prostoriju, u kojoj je ispitivan, ušla grupa od oko 20 policajaca HVO i počela da ga tuče palicama i nogama, po svim delovima tela - gde god su stigli. To udaranje je trajalo oko jedan sat.

Posle toga su ga odveli u podrum u prostoriju čiji je pod bio pod vodom, koja je svedoku dopirala do članaka nogu. Nakon toga su ga skinuli potpuno golog i stavili mu lisice na desnu ruku, a drugi kraj vezali za gvožđe na plafonu, pa su ga ostavili da visi u tom položaju više sati.

Dok je visio vezan za plafon, policajci HVO su ga povremeno tukli.

1. Džidić, starešina logora,

2. Pušić Berislav, zvani "Berko".

DOKAZ: 455/95-1.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u prostorijama predionice " Đuro Salaj" u Svinjarini, u Podveležju kod Mostara, juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Trojicu pripadnika srpske nacionalnosti, koji su pokušali da pobegnu na srpsku teritoriju, uhapsili su naoru žani muslimani u Podveležju. Nakon toga su ih doveli u selo Svinjarina, u logor koji se nalazio u prostorijama tekstilne predionice. U ovom logoru su ostali 7-8 dana.

U tom periodu su svakodnevno bili tučeni po dva-tri sata. Udarali su ih po čitavom telu nogama, kundacima i svim čim god su stigli.

1. Boškailo Ramo, zapovednik logora, pripadnik HVO, pre rata radio u miliciji u Mostaru,

2. Kazazić Joja, iz Mostara, pre rata radio na benziskoj pumpi, pripadnik HVO,

3. Drljević, sin "Belog", iz Carine - Mostar, stražar u logoru.

DOKAZ: 455/95-5.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor HVO u bivšoj kasarni JNA "Mirko Popara" u Grabovini kod Čapljine, jun - jul 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je bio zatvoren sa još 23 Srbina, uglavnom starijih ljudi. Za vreme boravka u ovom logoru, obavljali su razne fizi čke poslove. Najčešće su radili na skladištenju robe koju su pripadnici HVO opljačkali po srpskim kućama - tehnička roba, poljoprivredne mašine, daske, cigle, razna pića, ormani i dr.

Svedoka, koji je u logoru proveo 56 dana, tukli su svaki dan, i to, po pravilu, posle podne i noću oko 02.00 časa. Tukli su ih pendrecima, nogama, rukama, drvenim motkama i čime god su stigli. Pri tom nisu birali deo tela po kome će ih tući. Svedok je bio sav u modricama i tako isprebijan morao je da radi i u skladištu.

Neke Srbe, koji su bili zatvoreni u ovom logoru i koji su bili teško pretučeni, odvodili su iz logora i nisu ih više vraćali. Njima se posle toga izgubio svaki trag.

Spavali su u podrumskim prostorijama na drvenom podu, bez ćebadi.

1. Ivanković Dane, zapovednik logora,

2. Rajić Vlado, od oca Marka, iz Čapljine pripadnik policije HVO,

3. Matić Toni, sin generala Matića, pripadnik policije HVO,

4. Bošković, stražar, visok i jak čovek.

DOKAZ: 455/95-8.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Mostar, logor Ćelovina u Šantićevoj ulici br. 27, bivši Okružni zatvor, maj - oktobar 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok 455/95-10 navodi pred istra žnim sudijom:

"... Jednom prilikom, upravnik logora Nikolić Pero nam je na naše pitanje zašto nas drže u logoru kada nismo ni saslušani, rekao da smo u logoru samo zato što smo Srbi ...".

Svedok 455/95-5 kaže:

"... Negde na dvadesetak dana pred razmenu. 18.08.1992. godine, ja sam vođen na Ekonomski fakultet na ispitivanje. Dok su me vodili, udarali su me gvozdenom palicom. To isto su radili i na Ekonomskom fakultetu, a i kada su me vratili u logor Ćelovina. Stalno su me tukli tom gvozdenom palicom, tako da mi je zatvorski lekar kazao da mi je pukla plućna maramica ...".

Svedok 455/95-4 kaže:

"... Ja sam u Ćelovini bila sa još 5 žena. Nisu nas tukli, ali su nam pretili da će nas pobiti i da će nas silovati, tako da smo stalno bile u strahu. Doveli su u našu sobu P. M, koja je bila isprebijana i pričala je da je bila silovana.

Za vreme boravka u ovom logoru zatvoreni Srbi nisu dobijali rešenje o pritvoru ...".

Svedok 455/95-11 navodi:

"... jednu ženu su tukli u zatvoru i ona je umrla ...".

Svedok 455/95-1 kaže:

"... Dok smo bili u sobama mene nisu tukli, ali smo tučeni kada smo išli na rad iz zatvora. Tukli su nas pripadnici HVO dok smo radili. Tukli su nas kundacima, šakama, nogama. Radili smo na čišćenju objekata, zidanju, nosili smo vreće za bunkere po noći, nosili smo vreće peska. Bunkere smo radili na Humu, Dračevcu, Podveležju, Aleksinom Hanu i Stjepan-kuli. Od zadobijenih povreda ja sam imao velike modrice po telu, a sada slabije čujem.

U Ćelovini su posebno tukli pripadnike naše vojske koje su zarobili. Čuli su se jauci i kuknjava dok su ih tukli. Zarobljeni vojnici su morali po čitav dan da pevaju ustaške pesme. Dok sam ja bio u ovom zatvoru, iz njega su izneti mrtvi jedan čovek i jedna žena. Bili su iz Mostara, ali njihova imena ne znam ...".

Svedok 455/95-6 svedoči:

"... Jezivo je bilo slušati jauke i kuknjavu muškaraca, koji su bili u prostorijama iznad naših dok su ih tukli. Muškarci su morali i da pevaju ustaške pesme. Dok sam ja bila u Ćelovini, jedna žena je umrla u zatvoru. Zvala se Sefiba Rajević i bila je muslimanka i teretili su je da je sarađivala sa Srbima ...".

"... Nije bilo dana kada nas u ovom logoru nisu tukli. Udarali su nas pendrecima, gvozdenim šipkama, nogama i šakama po čitavom telu. Meni su polomili pet rebara, a izgubio sam i 12 zuba. Iz zatvora Ćelovina, ja i drugi Srbi smo išli na rad. Tako su nas desetoricu vodili u Raštane. Morali smo za jedan dan da do temelja očistimo po dve srpske kuće i da, skinuvši sa njih sve, slažemo uredno skinutu građu. Sve do jednog jedinog eksera moralo je biti uredno složeno. U Rodoču smo čistili vojne objekte, a u Podveležju smo nosili pesak i grede za njihove bunkere. Ko nije mogao da nosi vreće peska, bio je tučen. A jedanput je J. S, koji nije mogao da nosi vreću, morao go da legne na vreo asfalt pa su ga pokrili sa pet ćebadi, i tako je morao da se preznojava. Taj asfalt je bio toliko vreo da se na njemu nije moglo stajati ...".

Većinu zatvorenika je evidentirao Međunarodni Crveni krst, ali među njima nije bilo svedoka 455/95-6.

Svedokinja 454/95-11 je u ovaj logor HVO dovedena zajedno sa majkom i bratom. Kada je dovedena, u zatvoru u Ćelovini je bilo 10 žena, a kasnije ih je bilo oko 80.

Svedokinju su u ovom zatvoru šamarali i vređali pripadnici HVO. Žene su vodili na rad, a svedokinja je radila na čišćenju heliodroma u Jasenicama.

Svedokinja navodi ime žene koja je bila silovana u ovom logoru.

1. Nikolić Pero, pre rata direktor Plastike, upravnik logora Ćelovina,

2. Peko Ante, zapovednik zatvora, iz Jara kod Lištice,

3. Puce Nikola, zapovednik,

4. Praljak Josip, zapovednik,

5. Buhovac Ante, iz Kruševa, stražar,

6. Mario, iz Kruševa, stražar,

7. Petrinja, iz Ljutog Doca, stražar,

8. Mucić Žubor, iz Ljutog kod Konjica, stražar,

9. Zelenika Mladen, stražar,

10. Kapetanović Gavro, stražar,

11. Huso, iz Goražda, stražar,

12. Ćorić Viktor, iz Jasenice kod Mostara, stražar,

13. Kljako Senad, iz Nevesinja,

14. Tiro Murat, stražar,

15. Rokša Velija iz Gackog, stražar,

16. Ramić Ibrahim, star oko 30 godina, stražar,

17. Tojaga Zijo, iz Pjesci, stražar.

18. Zubar, iz okoline Konjica, stražar,

19. Puljić, iz Hodbina kod Bune, stražar,

20. Kajan, iz Blagaja,

21. Skender,

22. Željko, iz Mostara.

DOKAZ: 454/95-13, 454/95-6, 454/95-5, 454795-3, 454/95-4, 455/95-6, 455/95-7, 455/95-3, 455/95-2, 455/95-1, 455/95-11, 455/95-4, 455/95-10 i 455/95-5.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Hrasnica, logor u podrumu nezavršene stambene zgrade, 1992 - 1994. godine.

KRATAK OPIS: Sva tri saslušana svedoka, koja su boravila u ovom logoru, živela su u Ilidži ili Hrasnici i uhapšena su i dovedena kao civili u ovaj logor.

Svedok 434/95-4 navodi:

"... Uhapšen sam u decembru 1992. godine i iz policijske stanice u Sokolović koloniji odveden sam u podrum jedne nezavršene stambene zgrade, u čijem podrumu je bio logor pod kontrolom Muslimanske armije. U tom logoru sam ostao do februara 1994. godine. Prvih sedam dana sam proveo u samici.

Mogu slobodno reći da sam ja, a i ostali, dobijao batine u proseku svaki dan, jer bi dolazili da nas tuku i vojnici i policija i civili. Svako je mogao tući četnika, kako su nas zvali. Kasnije sam išao na rad. Radili smo uglavnom teške fizičke poslove: kopali rovove, čistili smeće.

Nikada neću zaboraviti 26. decembar 1992. godine, kada su me odveli u kancelariju upravnika zatvora Rasima Okerića. On je mene ispitivao oko sat i po vremena. Za to vreme me je jedan policajac, koji mi je bio iza leđa, udarao palicom po leđima, dok su me druga dvojica stražara, koji su stajali meni sa strane, udarali nogama po mojim nogama.

To isto veče došli su stražari Sejo Čorbo, Radončić Redžep, Pašo i Džemo, koji su nastavili da me tuku. Glava mi je bila sva isečena od udaraca, a udarali su me mogama, rukama, palicama, zatim o ivicu stolova i zidova. Tada je iz mene istekao sigurno litar i po krvi.

Posle toga, desetak dana nisam vođen na rad. Uz to sam bio iscrpljen i glađu, jer su nam hranu davali samo jedanput dnevno - po parče hleba i neku čorbu, splačine. Dešavalo se da i po dva dana ne dobijemo ništa za hranu.

U ćelijama smo spavali na betonu.

Pitali su nas da li bi se poturčili. Govorili su da će Islam jedini ostati na svetu i terali nas da klanjamo, pri čemu smo glavu morali da zabijamo u blato. Inače, onaj ko to ne bi radio, dobijao je kundak od puške u leđa.

U ovom logoru je bilo i zatvorenih žena. Njih su takođe tukli i mi smo čuli njihovu vrisku. Žene su plakale i po mojoj proceni njih su silovali.

Međunarodni Crveni krst me je evidentirao tek u proleće 1993. godine...".

Svedok 454/95-7, koji je star 64 godine, u ovom logoru je proveo 15 meseci, navodi:

"... Ja sam uhapšen u aprilu 1993. godine kao civil u svojoj kući u Sokolovića koloniji. Pre toga su mi 13 puta pretresali kuću. Zatvoren sam u podrumu nezavršene stambene zgrade gde je, kada sam ja doveden, u aprilu 1993. godine, bilo oko 70 zatvorenih Srba i 4 žene.

U ovom logoru mene su pretukli odmah kada su me doveli.

Ja sam bio smešten u jednoj prostoriji 2,5 m h 2 m. Tu nas je bilo petorica. Spavali smo na golom betonu sa dva ćebeta. Hrana je bila loša. Dobijali smo je dva puta dnevno. Pojavile su se bile i vaške. Za prvih 6 meseci, ja sam izgubio na težini 25 kg i sa 85 kg spao sam na 60 kg.

Međunarodni Crveni krst me je evidentirao tek posle šest meseci.

Ja nisam suđen, a za 15 meseci provedenih u ovom logoru samo sam jedanput saslušan pod optužbom da sam držao oružje koje mi nisu našli, mada su mi kuću 13 puta pretresali.

Direktno iz ovog logora, ja sam u julu 1994. godine razmenjen...".

Svedok 454/95-2, koji je tada imao 67 godina, navodi:

"... U novembru 1992. godine sam prebačen u logor u podrumu nezavršene stambene zgrade u Hrasnici. Hranu smo dobijali jedanput u 24 sata - po krišku hleba veličine kutije šibice, malo čaja ili supe, a spavali smo na golom betonu sa jednim ćebetom.

Kada je 3. aprila 1993. godine došao Međunarodni Crveni krst, malo su nam popravili uslove smeštaja tako što smo dobili daske na kojma smo spavali i ćebe.

U ovom logoru su se pojavile i vaške i one su bile prava napast za nas zatvorenike. Nismo ih mogli istrebiti...".

Svedok je u ovom logoru ostao do marta 1994. godine.

1. Zijad, pre rata bio upravnik KPD Butmir, upravnik logora,

2. Okerić Rasim, pre rata nastavnik, iz Gacka, upravnik logora,

3. Čorbo Sejo, iz Borača, kod Gacka, stražar,

4. Radončić Redžep, iz Ilidže, stražar,

5. Pašo, iz Goražda, stražar,

6. Džemo, iz Goražda, stražar,

7. Gadžo Senad, iz Borača, kod Gacka, stražar,

8. Hebib Suljo, iz Gacka, stražar,

9. Lončarić, iz Borača, kod Gacka, stražar,

10. Enver, iz Crne Gore, imao kuću u Sokolović koloniji, stražar,

11. Radončić Zaim, stražar,

12. Sejo, sa Ilidže, stražar,

13. Pidžuga, stražar,

14. Đuliman Džemo, zadužen za likvidaciju zatvorenih.

DOKAZ: 454/95-2, 454/95-7 i 434/95-4

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Hrasnica kod Sarajeva, logor u podrumu solitera, ispod stanice muslimanske policije, avgust - novembar 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je uhapšen u svom stanu u Hrasnici nakon pretresa, tokom koga su tražili oružje i radio-stanicu, što on nije imao. Posle toga su ga doveli u ovaj logor koji se nalazio u zgradi u kojoj je bila i policijska stanica. Po privođenju ga je ispitivao Agan Nezir, sa Ilidže, koji je pre rata radio kao milicionar. Dok ga je ispitivao, po glavi ga je udarao Šutalo Pero, a nogama jedan visoki mladić. To prvo ispitivanje je trajalo 3-4 sata, a Šutalo mu je pretio da će ga on kao ustaša streljati.

Smešten je u ćeliju koja se nalazila u podrumu u kome je ostao tri meseca. Svedok navodi imena 13 Srba koji su sa njim bili u ovom logoru, kao i 35 imena onih koji su dovedeni iz Tarčina.

U ovom logoru su hranu dobijali jedanput dnevno i to krišku hleba veličine kutije šibice i malo čaja ili supe. Spavali su na betonu sa jednim ćebetom.

1. Huso iz Crne Gore, upravnik,

2. Šabović Amir, iz Hrasnice, starešina u policiji,

3. Agan Nezir, sa Ilidže, islednik, pre rata bio milicioner,

4. Šutalo Pero, Hrvat, iz Sarajeva,

5. Džemo iz Goražda, stražar,

6. Enver iz Crne Gore, stražar,

7. Zaim, stražar.

DOKAZ: 454/95-2.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Boće, kod Brčkog, logor u Osnovnoj školi, septembar-oktobor 1992. godine.

KRATAK OPIS: Saslušane svedokinje su zarobljene u Bukviku 14. septembra 1992. godine zajedno sa većom grupom civila iz ovog i susednih srpskih sela. Pošto su provele dva dana u logoru u Gornjem Rahiću, u školi, prebačene su u hrvatsko selo Boće i smeštene u prostorije Osnovne škole, koja je bila pretvorena u logor za Srbe.

Dok je, u toku noći između 17. i 18. septembra, svedokinja 617/95-16 ležala na podu Osnovne škole sa dvoje male dece i sa svojom svekrvom, ušla je jedna žena sa jakom baterijskom lampom. Uperila je svetlo prema ženama, koje su ležale na podu, i posle kraćeg zadržavanja izašla.

Neposredno posle toga je ušao hrvatski vojnik u uniformi i pozvao svedokinju da izađe iz te prostorije. Ona je počela da plače, predosećajući šta može da joj se dogodi. Vojnik je uhvatio za ruku i na silu izvukao iz te prostorije u kojoj su joj ostala deca koja su plakala. Njena ćerka je bila pod visokom temperaturom.

Doveo ju je u hodnik i počeo da je vređa, govoreći joj da je srpsko đubre, a potom joj je naredio da legne na pod. Došao je još jedan hrvatski vojnik koji je počeo da joj skida odeću i, stavljajući joj cev oružja u usta, zapretio joj je da ne sme ni da viče ni da plače. Zatim ju je silovao. Nakon toga ju je silovao i drugi vojnik, a posle toga i treći, koji je u međuvremenu došao.

Zapretili su joj da ne sme nikome da priča o tom događaju, jer će u protivnom dovesti još sedmoricu da je siluju.

I svedokinja 617/95-33 je bila u isto vreme u logoru u Osnovnoj školi u Boću. Ona navodi da je u ovoj školi tada bilo zatvoreno oko 90 žena i dece i da su svi bili smešteni u dve prostorije. Ona potvrđuje da je u kasnim večernjim časovima ušao u sobu hrvatski vojnik koji je nosio baterijsku lampu sa jakom svetlošću i da je naredio svedokinji 617/95-16 da pođe sa njim, da je ona počela da plače i da su i njena deca plakala. Takođe je navela da je tu bila i njena svekrva. Pošto nije htela da pođe, vojnik ju je uhvatio snažno za ruke i izvukao iz sobe.

Iste noći su izvedene još tri mlađe žene čija imena navodi.

Sutradan je svedokinja saznala da su sve te četiri žene bile silovane te noći.

Svedokinja je ostala u ovom logoru pet nedelja, posle čega je razmenjena.

Za vreme boravka u ovom logoru hranu su retko dobijali i ona je bila izuzetno lošeg kvaliteta, pa su deca svakodnevno vrištala od gladi i tražila su hleb. Majke im ga nisu mogle dati zato što ga nisu imale.

Hrvatski vojnici koji su ih čuvali, svakodnevno su im psovali majku srpsku i četničku i pretili da će ih sve poubijati. Prilikom svakog njihovog prolaska pored zatvorenica, okretali su cevi oružja u njihovom pravcu, što je kod zatvorenica izazivalo još veći strah.

INDICIJE O IZVRŠIOCU:

Fatima, Fata, pre rata radila kao konobarica u Bo ću u kafani "Tromeđa", koja je vlasništvo Dilberović Pera iz Boća; organizovala silovanja u Boću.

DOKAZ: 617/95-16, 617/95-33 i 617/95-8

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u napuštenim srpskim ku ćama u Gornjem Zoviku, kod Brčkog, septembar-oktobar 1992. godine.

KRATAK OPIS: Veća grupa žena sa decom i starijih Srba civila iz sela u okolini Brčkog uglavnom sa područja mesne zajednice Bukvik je iz logora u Gornjem Rahiću, gde se kratko zadržala, prebačena u hrvatsko selo Gornji Zovik i smeštena u kuće Srba koji su izbegli.

U ovom logoru su zadržani između 15 dana i dva meseca.

Većina saslušanih svedokinja je bila smeštena u jednoj kući gde su bile njih 23 žene. Za vreme boravka u Zoviku, čuvali su ih hrvatski vojnici koji su ih svakodnevno psovali, vređali i pretili da će ih sve poubijati.

Hranu koju su im davali jedanput dnevno, sastojala se od malog parčeta hleba i nekoliko kašika, najčešće pirinča.

Za vreme boravka u ovom logoru, zatvoreni Srbi su bili prinuđeni da slušaju emisije Radio-Zagreba ili Sarajeva.

Dok su bili u Zoviku, hrvatski i muslimanski vojnici su tukli pojedine uhapšene Srbe nogama, na kojima su imali čizme, pesnicama i palicama.

Odvodili su ih na kopanje rovova i kanala u Donjoj Dubravici i Vranovači.

1. Fazlagić Jasmina, koja je pre rata radila u SUP-u u Brčkom,

2. Pripadnici 108. Brčanske brigade tzv. Armije BiH.

DOKAZ: 617/95-29, 617/95-8, 617/95-32, 617/95-9, 617/95-10 i 617/95-11

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u skladištu gra đevinskog materijala u Gornjem Zoviku kod Brčkog, septembar-novembar 1992. godine.

KRATAK OPIS: U hrvatskom selu Zovik logor je bio smešten u skladištu građevinskog materijala, koje su zvali "Miletovo skladište". To je bio prostor ograđen bodljikavom žicom. Za vreme boravka u Zoviku, u kome je svedok proveo 53 dana, pojedinačno su izvodili i tukli uhvaćene Srbe.

Jedne noći su izveli svedoka i njegovog brata od strica, pa su ovom sekli kosu, a potom su ga naterali da tu kosu proguta.

Svakodnevno su zatvorenim Srbima psovali majku i pretili da će ih sve poubijati.

Spavali su u šupi na podu, na kome je bila prostrta slama.

Hrana u logoru je bila izuzetno loša i dobijali su samo male količine.

Svakodnevno su izvodili zatvorene Srbe i pojedinačno ih tukli nogama, na kojima su imali čizme, pesnicama i palicama.

Pojedinci su odvođeni na kopanje rovova u selima Donja Dubravica i u Vranovaču. Takođe su morali da idu u srpska sela koja su bila napuštena, pa su iznosili stvari iz kuća i vojnici su ih odvozili.

1. Pripadnici 108. Br čanske brigade tzv. Armije BiH.

DOKAZ: 617/95-41 i 679/95-5

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u Osnovnoj školi u Gornjem Rahi ću kod Brčkog, septembar 1992. - mart 1993. godine.

KRATAK OPIS: U ovaj logor su dovo đeni Srbi, uglavnom civili, među kojima je bio veliki broj žena sa decom sa područja mesne zajednice Bukvik i drugih sela na području Opštine Brčko.

Svedok 617/95-35 svedoči:

"... Mislim je bio 15. septembar kada su me odveli u muslimansko selo Gornji Rahić. Tamo su nas pretresli do gole kože i oduzeli nam sve lične stvari, nakit i novac koji smo imale kod sebe. Naredili su nam da stanemo uza zid i da se skinemo potpuno gole, a oni su onda pretraživali odeću i sve što su pronašli, oduzimali su. Pri tome su nam psovali majku srpsku i majku četničku i govorili da ćemo sve biti poubijane. Pretresala nas je muslimanka Jasna Fazlagić. Sa njom je bio još jedan muslimanski vojnik. Pronašli su kod mene sakrivenih 8.000 DEM, pa mi je taj mladić opsovao majku srpsku i upitao me je za šta mi treba taj novac. Rekla sam mu da sam ga čuvala za stare dane, a on je tada rekao:FACE="Symbol">c Neće ni tebi, a ni ostalim Srbima trebati novac, jer ćete svi biti poubijani FACE="Symbol">c ".

Svedok 617/95-40 navodi:

"... U Gornjem Rahiću smo bili zatvoreni u prostorijama škole u sportskoj dvorani. Tamo sam zatekao jednu grupu uhapšenih Srba kojih je bilo oko 200.

Kada me je primetio Nijaz, koji je pre rata radio na stočnoj pijaci, a koji je sada bio u uniformi sa oznakomFACE="Symbol">cZelenih beretki FACE="Symbol">c , prišao mi je psuju ći mi majku srpsku i zapretio da će me ubiti. Izvadio je nož i zamahnuo njim. Međutim, sprečio ga je jedan drugi muslimanski vojnik.

U logoru u Gornjem Rahiću sam zadržan 35 dana..."

Svedok 617/95-8 navodi:

"... Ja sam sa jednom grupom dovedana u Osnovnu školu i zatvorena u jednu učionicu. Dovođeni su deca, starci, žene i muškarci. Prilikom dolaska su oduzimali novac, sve lične stvari i zlatninu koju smo imali, a potom odvajali žene i decu.

Prilikom oduzimanja stvari, muslimanski i hrvatski vojnici su nas nemilosrdno tukli nogama, rukama, kundacima od oružja i drugim sredstvima...".

Svedok 617/95-25 navodi:

"... Mene su odveli u Gornji Rahić i zatvorili u sportsku dvoranu u Osnovnoj školi. U toj dvorani je bilo oko 400 uhapšenih Srba sa područja mesne zajednice Bukvik, i to samo muškaraca.

Ja sam u ovom logoru ostao od 15. septembra do 01. decembra 1992. godine. Hrvatski i muslimanski vojnici su prema nama nekorektno postupali. Nazivali su nas četnicima i psovali nam majku srpsku, pretili da ćemo svi biti poubijani i da za nas nema života na tom području.

Odmah posle smeštaja u sportsku dvoranu, policija je počela sa izvođenjem Srba u druge prostorije, pojedinačno ili po grupama. Iz tih prostorija su se čuli jauci i krici jer su ih tamo tukli. Kada su se vraćali, video sam da su bili povređeni. Neki su bili u krvi.

Pojedince su izvodili po više puta danju, a mnogo češće noću, pa su ih tukli.

Na podu sportske dvorane smo spavali, bilo je nešto malo slame, a hranu smo dobijali jednom, a nekad i dva puta dnevno, s tim što je to bilo u veoma malim količinama.

Higijenski uslovi su bili veoma loši. Nije dozvoljavano da se brijemo i šišamo...".

Svedok 617/95-2 izjavljuje na zapisniku kod istražnog sudije:

"... Kada su mene doveli u logor u školi u Rahiću, tamo je bio 61 Srbin: i to od deteta starog 3 godine do staraca i starica od 70 godina. Bilo je i muškaraca i žena.

Smešteni smo u učionice, jer je sportska dvorana bila napunjena - u njoj se nalazilo 260 ljudi. Prilikom dovođenja, odvojili su žene i decu, a nas muškarce su zatvorili zasebno. Odmah posle zatvaranja, došli su hrvatski i muslimanski vojnici i počeli da nas udaraju i saslušavaju. Tukli su nas nogama, na kojima su imali čizme, pesnicama, palicama, komadima plastičnih cevi, stolicama, kundacima od oružja, rukohvatima od noževa i pištolja i drugim sredstvima. Izvodili su nas pojedinačno, a najčešće u noćnim časovima i tukli do onesvešćivanja.

Drugo ili treće veče, jedan hrvatski vojnik je malim nožem pokušao da mi izvadi levo oko. Taj vojnik mi je psovao majku četničku i zahtevao da mu objasnim zašto nosi vojničke čizme. Tim nožem, koji je imao u rukama, napravio mi je i ubod u predelu stopala sa gornje strane na desnoj nozi.

Zadržan sam u prostorijama škole tri dana i za sve to vreme neprekidno sam bio mučen i zlostavljan..."

Svedok 617/95-3 navodi:

"... U toku dana su nas izvodili po više puta, a naročito su to činili u noćnim satima. Tukli su nas čime su stigli. Tvdili su da ćemo svi biti poubijani.

U prostiriji gde sam ja bio, bilo nas je oko 250 - samo muškaraca. U tom logoru ja sam ostao od 15. septembra do 25. novembra 1992. godine.

Izvodili su nas da kopamo rovove na prvoj borbenoj liniji i za vreme trajanja borbenih dejstava. Za vreme kopanja rovova, poginuo je

1. Luka Dragićević iz Bukovca i

2. NN lice, čije ime ne znam.

Spavali smo na golom betonu bez prostirača i pokrivača.

Nismo imali mogućnosti da se kupamo, niti šišamo i brijemo, pa smo usled toga dobili vaške kojih je bilo izuzetno mnogo.

Od udaraca koje sam zadobio za vreme boravka u ovom logoru, ja osećam strahovite bolove u predelu bubrega i u predelu kičme i drugih delova tela. Tuče uhapšenih Srba vršene su svakog dana i svake noći, tako da je retko ko mogao da izađe iz logora bez posledica.

Vodili su nas u srpska sela gde smo sahranjivali ubijene Srbe...".

Svedok 617/95-39 je bio u ovom logoru početkom 1993. godine. On navodi:

"... Pre nego što sam razmenjen, na oko 20 dana, ja sam sa jednom grupom uhapšenih prebačen u muslimansko selo Gornji Rahić i tamo sam zadržan 20 dana. Tamo su nas čuvali muslimanski vojnici. Udarali su nas svakog dana nemilosrdno, s tim što su nas tamo tukli nogama, na kojima su imali čizme, pesnicama i palicama. Stalno je bila prisutna pretnja od strane muslimanskih vojnika da ćemo biti poubijani i da nam nema života, sve do momenta kada smo odvedeni na razmenu...".

1. Kalić Nijaz, iz Brčkog, radio na stočnoj pijaci u Brčkom, na vagi za merenje stoke, stražar u logoru u Gornjem Rahiću, pripadnik "Zelenih beretki",

2. Fazlagić Jasna, koja je pre rata radila u SUP-u u Brčkom,

3. Ibrahimović Nufik, zvani "Nufko", od oca Adema i majke Kokane Alić, rođen 20.10.1964. godine u mestu Pribidoli, Opština Srebrenica, bio nastanjen u Brčkom u Ulici Braće Vasića 58, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije u Brčkom, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

4. Lišić Samir, od oca Seada i majke Bagajete Hadžić, rođen 28.09.1973. godine u Brčkom, bio nastanjen u Gornjem Rahiću kbr. 5, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

5. Pejto Mensur, zvani "Car", od oca Nedžiba i majke Emine Ćosić, rođen 27.03.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, H. Šekovića br. 8, karatista,

6. Suljić Damir, zvani "Makija", od oca Smajila i majke Zahide Fazlić, rođen 01.12.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Braće Suljagića 72, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

7. Salijević Nermin, zvani "Gumeni", od oca Feriza i majke Zarife Bajramović, rođen 24.11.1969. godine u Brčkom, bio nastanjen u Gunji, Naserova 39, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću.

DOKAZ: 617/95-35, 617/95-40, 617/95-8, 617/95-25, 617/95-2, 617/95-3 i 617/95-39.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u mesnom domu u Gornjem Rahi ću, kod Brčkog, septembar 1992. - početak 1993. godine.

KRATAK OPIS: U ovom logoru su bili smešteni Srbi, naj češće iz mesne zajednice Bukvik i drugih okolnih sela.

Svedok 617/95-20 ovako opisuje boravak u ovom logoru:

"... Muškaraca je bilo u sali Doma oko 260. Pošto je prostor bio veoma mali, a nas mnogo, mogli smo samo da sednemo na pod, a nije bili prostora da se leži. U prostoriju gde smo bili zatvoreni, ulazili su po više puta dnevno, a najčešće u noćnim časovima, muslimanski i hrvatski vojnici, pa su nam psovali majku srpsku, majku četničku i udarali su nas nogama, na kojima su imali čizme, pesnicama, palicama, komadima plastičnog creva, metalnim šipkama i drugim sredstvima koja su im se našla pri ruci.

Noću bi naredili da svi stanemo mirno i tada su nas tukli. U svakoj tuči pretili su nam da ćemo svi biti poubijani i da za nas nema mesta za život u njihovim selima.

Davali su nam po jednom dnevno po jedno malo parče hleba i po 2-3 kašike kuvanog pirinča bez začina i mesa.

Ostao sam u tom logoru 20 dana...".

Svedok 617/95-27 navodi:

"... Mene su uhapsili i odveli u selo Gornji Rahić i tamo me smestili u prostorije Mesnog doma. Tada su mi vojnici oduzeli sve lične stvari. Izvodili su nas po grupama u druge prostorije i tamo tukli, pa kada bi se oni koji su odvedeni vraćali, bili su isprebijani, modri i u krvi. To su činili više puta u toku dana, a najčešće u toku noći. Nisu dozvoljavali da spavamo. Ulazili su više puta u toku noći i kada god bi ušli terali su nas da stanemo mirno i uvek su nam pretili.

Ja sam zadržan u Rahiću dva i po meseca i za sve vreme boravka u tom logoru, mi smo spavali na golom betonu, a hrana koju smo dobijali jednom dnevno bila je po kvalitetu loša i po količini nedovoljna.

Iz tog logora su svakodnevno, po grupama, izvodili uhapšene Srbe i terali ih na kopanje rovova i obavljanje drugih poslova. Pričalo se da su neki odvođeni i na sahranjivanje ubijenih Srba na području mesne zajednice Bukvik, ali ja nisam bio u toj grupi.

Sa mnom je u ovom logoru bio i moj sin P, koji je bio u istoj sali. I njemu su prilikom tuče izbili jedan zub...".

Svedok 617/95-17 navodi:

"... Ja sam u logoru u Gornjem Rahiću bio od 18. septembra do 02. oktobra, kada sam odveden u Tuzlu. Za to vreme smo veoma često izvođeni na saslušanje, a najčešće u noćnim časovima. Prilikom saslušanja svakog puta su nas udarali, a najčešće pesnicama, palicama i nogama na kojima su imali čizme. U toj sali je bilo oko 200 uhapšenih Srba...".

O svom boravku u domu u Gornjem Rahiću svedok 617/95-14 kaže:

"... Ja sam uhapšen 15. septembra 1992. godine sa moja dva sina i suprugom. Uključeni smo u grupu u kojoj je bilo 500-600 Srba, muškaraca i svi smo odvedeni u muslimansko selo Gornji Rahić i tamo smešteni u prostorije Osnovne škole i Doma.

Ja sam zadržan u sali Doma dva dana i tu nas je bilo oko 500. Sve vreme smo ja i sin morali da stojimo. Muslimanski vojnici su ulazili u toku dana i noći, tukli nas nogama, na kojima su im bile čizme, pesnicama i palicama. U toku dana izvodili su nas po nekoliko puta ispred sale i tukli. Prilikom tuče psovali su majku srpsku i pretili da ću biti ubijen. Nazivali su me četničkim vojvodom, vadili su noževe i govorili da će me zaklati. Mene je najviše tukao Galib Hodžić i neki Lišić..."

Svedok 619/95-16 navodi:

"... Ja sam u sali Doma u Rahiću ostao dva meseca i pet dana. Za to vreme su hrvatski i muslimanski vojnici izvodili uhapšene po grupama i strahovito ih tukli. Tukli su nas nogama, na kojima su imali čizme, komadima plastičnog kabla i drugim predmetima. Kada bi se posle tuče vraćali, svi smo bili modri, u krvi i izubijani, tako da smo se teško kretali.

Iz tog logora su svakodnevno izvodili, po grupama, uhapšene na kopanje rovova, pokrivanje kuća, na sahranjivanje ubijenih...".

Svedok 617/95-7 svedoči:

"Hrvatski i muslimanski vojnici su upali u selo Vujičići u mesnoj zajednici Bukvik u kojoj sam ja živeo. Mi smo pobegli u šumu gde su nas uhvatili. Posle hapšenja su nas odveli u selo Rahići i tamo zatvorili u salu seoskog Doma. Kada su me izveli iz sale, jedan od vojnika udarao mi je glavu o zid, a drugi me je udarao nogama u predelu stomaka i kolena. Najviše me je udarao Galib Hodžić..."

Svedok 617/95-34 navodi:

"Ja sam prvo bila u logoru u Ulicama do 20. februara 1993. godine, a onda su me odveli u Gornji Rahić, gde su me zadržali 20 dana, pa su me onda odveli na razmenu. Mene nisu tukli, ali su svakog dana govorili da ćemo biti poubijani..."

1. Hodžić Galib zv. "Gale" ili "Gali", od oca Himze i majke Safije Pašalić, rođen 21.11.1947. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, u Ulici Osmana Đikića br. 23, pre rata bio inspektor SUP-a u Brčkom, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

2. Lišić Senad, iz Gornjeg Rahića, stražar.

DOKAZ: 617/95-20, 617/95-27, 617/95-17, 617/95-14, 619/95-16, 617/95-7 i 617/95-34.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u skladištu gra đevinskog materijala u Gornjem Rahiću kod Brčkog, kraj 1992. godine - početak 1993. godine.

KRATAK OPIS: Svedok navodi:

"...Mene su 15. septembra 1992. godine zarobili uniformisani vojnici sa amblemima HVO. Odatle su nas odveli u Gornji Rahi ć, gde su nas prvo smestili u Zadružni dom. Ali pošto tamo nismo mogli svi da stanemo, odveli su nas u skladište građevinskog materijala, gde smo ostali šest meseci.

Tu su komandu držali muslimani, njihova Vojna policija. Tu su nas tukli i maltretirali svakodnevno. Prolazili smo između redova njihovih vojnika koji su nas tukli svim i svačim.

Meni su polomili nekoliko zuba. Izvesni Ilija "Hosovac" se hvalio da je zaklao

Ljubu Mlinara.

Hrvatski vojnici su nas vodili da kopamo rovove. Upozoreni smo da ne smemo da bežimo i Zečević nam je rekao da, ukoliko jedan pobegne, 10 će biti streljano.

U martu 1993. godine, ja sam razmenjen...".

1. Hamidović Adnan, od oca Husnije i majke Mujesire Muminović, rođen 28.10.1968. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica 16. muslimanske NOUB br. 37, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

2. Lišić Samir, od oca Seada i majke Bagajete Hadžić, rođen 28.09.1973. godine u Brčkom, bio nastanjen u Gornjem Rahiću kbr. 5, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

6. Suljić Damir, zvani "Makija", od oca Smajila i majke Zahide Fazlić, rođen 01.12.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Braće Suljagića 72, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

4. Ilija, zvani "Hosovac",

5. Armin, iz Brčkog,

6. Zečević-Tadić Marin, od oca Mirka i majke Ruže Josić, rođen 02.02.1944. godine u Gornjem Zoviku, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjem Zoviku, kbr.185, jedan od komandanata bataljona 108. Brčanske brigade tzv. Armije BiH,

7. Zečević Niko, iz Gornjeg Zovika.

DOKAZ: 638/95-5

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u rasadniku u Gornjem Rahi ću kod Brčkog, maj 1992 - početak 1993. godine.

KRATAK OPIS: O svom boravku u logoru Rasadniku u Gornjem Rahi ću svedok 679/95-17 navodi:

"... Kada su me doveli u zgradu za dozrevanje obranog voća u rasadniku početkom maja 1992. godine, zatekao sam 7-8 uhapšenih Srba.

Mene su često izvodili u druge prostorije u noćnim časovima "Šok" i "Kobra" i oni su mi najpre odsekli deo stopala leve noge, svrdlom za drvo bušili su mi grudni koš sa prednje strane u visini desne dojke, nožem su mi na više mesta zasecali levu i desnu ušnu školjku. Sa nekom napravom u vidu kuke pokušali su da mi izvade levo oko od čega mi je ostao ožiljak. Gasili su mi cigareta na kičmenom stubu. Naročito su me udarali u predelu bubrega, kičme i po glavi. Udarali su me sve do onesvešćivanja, a posle toga su me polivali vodom. Više puta vezivali su mi desnu ruku za levu nogu žicom, od čega su mi ostali ožiljci.

Boravio sam u ovom logoru dva meseca i ne znam tačno koliko sam puta za to vreme bio izvođen i tučen do onesvešćivanja.

U ovom logoru, ležali smo na golom betonu bez pokrivača i prostirača, a jednom dnevno dobijali smo po parče hleba, jer je vekna hleba deljena na 13 logoraša. Uz hleb smo dobijali po 5-6 kašika kuvane hrane, koja nije imala nikakav ukus, niti začine...

... Niti su nas išta pitali, samo su nas izvodili i tukli, psujući nam četničku majku i preteći da će nas sve likvidirati.

Svedoka 679/95-18 su muslimani uhvatili u njegovom vozilu na kontrolnom punktu i doveli ga u Gornji Rahić u prostoriju komore za dozrevanje voća, gde je zatekao 11 uhapšenih Srba.

Odatle su ga hrvatski i muslimanski vojnici vodili na razne punktove i tamo su ga nemilosrdno tukli. Vodili su ga i u fabriku "Biljana" u Maoči, gde su prisutne radnike podsticali da ga udaraju, pa su ga oni tukli do besvesti. Udarale su ga i žene i deca, koji su se tamo zatekli. Kad je došao k svesti video je da su mu bile vezane ruke i noge.

Tek četvrtog dana je prvi put dobio vodu, ali u toj vodi je bio prašak za pranje veša. Po naređenju čuvara, koji mu je uz to stavio i nož pod vrat, morao je da popije tako zagađenu vodu.

Asmir Tatarević mu je zabijao šilo između prstiju obe ruke i u nogu od čega su mu ostali ožiljci. Posle toga mu je Asmir nožem odsekao parče mišića sa unutrašnje strane leve potkolenice i naterao ga da to pojede.

Jedan od najopasnijih bio je jedan koga su zvali "Šok". On je svedoka udarao pesnicama po glavi, a potom nogama po grudnom košu. Tom prilikom su mu polomljena rebra.

Dva puta su ga izvodili na lažna streljanja i potom oba puta tukli do onesvešćivanja. Zahtevali su da prizna da je ubijao žene i decu, a da su tela ubijenih muslimana i Hrvata spaljena u kafileriji u Brčkom.

U ovom logoru je svedok proveo 31 dan i za sve vreme je ležao na golom betonu.

Za vreme boravka u ovom logoru svedok je izvođen da iskopava neeksplodirane artiljerijske granate. Tom prilikom je namerno udarao lopatom po upaljaču granate da bi sebi oduzeo život, ali granata nije eksplodirala.

U ovom logoru je pokušao sebi da oduzme život tako što je sekao vene na levoj ruci. To je primetio stražar i odveo ga kod lekara, koji mu je zašio ranu na ruci. Posle toga je bio neprekidno vezan da bi mu onemogućili da izvrši samoubistvo.

Svedok 617/95-18, koji je u ovom logoru zadržan 55 dana, navodi:

"... odveli su me u rasadnik u komoru za dozrevanje voća i zatvorili. Tu su bila još četiri Srbina iz Brčkog.

Odmah su počeli da me ispituju. Prilikom ispitivanja su me tukli. Udarali su me nogama na kojima su imali čizme, pesnicama, palicama, komadima metalnih šipki i kundacima od oružja. Udarali su me po svim delovima tela, a najviše po leđima i glavi. Udarali su me tako svakog dana tri-četiri puta, a najviše u noćnim časovima.

Povremeno su dolazili i pripadnici HOS-a. Među njima su bili "Šok", "Kobra", "Sova" i drugi. Oni su govorili da su došli iz Zagreba i Splita i iz drugih mesta sa zadatkom da uništavaju Srbe.

Izvodili su nas na utovar i istovar kamiona, a posle da otkopavamo neeksplodirane minobacačke i haubičke granate. Ja sam lično otkopao 5 granata kalibra 155 mm čija je težina bila 42 kg...

Sve vreme boravka u logoru smo ležali na golom betonu bez pokrivača, a hranu smo dobijali jednom dnevno u malim količinama...".

Svedoka 617/95-36 su takođe, nakon hapšenja, zatvorili u garažu rasadnika i odmah počeli da ispituju. Ispitivao ga je lično Galib Hadžić koji mu je psovao majku srpsku i udarao ga ne samo nogama na kojima su bile čizme, već i palicom i pesnicama. I narednih 19 dana, koliko je svedok proveo u ovom logoru, muslimanski vojnici su nastavili da ga tuku i to najčešće u noćnim satima. U tom periodu je svedoku, prilikom ovakvih svakodnevnih premlaćivanja, izbijeno 6 zuba iz gornje vilice i napravljeno mu je nekoliko posekotina na desnoj ruci. Svedoku se i sada od zadobijenih udaraca javljaju strahoviti bolovi u predelu rebara sa obe strane i glavobolje.

Prema iskazima svedoka 617/95-2 i 617/95-7, koji su takođe bili zatočeni u ovom logoru u rasadniku, muslimanski vojnici su ih tukli, s tim što su svedoka 617/95-7 posebno tukli po glavi, kolenima i po stomaku.

Svedoka 617/95-14 navodi sledeće o svom boravku u logoru, u garaži rasadnika:

"... Ispitivao me je Galib Hodžić. Tukao me je i pretio da će me ubiti. Naređivao mi je da stanem uza zid, pa su me on i drugi udarali po svim delovima tela. Bio sam sav u krvi posle te tuče.

U toj garaži sam spavao na patosu i samo smo u malim količinama dobijali nekad jednom, nekad dva puta dnevno hranu...".

INDICIJE O IZVRŠIOCU:

1. Hadžić Galib zv. "Gale" ili "Gali", od oca Himze i majke Safije Pašalić, rođen 21.11.1947. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, u Ulici Osmana Đikića br. 23, pre rata bio inspektor SUP-a u Brčkom, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

2. "Šok", pripadnik HVO, stražar

3. "Kobra", pripadnik HVO, stražar,

4. "Sova", pripadnik HVO, stražar,

5. Fazlić Muhamed, pre rata radio kao milicioner u Brčkom,

6. Tatarević Asmir, od oca Mevludina i majke Zahide Fazlić, rođen 14.06.1964. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, M. Šehića br. 2, pre rata radio u luci u Brčkom,

7. Osmanović Osman, zvani "Osmo", od oca Šemsa i majke Hajke Jukić, rođen 14.03.1960. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica H. Jerkovića 160, pre rata radio kao inspektor za suzbijanje privrednog kriminaliteta, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

8. Osmanović Ferhat, od oca Šemsa i majke Hajke Jukić, rođen 16.04.1954. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ul. H. Jerkovića 160, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

9. Fazlović Ferid, od oca Muše i majke Emine Mekić, rođen 05.05.1954. godine u Islamovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Fadila Jahića Španca 2, pre rata na funkciji šefa Detašmana Službe državne bezbednosti u Brčkom, pripadnik Vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

10. Fejto Mensur, pre rata živeo u Brčkom,

11. Mehmedbašić Mirsad, zvani "Žućo",

12. Ilija Kelava, iz Gunje, star oko 25 godina, pripadnik HVO,

13. Vesna Gunje (ili iz Gunje), pre rata radila u kafiću "Boem" u Brčkom,

14. Peljto Mensur, od oca Nedžiba i majke Emine Ćosić, rođen 27.03.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, H. Šekovića br. 8, karatista,

15. Lišić Mirsad, od oca Meksuda i majke Raze Čajić, rođen 02.04.1966. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, M. Tešića br. 5,

16. Suljić Damir, zvani "Makija", od oca Smajila i majke Zahide Fazlić, rođen 01.12.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Braće Suljagića 72, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

17. Bilić Vinko, zvani "Bili", od oca Joze i majke Danice Jurić, rođen 29.10.1965. godine u Dubravama, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Banovićka bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

18. Markić Ivica.

DOKAZ: 679/95-17, 679/95-18, 617/95-18, 617/95-36, 617/95-2, 617/95-7 i 617/95-14.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u Osnovnoj školi u selu Ulice kod Br čkog, jun 1992 - početak 1993. godine.

KRATAK OPIS: Svedok 679/95-21 svedo či:

"... Uhapšen sam od strane Hrvatske vojske 08. juna 1992. godine i odveden u selo Ulice i zatvoren u prostorije Osnovne škole, gde sam zadržan 17 dana.

Za sve to vreme su me veoma često izvodili i tukli. Tukao me je vojnik čije je ime Senad, a čije ostale podatke ne znam. On me je vezivao lisicama, a potom me je udarao nogama na kojima su mu bile čizme. Od tih udaraca imao sam prelom zuba u gornjoj vilici sa leve strane, šestog i sedmog rebra sa leve strane. Polomio mi je i hrskavicu levog uha. Udarao me je i po glavi i od toga danas osećam strahovite bolove i vrtoglavicu.

Ležali smo na golom betonu, a hranu smo dobijali jednom dnevno i ona se sastojala od parčeta hleba i dve-tri kašike neke čorbe...".

O svom boravku u Osnovnoj školi u Ulicama, svedok 679/95-14 navodi:

"... Uhvatili su me 07. novembra 1992. godine i odveli u hrvatsko selo Ulice i smestili u prostorije Osnovne škole. Tamo sam zadržan do 05. januara 1993. godine. Kada sam ja doveden, u školi je bilo oko 100 Srba sa područja mesne zajednice Bukvik.

U tom logoru smo ležali na patosu, a hrane je bilo tek toliko da se preživi.

Čuo sam jauke koji su dopirali iz drugih prostorija, a video sam ljude koji su se vraćali sa saslušanja. Bili su modri i krvavi i dobro premlaćeni...".

Svedok 617/95-22 navodi:

"... Mene, mog oca, majku i sestru su uhvatili hrvatski vojnici i odveli u selo Ulice. Bili smo skupa jednu noć i, u prisustvu nas sviju, u prostoriju su ulazili pripadnici HOS-a i udarali su mog oca. Sutradan su odveli majku i sestru, pa smo u školi ostali samo otac i ja.

Odmah posle toga su izveli moga oca i kada se vratio bio je sav u krvi i izubijan. Posle toga su izveli i mene i tukli me. Mene su pitali gde se nalazi novac i zahtevali da odem i pronađem novac i da ga predam. Nismo imali novca i nismo mogli da im ga predamo, pa su me oni zbog toga tukli. Udarali su me nogama na kojima su bile čizme, pesnicama i palicama...".

Svedok 617/95-19, koji je svedočio pred istražnim sudijom, naveo je sledeće:

"... Srpsko stanovništvo je bežalo u šume i tamo se krilo. Međutim, Hrvatska i muslimanska vojska je pronalazila sakrivene Srbe i odvodila ih u muslimansko selo Gornji Rahić i selo Ulice i tamo ih zatvarala.

Ja sam uhvaćen sa jednom grupom od strane Hrvatske vojske i odveden sam u selo Ulice i zatvoren u prostorije Osnovne škole u kojoj sam ostao 40 dana. U školi je bilo nas oko 30-40 uhapšenih Srba sa područja mesne zajednice Bukvik. Hrvatski vojnici su noću izvodili u drugu prostoriju zatvorene Srbe i tamo nas tukli i ispitivali. Udarali su nas nogama, na kojima su imali čizme, palicama i psovali nam majku srpsku i četničku... Više puta sam izvođen na kopanje rovova u obližnja mesta.

Za sve to vreme smo ležali na golom podu u školi, a hranu smo dobijali jednom dnevno. Hrana se sastojala od jednog malog parčeta hleba i malo kuvanog pirinča bez ikakvih začina...".

O svom boravku u ovom logoru, svedokinja 617/95-34 navodi:

"... Mene su sa grupom uhapšenih žena i dece doveli u Ulice i tamo sam zadržana do 20. februara 1993. godine. Smestili su nas u učionice Osnovne škole. Sve vreme smo ležali na podu na kome je bilo nabacano malo slame, a hranu smo dobijali jednom dnevno, mada je bilo dana kada nismo dobijali ništa za jelo. Hrana koja je bila izuzetno loša, deljena je u malim količinama. Dobijali smo po jedno parče hleba i po 2-3 kašike kuvanog pirinča ili nečeg drugog bez ikakvih začina.

Vojnici koji su nas čuvali i koji su dolazili u te prostorije, bili su maskirani...".

Svedok 617/95-39 o svom boravku u Ulicama kaže:

"... Mene su sa grupom Srba, koji su se krili, uhvatili 18. septembra 1992. godine i odmah odveli u Ulice. Zatvorili su nas u salu Osnovne škole, na čije su prozore prethodno postavili metalne rešetke.

Izvodili su nas po nekoliko puta i danju i noću i tukli nas. Mene su udarali palicom po svim delovima tela. Najviše su me udarali u predelu glave, tako da mi je od tih udaraca oštećen centar za ravnotežu, usled čega nisam mogao da stojim ni da se krećem.

U ovom logoru sam ostao 110 dana i za sve to vreme sam i ja, a i ostali, ležao na golom podu. Hrana koju smo dobijali u veoma malim količinama je bila izuzetno slaba.

Svakodnevno su nas vodili na kopanje rovova na potezu Ulice-Gorice-Lamište i Donji Rahići. Prilikom kopanja rovova smo dobijali batine...".

Svedok 617/95-41 navodi:

"... U selo Ulice sam prebačen u novembru 1992. godine i smešten u prostorije Osnovne škole gde sam ostao do 09. januara 1993. godine.

U Ulicama su nas čuvali hrvatski vojnici. Izvodili su i tukli uhapšene Srbe, ali mene nisu. Uhapšeni Srbi su svakodnevno izvođeni na kopanje rovova i na punjenje džakova peskom...".

1. Šimić Marko, od oca Blaža, iz sela Ulovića, Opština Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, komandir Vojne policije u Ulicama, starešina logora,

2. "Čađo", Hrvat iz Slavonskog Broda, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, stražar,

3. "Braco", musliman iz Republike Hrvatske, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, stražar,

4. Senad.

DOKAZ: 679/95-21, 679/95-14, 617/95-22, 617/95-19, 617/95-34, 617/95-39 i 617/95-41.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Tuzla, Centralni vojni zatvor, druga polovina 1992. i 1993. godine.

KRATAK OPIS: Prema zatvorenim Srbima u ovom logoru primenjivani su različiti oblici tortura, o čemu govore i saslušani svedoci.

Svedok 617/95-22 navodi:

"... Odmah po dolasku u Tuzlu, u taj zatvor, pretresli su nas detaljno, a potom su nam naredili da idemo kroz hodnik u kome su sa jedne i druge strane bili muslimanski vojnici koji su nas, dok smo prolazili između njih, nemilosrdno tukli.

Izvođeni smo više puta dnevno na saslušanja, jer je protiv nas bila pokrenuta istraga. Tom prilikom, stražari su nas tukli nemilosrdno i to je trajalo sve dok je vođen istražni postupak. Posle sprovedene istrage smo odvedeni na suđenje i ja sam osuđen na 8 godina zatvora. Ne posedujem presudu, jer mi je ista oduzeta pre razmene.

Posle izrečene presude, vođeni smo na kopanje rovova u obližnja mesta kod Tuzle i 10. marta 1993. godine, za vreme kopanja rovova i trajanja borbenih dejstava, ranjen sam sam u predelu leve nadlaktice. Posle ranjavanja sam odveden u bolnicu u Tuzli i tamo sam zadržan oko 15 dana, pa ponovo vraćen u Centralni zatvor. Za vreme lečenja, muslimanski vojnici koji su lečeni u ovoj bolnici, upadali su u sobu gde sam se ja nalazio i pretili da ću biti zaklan...".

O boravku u Centralnom zatvoru u Tuzli, svedok 617/95-7 navodi:

"... Prvih dana boravka u zatvoru u Tuzli, izvođen sam više puta na ispitivanje i za vreme svakog ispitivanja muslimanski vojnici su me tukli po svim delovima tela.

Jednom prilikom je došla neka televizijska ekipa pa su me prisiljavali da priznam da sam četnik, da d FACE="Courier New">âm izjavu gde se nalazi oružje i slično...".

Svedok 617/95-28 svedoči:

"... Teror nad uhapšenim Srbima u tuzlanskom zatvoru, naročito sredinom 1992. godine, bio je izuzetno težak. Svakodnevno su nas izvodili i tukli.

Međutim, posle dolaska Međunarodnog Crvenog krsta tuče su bile nešto ređe i to najčešće u kasnim noćnim časovima.

Stalno su pretili da će nas sve poubijati i stalno su nas ponižavali govoreći nam da smo četnici i psujući nam majku četničku.

Hrana je bila loša i u malim količinama. Davali su nam jednom dnevno parče hleba i 3-4 kašike kuvane hrane. U toj hrani je bilo crva, tako da se to nije moglo jesti.

Kada sam zatvoren imao sam 105 kg, a kada sam razmenjen imao sam 72 kg.

Higijenski uslovi su bili izuzetno loši. Išli smo na kupanje jednom mesečno i to kupanje je trajalo jedan do dva minuta. Nisu nam dali da se brijemo i šišamo, a pred predstavnicima međunarodnih organizacija su nas pokazivali kao četnike...".

Svedok 617/95-17 izjavljuje:

"... Ja sam doveden u Tuzlu i smešten u Centralni vojni zatvor u prostoriju gde je bilo nas 20 Srba. Veoma često smo izvođeni i prilikom svakog izvođenja nemilosrdno tučeni. Udarali su nas palicama i šutirali nogama. Mene i druge zatvorene Srbe naročito je tukao policajac Bajazit Selimović. On je i puštao muslimanske vojnike da ulaze u ćelije i da nas tuku do iznemoglosti.

Kada sam uhapšen, ja sam imao 102 kg, a kada sam razmenjen imao sam 58 kg. To je dokaz kakav je postupak bio prema nama i kakva je bila hrana.

U tuzlanskom zatvoru je bila praksa da čuvari izvode uhapšene u hodnik i onda nas teraju da pravimoFACE="Symbol">c žablje skokove FACE="Symbol">c, da radimo sklekove, iako smo bili iznureni i gladni. Terali su nas da igramo kolo, zatim daFACE="Symbol">c pola žemo vozački ispit FACE="Symbol">c , koji se ovako izgledao: naređivali bi jednom zatvoreniku da sedne za vrat drugom, koji je bio u čučećem položaju, i da ga tako nosi levo-desno oponašajući promene brzine vozila. Pri svakom obavljanju tih radnji, psovali su nam majku srpsku. U tome se posebno isticao čuvar Toni Marković.

Od udaraca koje sam zadobio u ovom zatvoru osećam strahovite bolove u grudima, u glavi i leđima. Oslabio mi je vid desnog oka, gde su me udarali. Na tom oku su mi vršili operaciju u Očnoj bolnici...".

Svedok 617/95-14 boravio je u ovom zatvoru u Tuzli od oktobra 1992. do jula 1993. godine. On svedoči:

"...Posebno su me tukli noću između 5. i 6. oktobra. Tada su me izveli na saslušanje i tom prilikom su me tukli nogama, palicama i nekim drvetom četvorica muslimanskih policajaca koji su čuvali zatvor. Koliko je ta tuča trajala, ne znam jer sam bio potpuno onesvešćen i krvav, a kada sam se osvestio video sam da se nalazim u prostoriji iz koje sam odveden na saslušanje. U ovom zatvoru su mi izbili 4 prednja zuba u gornjoj vilici i dva zuba u donjoj vilici ...".

Svedok 617/95-13 navodi:

"U Vojnom zatvoru u Tuzli sam proveo punih 10 meseci. Prva tri meseca, svakodnevno sam po više puta izvođen na saslušanja i prilikom svakog saslušanja sam tučen, najčešće palicama. Udarali su me po svim delovima tela i zahtevali da priznam ono što ja nisam mogao priznati jer nije istina...".

INDICIJE O IZVRŠIOCU:

1. Selimović Bajazit, zvani "Baja", iz Bratunca,

2. Mulalić Nedim, zvani "Crni", iz Srebrenice,

3. Lenđer Davor, iz Živinica,

4. "Kanafa", iz Papraće kod Šehovića, koji je pre rata radio u Saobraćajnom preduzeću u Tuzli,

5. Marković Toni, čuvar, iz okoline Tuzle,

6. "Debeli Hari", čuvar,

7. Asmir, čuvar.

DOKAZ: 617/95-17, 617/95-7, 617/95-13, 617/95-14, 617/95-22, 617/95-28 i 617/95-30.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Sinj, zatvor Vojne policije, 1. decembra 1994. godine.

KRATAK OPIS: Tri pripadnika Vojske Republike Srpske Krajine, koje su zarobili pripadnici 4. udarne brigade Hrvatske vojske, dovedena su u Sinj, u zgradu Vojne policije 72. bojne.

Mada su u ovom zatvoru proveli samo jedan dan i jednu no ć, bili su izloženi fizičkom i psihičkom zlostavljanju.

Vojni policajci su ih tukli gumenim i električnim palicama, nogama, rukama i čime god su stigli.

Takođe su repetirali pištolje i inscenirali streljanje: prislanjali su im pištolje na glavu i stavljali im njihove cevi u usta, a zatim povlačili oroz.

Stavljali su im i creva vatrogasnih aparata u usta i pretili da će ih ugušiti.

U kancelariji u kojoj su bili ispitivani, bili su prinuđeni da daju izjavu za Hrvatsku televiziju i da optuže Srbe da su napali Hrvatsku vojsku.

1. Žarko Tole, zamenik komandanta HVO za srednju Bosnu, i drugi pripadnici Vojne policije u Sinju.

DOKAZ: 603/95

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Sarajevo, peti sprat Centralnog zatvora, septembar - oktobar 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok procenjuje da je, za vreme njegovog boravka u ovom logoru, na petom spratu ovog logora bilo zatvoreno oko 140 Srba muškaraca, kao i 6 žena.

Svedok je primetio da stražari povremeno dovode žene na peti sprat Centralnog zatvora. To su bile Srpkinje koje žive u Sarajevu i koje tu nisu bile zatvorene, već su ih stražari dovodili radi seksualnih iživljavanja.

Svedoka su jednom prilikom naterali da posmatra kako više stražara siluje jednu devojku staru 14 godina, čije ime svedok navodi.

Takođe su bile silovane Š. stara oko 48 godina, koja je to jednom prilikom i lično kazala svedoku, R, N. i još nekoliko žena.

1. Sobo Meho, upravnik Centralnog zatvora,

2. Osmanbegović Esad, koji je nasledio Soba na dužnosti upravnika,

3. Sarija Miralem, stražar.

DOKAZ: 604/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Sarajevo, logor "Ramiz Sal čin" u bivšoj kasarni "Viktor Bubanj", oktobar 1992 - april 1993.

KRATAK OPIS: Svedoka su, nakon dovo đenja u ovaj logor, pretukli stražari.

U 12 prostorija ovog logora, koliko je svedoku poznato, bili su zatvoreni uglavnom Srbi civili, dok je ratnih zarobljenika bilo svega 5-6. Bilo je zatvoreno ukupno oko 140 Srba.

Svedok je bio smešten u ćeliju 12, gde se nalazilo ukupno njih 9. Kako je veličina ove ćelije bila 1,60 m h 2,40 m, nisu mogli normalno ni da legnu ni da se ispruže.

Higijenski uslovi u ovom logoru su bili veoma loši. Nisu im dozvoljavali da se umivaju, pa čak ni da peru ruke. Svi su dobili vaške. Malu nuždu su vršili u plastične boce koje su krišom iznosili i prosipali.

Hrana je bila loša, a kuvar Julijan Ventila im je, umesto sveže vode, davao vodu u koju je, u kuhinji, prethodno sipao deterdžent za pranje sudova. Od toga su svi dobili proliv.

Zbog svega ovoga, svedok je oslabio sa 95 kg na 40 kg.

Na srpski praznik Svetog Savu, 27. januara 1993. godine, tadašnji upravnik Spajić Besim je po strahovitoj zimi naterao polugole zatvorene Srbe da pola sata stoje u krugu logora, uz cinično objašnjenje da im je potreban svež vazduh.

1. Spajić Besim, upravnik logora,

2. Dolan Himzo, pre rata zastavnik JNA, koji je nasledio Spajića na dužnosti upravnika logora,

3. Ventila Julijan, u prvo vreme kuvar, a potom unapređen za komandira, isticao se u maltretiranju i iživljavanju nad zatvorenicima.

DOKAZ: 604/95

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Sarajevo, logor u bivšoj kasarni JNA "Viktor Bubanj", oktobar 1993 - mart 1994. godine.

KRATAK OPIS: Svedok se u ovom logoru nalazio dok je protiv njega vođen postupak zbog izbegavanja vojne obaveze.

U istom logoru se, pored zatvorenih Srba, nalazila i grupa muslimana, pripadnika 10. brdske brigade, koji su bili zatvoreni zbog oružane pobune. Međutim, oni su sa dozvolom uprave zatvora slobodno mogli da tuku zatvorene Srbe i da se iživljavaju nad njima.

1. Dolan Himzo, upravnik zatvora,

2. Junuzović Sakib, komandant straže, koji su obojica odvodili zatvorenike i tukli u svojim kancelarijama,

3-4. Braća Baltići, od kojih je jedan imao nadimak "Ventila", stražar,

5. Hajdarević Rifat, zvani "Role", stražar,

6. Seferović Samir, zvani "Čeble" iz Sarajeva, star oko 30 godina. Pre rata bio zaposlen u preduzeću "Neretva" u Sarajevu, bio na dužnosti komandanta bataljona 10. brdske brigade tzv. Armije BiH. Bio je u zatvoru "Viktor Bubanj" pod optužbom da je ubio šestoro Srba, ali nije bio osuđen,

7. Hasić Enes, zvani "Zela", pre rata bio taksista, jedan od komandanata u 10. brdskoj brigadi, bio je pod istragom u zatvoru "Viktor Bubanj",

8. Topalović Džemo, jedan od komandanata 10. brdske brigade, pre rata radio kao varilac u preduzeću "Unioninvest" u Sarajevu,

9. Čolak Vetik, star 22-23 godine, pre rata bio kriminalac,

10. Delalić Ramiz, zvani "Ćelo", komandant 9. brdske brigade, koji je ubio srpskog svata na Baš Čaršiji,

11. Žiga, jedan od komandanata 9. brdske brigade - svi od rednog broja 6 do 11 su, kao zatvorenici, tukli zatvorene Srbe.

DOKAZ: 646/95 i 647/95

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Bihać, logor u podrumu hotela "Park", maja 1995. godine.

KRATAK OPIS: Svedok 818/95-16 navodi:

"... Mene su, kao vojnog obveznika, 5. maja. 1995. godine zarobili pripadnici muslimanske vojske. Odmah posle zarobljavanja dovedeni smo vezanih o čiju u brigadni zatvor u hotelu "Park" u Bihaću. Tamo sam bio podvrgnut neprekidnom danonoćnom ispitivanju. Komandir straže je bio Alem Jušić. On je odmah posle našeg dovođenja, izvodio jednog po jednog od nas i svakog pojedinačno nemilosrdno udarao rukama, nogama i palicama.

Bili smo smešteni u jednu prostoriju koja je bila veoma mala i spavali smo na betonu na koji je bio bačen sunđer. U tom zatvoru nas trojica smo zadržani 9 dana. U tom periodu smo po nekoliko puta dnevno, a najčešće u noćnim časovima, izvođeni na saslušanja i tuče.

Neprekidno su nas nazivali četnicima, koljačima, psovali nam majku srpsku i govorili da ćemo biti streljani.

Poslednjeg, devetog dana našeg boravka u tom logoru, komandir Jušić nam je najpre vezao oči, a zatim je nas četvoricu pojedinačno izvodio i tukao nas do onesvešćivanja. Udarao nas je nogama na kojima je imao čizme, palicama i pesnicama. Tuča je trajala veoma dugo, tako da sam se ja od udaranja onesvešćivao. Međutim, vojnici koji su stajali sa strane, dizali bi me i ponovo udarali sve dok ne bih pao.

Mene su posle jedne izuzetno teške tuče odvezli u Centralni zatvor u Bihaću...".

Svedok 818/95-15 navodi:

"... Pošto sam bio zarobljen, odveden sam u brigadni zatvor koji se nalazio u hotelu "Park" u Bihaću.

Smešteni smo u jednu malu prostoriju u podrumu, koja je bila bez prozora.

U tom zatvoru smo zadržani 9 dana. Više puta dnevno smo izvođeni na saslušanje. Najčešće je to bilo u noćnim časovima.

Poslednjeg dana našeg boravka u tom zatvoru, došao je Alem Jušić sa jednom grupom muslimanskih policajaca i najpre nam je vezao oči, a potom nas izveo u drugu prostoriju. Izvodili su nas pojedinačno i nemilosrdno nas tukli. Udarali su nas pesnicama, nogama i palicama po svim delovima tela. Udaralo me je više muslimanskih policajaca sa svih strana, sve do onesvešćivanja. Kada sam padao, onda su me udarali čizmom po glavi. Zbog toga sam morao da se održavam na nogama što god sam duže mogao. Od tih udaraca bio sam sav modar, krvav i otečen, a izbijena su mi i dva zuba u donjoj vilici sa prednje strane...".

1. Jušić Alem, komandir straže u logoru u podrumu hotela "Park" u Bihaću,

2. "Dido", islednik u zatvoru i drugi pripadnici 501. Bihaćke muslimanske brigade.

DOKAZ: 818/95-16 i 818/95-15.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor Ljuba če u Živinicama, 1992-1993. godine.

KRATAK OPIS: U ovom logoru su svedoka 293/94-11 tri dana i tri noći besomučno tukli. Kao posledica toga, dva meseca nije mogao da hoda.

Svi zatvorenici u ovom logoru su bili podvrgnuti torturi. Tukli su ih kundacima, bezbol palicama, nogama od stolova i gumenim palicama. Iz ovog logora su ih odvodili u SUP u Živinicama, gde su bili ispitivani i takođe tučeni.

Ovaj logor je oko 22. juna 1993. godine posetila ekipa Međunarodnog Crvenog krsta u čijem sastavu je bila i izvesna Ketri. Kada je videla u kakvom je stanju bio svedok 283/95-12, zaplakala je i rekla: "Zar je moguće da čovek čoveku može tako nešto da uradi?".

1. Vinko, po nacionalnosti Hrvat, pripadnik Vojne policije,

2. plavi inspektor, srednjih godina, iz Bašikovaca.

DOKAZ: 293/95-12 i 293/95-11.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Banovi ći, logor u Direkciji železničkog saobraćaja, sredinom 1992. godine.

KRATAK OPIS: Kada je 15. juna 1992. godine doveden u ovaj logor, svedok 293/95-15 je bio smešten u podrum gde je bilo tridesetak zatvorenih Srba iz Banovića i okoline. Međutim, pošto su svakodnevno dovodili nove, u ovom logoru ih je nekad bilo i po 180.

Prebijanje zatvorenih Srba je bilo svakodnevno, i to najčešće noću između 21.00 i 05.00 časova, u vreme policijskog časa. To su, kako svedok kaže, bile "noći dugog straha". Pošto je prostor bio skučen, morali su da prave prostor za ležanje onima koji su bili pretučeni.

Zatvorene Srbe su ispitivali tako što bi im rekli: "Pričaj", a onda bi ih terali da priznaju da imaju radio-stanicu. Ispitivači su, po pravilu, bili pijani i prvo što bi pitali dovedenog, bilo je da li ima automobil ili rakije kod kuće. Ako bi imao, to bi mu oduzimali.

1. Kukić Mirsad, predsednik SDA u Banovićima,

2. Atif, načelnik SUP-a,

3. Esen, zvani "Nafaka", koji je pre rata radio u "Heliosu" u Banovićima, starešina u logoru,

4. Čolić iz Omazlića, stražar, pre rata radio u pekari,

5. Kajtaz, stražar koji je nosio uniformu ZNG,

6. "Mrkonja", pre rata mašinovođa iz Omazlića, stražar.

DOKAZ: 293/95-13, 293/95-14 i 293/95-15.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Čelebići, logor kod Konjica, maj - avgust 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedoka, koji je sa svojom porodicom živeo u Konjicu, prvi put su zajedno sa ženom i njegovo dvoje dece uhapsili 13. maja 1992. godine muslimani iz porodice Šljivo iz sela Džepi, koji su nosili maskirne uniforme sa oznakom HVO. Potom su ih odveli u Čelebiće, gde je bio otvoren logor u bivšim hangarima JNA. Tu su proveli jedan dan i, koliko je do sada moglo da se utvrdi, bili su prvi logoraši u ovom, kasnije po zlu čuvenom logoru za Srbe.

U to vreme starešina u logoru je bio Muralem Mušinović zvani "Rale" iz Glavatičeva. Za ispitivanja je bio zadužen poručnik bivše JNA, Jahić.

Posle jednodnevnog zadržavanja u ovom logoru, svedok je, po odobrenju zapovednika HVO Zovko Zvonka, bio pušten sa porodicom, s tim što je bio u Brđanima u kućnom pritvoru.

Svedok je u Brđanima živeo do sredine juna 1992. godine, kada su svi muškarci bili ponovo pohapšeni i odvedeni u logor Čelebići. U tom logoru je ostao do 31. avgusta, kada je prebačen u drugi logor.

Svedok 454/95-19, opisujući svoj boravak u Čelebićima, navodi:

"... Prvo su nam pokupili lične stvari, zlato, satove, a zatim garderobu i novac. Odmah su počeli da nas udaraju sve zajedno, nekog nogom, nekog kundakom od puške...

Tuče su bile svakodnevne, to su činili i ljudi koji su dolazili sa ulice da tuku nas zatvorene Srbe...".

Zatvorenike, koje su na premlaćivanja izvodili najčešće u grupama, tukli su drvenim držalicama, puškama, bezbol palicama i svim onim što im je dolazilo do ruke.

Svedok je jedanput izvođen na lažno streljanje. Pucali su mu tom prilikom iznad glave.

Svedok je bio smešten u hangaru u kome su svi spavali na betonskom podu - u početku bez ćebeta, a kasnije su po dvojica dobila po jedno ćebe.

Hrana je bila neredovna, a nekad je ne bi dobijali po tri dana. Vodu za piće nisu dobijali sa česme, već su koristili industrijsku vodu, koja im je deljena u nedovoljnim količinama.

Svedok navodi imena 15 zatvorenih Srba koji su stradali u ovom logoru, bilo zbog posledica premlaćivanja bilo zbog toga što su ubijeni.

U logoru su bile i žene. Svedok ne zna kakav je bio postupak sa ženama, ali stražari su se hvalili kako su silovali zatvorene žene. Čak su i nekim zarobljenim Srbima nudili da to čine. Tako se Delić Hazim, pokazujući na jednu ženu, dok su ih gonili da klanjaju, hvalio da će mu ona biti 96-ta po redu koju je silovao.

Svedok je posebno teško doživeo događaj kada su S. M., D. N. i B. polivali benzinom, a zatim ih zapalili, te im se odeća zapalila i počela da gori.

Braću Đ. su naterali da jedan drugom stavljaju u usta svoj polni organ.

Nekima su u pantalone stavljali sporogoreći štapin, tako da su ljudi dobili opekotine po najintimnijim delovima tela.

Đ. M. su užarenom sabljom pržili jezik.

Po surovosti su se posebno isticali zamenik komandanta logora Delić Hazim, Landžo, Macić Esad, stražari Padalović, "Amerika", Dedić i Fočak.

1. Mucić Zdravko, zvani "Pavo", upravnik logora,

2. Zvonko Zovko, od oca Petra iz Podorašca, zapovednik ("stožernik") HVO u Konjicu.

3. Delić Hazim, od oca Ibra, rođen 1960. godine u Orahovici, zamenik komandanta logora u Čelebićima,

4. Landžo Esad, zvani "Zenga", sin Nurke, rođen 1970. godine, stražar u logoru,

5. Macić Esad, zvani "Makaron", rođen 1960. godine u Konjicu, komandir straže u logoru,

6. Padalović Almir, iz Buturović Polja, kod Konjica, star oko 20 godina, stražar u logoru,

7. "Amerika", stražar,

8. Dedić, zvani "Fočak" iz Rudog, stražar.

DOKAZ: 454/95-19

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor Dretelj, jul - avgust 1992. godine.

KRATAK OPIS: Pedesetogodišnji penzioner iz Mostara je sa suprugom i sinom doveden u logor u Dretelj 10. jula 1992. godine. Pred istra žnim sudijom, on o boravku u logoru navodi sledeće:

"... Kada smo dovedeni u logor u Dretelj, tu nas je sačekao Blaž Kraljević komandant svih snaga HOS-a sa svojih 10 pratilaca. Bili su u crnim uniformama na kojima su na levoj strani grudi imali slovo "U". Psovali su nam srbo-četničku majku i hteli su odmah da nas tuku, ali je Kraljević rakao da se od nas prvo uzmu lični podaci.

Tu su odmah odvojili žene od muškaraca, tako da 17 dana ja nisam znao gde mi je žena, a ni žena nije znala gde smo ja i sin.

Mi muškarci smo smešteni u jedan hangar koji je bio skladište bivše JNA i tu smo spavali na betonu bez ćebadi.

U logoru smo doživeli nezapamćene muke. Isti dan kada smo došli, počeli su nas tući. To bi trajalo dok ne popadamo od batina, a tukli su nas svaki dan i svaku noć i kada bi prošli jednu noć bez batina, to bi bilo dobro. Na meni nije bilo nijednog dela tela gde nisam bio udaren. Obično bi nas tukli uveče, prozivajući jednog po jednog da dođemo na prozor, a zatim bi spolja udarali električnim palicama, šakama, drvenim motkama.

Dolazile su i žene koje su nam palile obrve, kosu, dlake u nosu, pa bradu i brkove. Usecali su zatvorenicima slovo "U" na glavi, a kosu koju su nam sekli, morali smo pojesti. Ja sam bio jedan od tih koji sam jeo svoju kosu.

Sećam se da je od žena posebno zlo bila Šuta Zerina. Video sam je kako gazi nogama po R. D. i udara ga nogama po polnim organima.

Jednom prilikom od moga sina su tražili da na prizor za batinanje dovede S. S, jer se on nalazio u lošem zdravstvenom stanju. Moj sin je to odbio i sutradan su nas postrojili. Ja sam bio u stroju iza sina. U jednom momentu na njega je skočio Mahitan Ahmet i iščupao mu je pramen kose sa glave, a zatim su Mahitan, "Čikago" i "Grom", koji su bili stražari, nastavili da tuku mog sina. Krv mu je išla na svaku šupljinu. Udarali su ga nogama, šakama. Imao je i polomljena rebra, oštećene bubrege.

U jednom momentu, ja sam obrisao sinu krv sa lica. Kada su oni to videli, nastavili su da tuku mene. Udario me je Mahitan Ahmet prvo nogama u desni bubreg tako da sam posle toga mokrio krv, a to mi se i danas dešava. Zatim su sva trojica nastavila da me tuku nogama, kundakom i puškom, tako da su mi tom prilikom slomili podkoleničnu kost desne noge, zglob desne noge iznad stopala, a tom prilikom su mi izbili i zube.

Gasili su mi zapaljene cigarete na rukama. To su radili svi, a najviše Mahitan Ahmet i "Čikago". Jednom prilikom, nosnu kost mi je slomio Mahitan Ahmet kada me je udario čizmom u glavu.

Jednog dana su mene i S. E. vozili u Dom zdravlja u Čapljinu - mene radi noge, a S. E. radi srca. "Čikago" je nama dvojici naredio, kada smo došli pred Dom zdravlja u Čapljini, da stojimo na stepenicama i da gledamo u sunce sa podignutim rukama u vis, a narodu, koji se tu zatekao, govorio je da smo mi četnici uhvaćeni na Podveležju. Ljudi koji su prolazili pored nas, verovali su mu i pljuvali su nas.

U logoru su nas nagovorili da pevamo ustaške pesme, da lajemo, da ričemo. Gonili su nas da pasemo travu. Morali smo pozdravljati sa pozdravom "Za dom spremni!". To je stari ustaški pozdrav. Morali smo učiti katoličke molitve i predstavljati se kao Hrvati pravoslavne vere.

U hangaru gde smo bili smešteni, nuždu smo vršili u jednu kantu i ujutru bi dolazili stražari i prozivali nekog iz hangara po nadimku, koje su oni davali svakom od nas, i taj bi morao da izađe i da nosi kantu iz hangara. Video sam da je jedan čovek koga su zvali "Pjevač" morao da pije tu morkaću i da jede izmet. To je morao da radi i S. S. Na to su ih naterali stražari Mahitan Ahmet, "Grom", "Čikago" i Šuta Zerina.

Mog sina su naterali da on i B. B. iz Mostara jedan drugome sisaju polni organ. Ja sam to morao gledati.

S. S. je u logoru prošao nezapamćene muke. Operisan je bez anestezije. Jednom prilikom je u hangar došla jedna grupa HOS-ovaca, koju više nisam viđao, sa Milićević Nedeljkom. Oni su pred svima nama u hangaru zabadali S. S. igle pod nokte. On je puštao bolne krike.

Balaban Božo iz Mostara je ubijen u logoru, a tukli su ga Primorac Viko, Zoran iz Konjica, Mahitan Ahmet, "Čikago" i Buljubašić, kao i Šuta Zerina. Kada je Balaban umro njega su postavili na jednu stolicu u hangaru onako mrtvog i ukočenog i mi smo svi morali da ga mrtvog udaramo.

Stražar Milićević Nedeljko je terao A. S. da pojede staklenu čašu. Kada je on rekao da ne može, tada je Milićević svojim zubima izgrizao čašu, a zatim je ugrizao A. S. za nogu iznad kolena tako jako da mu je potekla krv, pa je iz svojih usta vadio i nabijao staklo u njegovu ranu.

Moga sina naterali su da skače sa krova od hangara na beton, a to je moglo biti sa visine oko 5 m. Mom sinu su na prsa puštali vozilo, dok je on na tom vozilu menjao gumu, i pri tome govorili da je on ubio curicu u Mostaru.

Međunarodni Crveni krst mene nikada nije evidentirao u Dretlju. Tamo je jednom prilikom dolazila televizijska ekipa iz Austrije i tada su nam naredili, pa smo morali, da obučemo uniforme JNA i govorili su da smo mi četnici i da su nas pohvatali u borbi.

Hranu smo prve nedelje dobijali tri puta dnevno, a posle toga jedanput dnevno po parče hleba sa marmeladom i čajem, a dešavalo se da po 48 sati ne dobijemo od hrane ništa, samo po malo vode.

Danas se zdravstveno osećam veoma loše. Desnom stranom tela pravim veoma bolne pokrete, jer mi je ključa kost bila slomljena i desno pleće polomljeno, a polomljena i desna noga. Operisao sam bruh, bubrezi su mi oslabili, psihički se loše osećam i veoma loše spavam, a sve je ovo posledica mog boravka u Dretlju ...".

1. Kraljević Blaž, zapovednik HOS-a za Hercegovinu, svakodnevno dolazio u logor u Dretelju, ubijen u njihovom međusobnom obračunu,

2. Makitan (ili Mahitan) Ahmet, zvani "Maks", 25 godina, musliman, iz Dubrave ili Ljubljanice kod Stoca, ranije radio kao konobar u Čapljini,

3. Repak Mirsad - Miro, zvani "Čikago", iz Stoca, pre rata harmonikaš, šef policije, glavni islednik HOS-a za Hercegovinu, sada treba da je u Kanadi,

4. Vuk Goran, zvani "Grom", 30 godina, visok, tanak, iz Varaždina,

5. Šuta Zerina, iz Dubrave,

6. Buljubašić Edin, iz Stoca, rođen 1971. godine u Zenici, bio poručnik bivše JNA, jedan od zapovednika u logoru,

7. Milićević Nedeljko, zvani "Šapa", iz Gabele,

8. Hranilović (ili Harambašić) Zoran, iz Zagreba, lekar - hirurg, visok 160 cm, 50-60 godina, sed, zatvorski lekar,

9. Bjeliš Zvonimir - Zvonko, zvani "Crvenkapa", iz Opuzena,

10. Primorac Vinko, iz Radišića kod Ljubuškog, poginuo 09.08.1992. godine.

DOKAZ: 434/95-3.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Sarajevo, logor "Sunce", sredinom oktobra 1993. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je u ovom logoru bio zatvoren sa još 9 Srba u jednoj potpuno mračnoj prostoriji veličine 6 m h 8 m. U jednom uglu ove prostorije se nalazio klozet, ali bez vode. Mada je u ovom logoru je proveo svega dva dana i dve noći, sve vreme je neprekidno bio izložen fizičkom zlostavljanju. Tukli su ih vojnici i civili koji su tu dolazili.

Pošto nisu bili u stanju da stoje na nogama, policajci su ih poređali na vreće sa peskom, koje su služile kao grudobran ispred logora, pa su ih u tako polusavijenom položaju tukli. U ovom logoru je svedok, kako navodi, dobio najviše batina od svih logora u kojima je boravio, a od jednog udarca je izgubio svest.

Svedok je iz ovih logora odveden u zatvor u bivšoj kasarni JNA "Viktor Bubanj". Bio je potpuno fizički iscrpljen, telo mu je bilo svo crno od povreda, mokrio je krv, osećao je bolove po celom telu, glava mu je bila sva u čvorugama, nos razbijen, a potkolenice i kolena bolno natečeni.

Od onih koji su ga tukli, svedok je u ovom logoru posebno zapamtio jednog Šiptara, koga su zvali "Šok". Njegova specijalnost je bila da ih udara glavom.

1. "Šok", po nacionalnosti Šiptar, omanjeg rasta, ćelav i drugo osoblje logora.

DOKAZ: 646/95 i 647/95

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Visoko, logor u kasarni "Ahmet Fetahagi ć", 1992. godine.

KRATAK OPIS: Tek dva meseca nakon dovo đenja u logor u kasarni u Visokom zatvorene Srbe je prvi put posetila delegacija Međunarodnog crvenog krsta.

Uvek kada je u posetu u ovaj logor dolazila delegacija Međunarodnog crvenog krsta svako od zatvorenih Srba dobijao je po sapun, kutiju cigareta i druge sitnice, koje su posle odlaska crvenog krsta morali da vrate.

Svaki zatvornik je bio prozivan i privođen, pa su tražili da predaju ono što su dobili pre dolaska delegacije Međunarodnog crvenog krsta, pri čemu su bili maltretirani i tučeni ukoliko nešto ne bi vratili, tako da su prilikom sledeće posete strogo morali da vrate sve ono što su pre posete primili.

1. Kadrić Zijad iz Visokog, pre rata prosvetni radnik, upravnik logora,

2. Smajlović Kemal, rođen 1960. godine, zamenik upravnika logora,

3. Halilović Hajrudin, zvani "Mrčo", brat Sefera Halilovića, komandanta muslimanske vojske, glavni islednik i glavni batinaš u ovom logoru,

4. Hamzić Asim, pre rata bio zaposlen u SUP-u, islednik u logoru.

DOKAZ: 754/95 i 642/94.

KVALIFIKACIJA DELA: Nehumano postupanje sa uhapšenicima - ratnim zarobljenicima

MESTO I VREME: Logor u gara ži u Maoči kod Brčkog, jul 1992. - februar 1993. godine.

KRATAK OPIS: Iz logora u sušionici u Okrajcima u Gornjem Rahi ću, svedok 679/95-18 je sa celom grupom prebačen u selo Maoča i zatvoren u prostorije neke garaže.

Za vreme njegovog boravka u ovom logoru, stražari su se na svedoku najčešće iživljavali tako što su mu gasili cigarete u predelu leđa, tako da mu se i danas, posle tri godine, vide ožiljci.

Svedok je u predelu grudnog koša sečen nožem na više mesta. U tome se naročito isticao "Kobra".

Svedok je u Maoči ostao do 22. avgusta 1992. godine, kada je razmenjen.

O svom boravku u logoru u garaži u Maoči, svedok 679/95-30 navodi:

"... Mene su muslimanski vojnici uhvatili 14. septembra 1992. godine i smestili u prostorije garaže u kojoj sam ostao 28 dana. Prilikom hapšenja, oduzeli su mi nočanik i sav novac.

Više puta sam bio izvođen na saslušanje i udaranje. Ležao sam na golom podu, a hrana je bila izuzetno loša...".

Svedok 679/95-19 svedoči:

"... 1. februara 1993. godine uhapsili su me pripadnici muslimanske jedinice zvane "Živiničke ose". Odveli su me i zatvorili u prostorije neke garaže. Nakon hapšenja, muslimanski vojnici su počeli da nas izvode jednog po jednog u druge prostorije i tamo su nas strahovito tukli. Pretili su da će nas sve poubijati.

U tom logoru sam proveo jednu noć, a onda su nas prebacili u Tuzlu...".

1. Avdić Kadrija, od oca Alije i majke Halime Smajić, rođen 23.09.1953. godine u Ratkovićima, Opština Lopare, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Moše Pijade 38, pre rata radio kao milicionar u Brčkom, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, upravnik logora u Gornjem Rahiću,

14. Peljto Mensur, od oca Nedžiba i majke Emine Ćosić, rođen 27.03.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, H. Šekovića br. 8, karatista,

3. Mehmedbašić Mirsad, zvani "Žućo", bivši dostavljač pošte u Brčkom,

4. Vesna Gunje (ili iz Gunje), koja je pre rata radila kao kelnerica u kafiću "Boem" u Brčkom,

5. Pilić Rašid, od oca Hadžipa i majke Suhbije Karalić, rođen 29.07.1962. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Savska 15, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

6. Čaušević Omer, od oca Mede i majke Zejnebe Hadžajlić, rođen 17.03.1968. godine u Bijelom Polju, bio nastanjen u Brčkom, H. Jerkovića 159, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, glavni stražar u logoru Gornji Rahić,

7. Hodžić Nijaz, od oca Abida i majke Sejde Fazlović, rođen 06.11.1960. godine u mestu Seoca, Opština Goražde, bio nastanjen u Brčkom, Ul. D. Mihajlovića 22, pre rata radio kao inspektor u SUP-u u Brčkom,

8. Hadžić Galib zv. "Gale" ili "Gali", od oca Himze i majke Safije Pašalić, rođen 21.11.1947. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, u Ulici Osmana Đikića br. 23, pre rata bio inspektor SUP-a u Brčkom, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

9. Osmanović Osman, zvani "Osmo", od oca Šemsa i majke Hajke Jukić, rođen 14.03.1960. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica H. Jerkovića 160, pre rata radio kao inspektor za suzbijanje privrednog kriminaliteta, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

10. Fazlović Novalija, od oca Muše i majke Emine Mehić, rođen 01.01.1948. godine u Islamovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Ulica 16. muslimanska NOUB br. 70, pre rata radio kao inspektor za suzbijanje privrednog kriminaliteta u SJB Brčko, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

11. "Kobra", iz Hrvatske, pripadnik HVO.

DOKAZ: 679/95-18, 679/95-19 i 679/95-30

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Sarajevo, bolnica Koševo, po četkom maja 1992. godine.

KRATAK OPIS: Kao oficir bivše JNA, svedok je 3. maja trebalo da napusti Sarajevo. Međutim, kada je u Dobrovoljačkoj ulici prekinuta kolona vozila bivše JNA, muslimanski vojnici su svedoka nasilno isterali iz vozila, oduzeli mu oružje i, pucajući u njega, pogodili ga u noge i teško ranili. Nakon toga je prevezen u bolnicu na Koševu.

U bolnicu je došao jedan muslimanski oficir u činu majora. Kada mu je oduzeo ličnu kartu, pokušao je da ga udari kundakom. Bolničkom osoblju i uniformisanim vojnicima koji su ih čuvali je, pri odlasku, rekao da ga dobro čuvaju.

Uz psovke i maltretiranja su mu oduzete i sve ostale lične stvari, koje mu nikada nisu vraćene.

Svedok je za sve vreme boravka u bolnici bio pod stalnom prismotrom naoružanih pripadnika muslimanske vojske, koji su po čitavu noć ulazili u sobu u kojoj je ležao svedok i drugi ranjeni pripadnici JNA, pa su repetirali oružje i pevali im pesme "Spavajte, spavajte četnici".

Iako su ih lekari redovno obilazili, morali su da insistiraju da im menjaju zavoje, a nikakvu bolesničku negu nisu imali. Od hrane su dobijali samo jedan obrok dnevno od oko 100 grama variva sa dva mala parčeta dvopeka i čaše čaja.

Zarobljeni pripadnici JNA, koji su ležali ranjeni u ovoj bolnici, bili su odvođeni u posebnu sobu gde su ih saslušavali. Tako su pripadnici muslimanske vojske prilikom jednog saslušanja, odveli iz bolesničke sobe načelnika Doma JNA u Sarajevu u nepozantom pravcu.

Ovakav postupak prema svedoku i drugim pripadnicima JNA koji su bili u bolnici, trajao je do 8. maja, kada su razmenjeni. Posle toga je kao težak ranjenik prebačen helikopterom u Beograd gde je ostao na stacionarnom lečenju do 1. avgusta 1992. godine. Za povrede koje je zadobio u Sarajevu, procenjena mu je 40% trajna nesposobnost i invalidnost.

1. Ganić Ejup, član Predsedništva BiH, organizator napada na kolonu JNA,

2. Kljujić Stjepan,

3. Prazina Jusuf, zvani "Juka", lokalni komandant, jedan od neposrednih izvršilaca napada,

4. Divjak Jovan, komadant Teritorijalne odbrane BiH, koji je neposredno rukovodio napadom,

5. Bajramović Izet, zvani "Ćelo", lokalni komadant, jedan od neposrednih izvršilaca napada,

6. Vikić Dragan, komandant Specijalnih snaga MUP-a BiH , koje su učestvovale u napadu.

DOKAZ: 540/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Sarajevo, bolnica Koševo 3-12. maj 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je 3. maja 1992. godine ranjen u Dobrovolja čkoj ulici u Sarajevu, kada se sa kolonom vozila bivše JNA povlačio iz kasarne u Lukavcu.

Tom prilikom je bio ranjen i zadobio je dve prostrelne rane na nozi.

Muslimani su ga odmah kombijem prebacili u bolnicu Koševo gde je stigao oko 19.00 časova. Medicinskom osoblju su predstavljeni kao četnici, te se medicinsko osoblje prema ranjenim pripadnicima JNA odnosilo krajnje nehumano.

Svedoka su previli tek u 23.30 časova, mada ih je molio da ga previju što pre, jer je već izgubio dosta krvi.

Za vreme osmodnevnog zadržavanja u ovoj bolnici, svedok je imao dve operacije, ali pošto su obe bile bez anestezije trpeo je strahovite bolove.

Svedok je za tih 8 dana izgubio 15 kg telesne težine. U bolnicu su svaki dan dolazili naoružani vojnici i civili koji su ranjenika ispitivali.

1. Ganić Ejup, tada član Predsedništva BiH, koji je organizovao napad na pripadnike JNA u Dobrovoljačkoj ulici,

2. Starović dr Boriša, lekar u bolnici na Koševu.

DOKAZ: 454/95-8.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Gornji Bukvik, Opština Br čko, 14. septembra 1992. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici 108. Br čanske brigade su 14. septembra 1992. godine upali u mesnu zajednicu Bukvik i počeli da ubijaju stanovništvo i da pale njihove kuće.

Najveći broj srpskog stanovništva je pobegao u obližnje šume, gde su se krili.

Tako je, uz pomoć rodbine, učinio i:

Sekulić Spasoje, od oca Bogoljuba i majke Netke, rođen 28. juna 1954. godine u Gornjem Bukviku.

On je bio nepokretan, jer je imao oboljenje kičme i jedino je uz pomoć štaka mogao da se kreće na kraćim relacijama.

Muslimanski vojnici, koji su nosili zelene trake, pronašli su 15. septembra mesto gde je Sekulić bio sakriven sa ostalim stanovnicima Bukvika.

Kada su pronašli Srbe, počeli su da im psuju četničku majku, pa su i pok. Sekulića nazivali četnikom. Sve su ih poveli ka centru sela.

Muslimanski vojnik sa zelenom trakom i licem namazanim maskirnom bojom, za koga su svedoci kasnije saznali da se zove Šemso Lubina, izveo je iz kolone pok. Spasoja, koji nije mogao da se kreće, okrenuo oružje prema njemu i, dok su ga Spasojeva majka i sestra molile da ne puca, ispalio u njega dva rafala. Njegov leš je ostavljen na mestu ubistva, a njegova majka i sestra su oterane u logor.

1. Lubinović Šefket zvani "Lubina", od oca Jusufa i majke Rahime Ibrišević, rođen 11.01.1953. u Brki, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. 176, pre rata radio kao auto-prevoznik, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine.

DOKAZ: 617/95-11 i 617/95-10

NAPOMENA: Dopuna prijave I-238

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Bukvik, Opština Brčko, sredinom septembra 1992. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici tzv. Armije BiH su selo Bukovac, koje je pripadalo mesnoj zajednici Bukvik u Opštini Br čko, držali šest meseci pod blokadom. Otvarajući snažnu vatru, paleći srpske kuće i ubijajući civilno stanovništvo koje su zatekli kod kuća, u ovo selo su upali 11. septembra 1992. godine.

Tom prilikom je bio teško ranjen u ruku Radić Gojko.

On je uz pomoć brata i majke uspeo da pobegne u selo Gornji Bukvik. Međutim, pošto je i ovo selo bilo uništeno, otpočelo je pretraživanje šuma. Tada su pronađeni:

1. Radić Gojko, od oca Janka, rođen 15.03.1957. godine u Bukovcu, i njegov brat,

2. Radić Cvijetin, od oca Janka, rođen 23.07.1963. godine,

koji su bili u društvu svoje majke, inače saslušanog svedoka 617/95-32.

Hrvatski i muslimanski vojnici su odvojili Gojka i Cvijetina od majke, dok je majka držala mlađeg sina za ruku i molila i preklinjala vojnike da to ne čine.

Na njih su ispalili rafal iz pušaka i njihova tela ostavili na licu mesta, a njihovu majku i ostale zarobljene Srbe su odveli u logor u Gornjem Rahiću.

Prethodno su se Cvijetinu obratili pitanjem: "Gde ti je mitraljez?", pa pre nego što je uopšte i uspeo da odgovori, jedan vojnik je, govoreći "Ti si moja dva brata ubio", počeo da puca iz automatske puške.

1. Ramić Mustafa, od oca Jusufa, rođen 06.02.1942. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom u Ul. Safeta Travnjakića 10, pre rata bio predsednik Skupštine Opštine Brčko, pripadnik vojne komande u 108. Brčanskoj brigadi HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

2. Pljakić Ramiz, od oca Hamdije, rođen 17.05.1958. godine, u selu Ugao, Opština Sjenica, bio nastanjen u Brčkom u Ul. Štrosmajerova bb, pre rata bio vojno lice, po činu poručnik, pripadnik vojne komande u 108. brigadi HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH.

DOKAZ: 617/95-32.

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Rejon Sokolca i Vješti ća Gore na Dinari, 30. novembra 1994. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici 4. udarne brigade Hrvatske vojske iz Splita su prilikom borbenih dejstava na Dinari zarobili 30. novembra 1994. godine četiri pripadnika Vojske Republike Srpske Krajine.

Među zarobljenima je bio i:

Vuković Slobodan, rođen 1972. godine, koji je prethodno bio ranjen u desnu ruku.

Pošto su nakon zarobljavanja razoružali zarobljenike, hrvatski vojnici su im naredili da legnu na zemlju i rašire ruke i noge. Vuković je tada rekao hrvatskom vojniku da ne može da raširi ruke jer je ranjen. Ovaj vojnik je tada pitao svog komandira šta da radi sa njim. Komandir mu je naredio da ubije Vukovića. Vojnik je odmah ispalio kratak rafal u leđa Vukovića i ubio ga.

Komandant 4. udarne brigade Hrvatske vojske iz Splita.

DOKAZ: 603/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Sarajevo, septembar - oktobar 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedoka, koji je bio u uniformi Vojske Republike Srpske, presrela je 28. septembra 1992. godine u naselju "Dobrinja 5", u srpskom Sarajevu, diverzantska grupa tzv. Armije BiH. Napala ga je i, ranivši ga na više mesta, zarobila i prebacila na teritoriju koju kontrolišu muslimani.

Iako teško ranjenom na više mesta, pripadnici tzv. Armije BiH mu nisu ukazali lekarsku pomoć, već su mu povezali oči nekom krpom i u nekom podrumu su ga neprekidno - punih nedelju dana - toliko snažno tukli da je više puta gubio svest.

Drugog dana su mu naredili da skine pantalone, pa su mu pretili da će mu odseći polni organ.

Za to vreme mu uopšte nisu davali hranu, koju on nije ni bio u stanju da uzima s obzirom na to da je bio pretučen i teško ranjen.

Posle nedelju dana su ga odveli u prostorije preduzeća "Vranica" koje se nalazi preko puta Centralnog zatvora u Sarajevu, gde ga je muslimanska policija dva dana i dve noći neprekidno saslušavala. Za to vreme su ga neprestano tukli, a jedan stražar mu je stavljao nož pod grlo govoreći: "Najviše volim da koljem četnike".

Tek posle 9 dana je prebačen u Centralni zatvor u Sarajevu i zatvoren na 5. spratu u ćeliji br. 87 u kojoj nije bilo prozora niti osvetljenja. U toj ćeliji je bio sam. Noge su mu bile vezane lancem čiji je drugi kraj bio zabetoniran u pod ćelije.

Svakodnevno su ga batinali stražari, muslimani zatvoreni u ovom zatvoru, kao i civili kojima stražari ne samo da su dozvoljavali da dolaze sa ulice, nego su ih čak i pozivali da slobodno da dođu i tuku "četnike", što su ovi i činili.

Posle tri dana se usudio da zatraži lekarsku pomoć, pa su došla dva civila koji su mu se predstavila kao lekari. Oni su počeli da mu psuju majku, govoreći mu da mu oni neće pružiti pomoć. Jedan od njih je naredio drugom da ode i pronađe kuhinjsku so i stavi je svedoku na rane. Tom prilikom je udario svedoka nogom u predelu polnog organa.

Posle toga svedok više nije smeo da pita ni za kakvu za medicinsku pomoć.

Svedoku su 24. oktobra 1992. godine saopštili da ga vode na streljanje, pa su ga strpali u vozilo i odvezli ga u kasarnu "Viktor Bubanj". Tu su 7doveli još dvojicu Srba, čija imena svedok navodi, pa su im naredili da prenesu tela ubijenih srpskih vojnika pre nego što ih streljaju.

Svedok je video deset leševa od kojih je devet bilo u stanju truležnih promena, a deseti je bio svež i radilo se o telu srpskog vojnika koji je bio vezan za nosila oko ruku, oko pasa i pod vratom kožnim kaiševima. Uši i nos su mu bili odsečeni, a na rukama i nogama mu je bilo isečeno tkivo.

Pošto su obavili ovaj zadatak, svedok je čuo razgovor između dvojice komandanata koji su se dogovarali o tome kako da ih streljaju. Došli su do zaključaka da je problem kako da uklone njihova tela. Govorili su da im se gadi da nose mrtva tela Srba, s obzirom na to da su njihova tela bila umazana krvlju i od njih je dolazio zadah od prenosa trulih leševa.

Posle toga su svedoka ponovo vratili u Centralni zatvor, gde su ga odmah pretukli nazivajući ga "smrdljivim četnikom", jer mu nisu dozvolili da se opere, već su ga zaprljanog od prenosa leševa vratili u ćeliju.

Komandant petog sprata Centralnog zatvora je 28. oktobra 1992. godine naredio svedoku da se pripremi za davanje izjave za televiziju. Zatim su ga odveli preko puta zatvora, u preduzeće "Vranicu", gde je bio prinuđen da d FACE="Courier New">âizjavu da muslimanske vlasti dobro postupaju prema zatvorenim Srbima i da ih ne tuku.

Međunarodni Crveni krst je svedoka registrovao tek 10. februara 1993. godine u logoru "Viktor Bubanj". Mada je svedoka tada prvi put previo lekar Crvenog krsta, nije mu pružena pomoć oko povređenog oka, tako da je oko moralo da mu bude amputirano nakon prelaska na srpsku teritoriju.

Da su svedoka zarobili organi vlasti tzv. BiH, potvrđuje i činjenica da je u kaznu zatvora, koju je svedoku izrekao Okružni vojni sud u Sarajevu, uračunato i vreme provedeno u pritvoru od 28. septembra 1992. godine, kada je svedok bio zarobljen i potom 9 dana držan u njemu nepoznatim prostorijama.

1. Sobo Meho, koji je pre rata bio sudija u Fo či, a u kritično vreme upravnik Centralnog zatvora u Sarajevu,

2. Osmanbegović Esad iz Sarajeva, koji je posle Soba bio upravnik zatvora,

3. Alić Fahrudin, zvani "pukovnik", pre rata bio taksista u Sarajevu, star oko 40 godina, stražar.

DOKAZ: 604/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Sarajevo, po četkom maja 1992. godine.

KRATAK OPIS: Prilikom napada na kolonu JNA koja se u Sarajavu 3. maja povlačila iz kasarne na Lukavici, u Dobrovoljačkoj ulici je ranjen jedan broj pripadnika JNA, koji su nakon toga prebačeni u bolnicu na Koševu.

Među njima je bio i:

Simić Ivica, od oca Miljurka, rođen 24.01.1974. godine u Šiljomanu, Opština Blace, iz Blaca,

koji je zajedno sa svedokom prebačen u bolnicu.

Tu se Simiću gubi svaki trag i on se vodi kao nestalo lice.

Prema iskazu svedoka, Simić je prilikom prijema u bolnicu bio svestan i njegovo zdravstveno stanje nije ukazivalo na to da mu je život u opasnosti.

Zarobljene vojnike koji su bili ranjeni i smešteni u ovoj bolnici, čuvali su pripadnici Teritorijalne odbrane BiH.

1. Pripadnici Teritorijalne odbrane BiH.

DOKAZ: 623/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Bolnica Koševo u Sarajevu, januar - februar 1993. godine.

KRATAK OPIS: Svedoka su 30. decembra 1992. godine izbacili iz ćelije logora u bivšoj kasarni JNA "Viktor Bubanj", pošto su mislili da je mrtav. Međutim, kada su kasnije utvrdili da je još živ, prebacili su ga u bolnicu na Koševu, na Interno odeljenje.

Svedok je u ovoj bolnici ostao na lečenju mesec i po dana.

Lekari su konstatovali kod svedoka oštećenje kičme, levog bubrega, krvarenje iz ušiju, kao i krv u mokraći. To su bile posledice tortura koje je doživeo u logoru "Viktor Bubanj".

Dok je bio u bolnici na Koševu, pripadnici muslimanske vojske, koji su bili obučeni u tradicionalnu muslimansku nošnju sa turbanima na glavi, pretukli su ga 1. januara 1993. godine dva puta.

Dok su ga tukli u ovoj bolnici, izbili su mu četiri zuba, a bio je udaran pištoljem i automatima.

Bilo ga je strah da ne umre u ovoj bolnici, jer su Srbe koji su umirali u bolnici spaljivali tako što bi ih, u krugu ispred mrtvačnice, polili benzinom i zapalili. Svedok je bio u prilici da to gleda.

1. Osoblje bolnice na Koševu u Sarajevu.

DOKAZ: 434/95-2

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Sarajevo - Dobrinja, sredinom juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Na stan svedokinje, pošto se žalila zbog hapšenja supruga i sina, nakon telefonske pretnje, ispaljena je kroz prozor u stan tromblonska mina. Svedokinja je tom prilikom teško ranjena na 41 mesto.

To se dogodilo 19.06.1992. godine u jutarnjima časovima.

Hitna pomoć koju su susedi pozvali, stigla je tek posle četiri i po časa. Svedokinja koja je do tada puno iskrvarila, prevezena je u improvizovanu bolnicu u Dobrinji.

Tu su joj uzeli podatke i stavili joj neke kapi u oči, pa je u hodniku ležala sve do 23.00 časa i tek tada su joj obrađene rane i izvađeni geleri.

Operacija koja je trajala dva sata, izvedena je bez anestezije.

Osoblje improvizovane bolnice u Dobrinji, čiji je šef u to vreme bio Palestinac Hadžir Mustafa i doktor Meho.

DOKAZ: 508/95

KVALIFIKACIJA DELA: Namerno ubijanje i nehumano postupanje sa ranjenicima i bolesnicima

MESTO I VREME: Selo Kozar, Opština Višegrad, juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Tomić Stoja, koja je živela u Višegradu, u maju 1992. godine se nalazila u kući svoga brata Ilije Kozarca u selu Kozar, kada su naišli pripadnici muslimanske vojske.

Stoja je pokušala da beži pa su pucali na nju, ranili je i mesec dana su je tako ranjenu vodili sa sobom i mučili.

Odmah su je naterali da im iz svoje vikendice na Petruši preda porodični nakit (dukate i prstenje).

Posle mesec dana su je zaklali u selu Kozar.

Njen leš nije pronađen.

Pripadnici tzv. Armije BiH.

DOKAZ: 678/95-15

 VI-055

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Mostar, 1992. godine

KRATAK OPIS: Hrvati su 16. aprila 1992. godine iz vozila delili letke po Mostaru, pod naslovima:"Srbi psi". U tim lecima su Hrvati i muslimani pozivani da na svakom mestu bojkotuju Srbe.

Iako je svedokinja 201/95, koja je po zanimanju bila doma ćica i imala 61 godinu, potpisala izjavu o lojalnosti hrvatskim vlastima, i pored toga je, zato što je Srpkinja, bila maltretirana. Ona navodi:

"... Više puta su mi vršili pretres stana, a 11. jula su me uhapsili i odveli u zgradu fakulteta gde su me 18 sati neprekidno ispitivali.

Posle toga su me odveli u zatvor Ćelovina, gde su me smestili u prostoriju sa još 14 žena. U tri sobe, u prizemlju ovog zatvora, nalazile su se žene, a na spratu, u pojedinim sobama, nalazile su se starije žene. U drugim sobama su bili zatvoreni muškarci. Bilo je zatvoreno ukupno oko 420 Srba, od kojih je 70-80 bilo žena.

U ovom zatvoru sam doživela sva moguća ponižavanja. Jednog zatvorenog Srbina, inače bivšeg direktora jedne ugledne institucije u Mostaru, prinudili su da siluje zatvorenu Srpkinju u istom logoru. Čin silovanja je izvršen pred publikom - pred ostalim zatvorenim Srbima i stražarima.

Pojedini zatvorenici su povremeno odvođeni iz zatvora i nisu se više nikada vraćali, a o njihovoj sudbini ništa se više ne zna.

Iako sam insistirala da kao lojalni građanin i dalje ostanem da živim u Mostaru, ili da mi dozvole da iz svoga stana uzmem najpotrebnije stvari, to mi nisu dozvolili. Umesto toga su me, saopštivši mi da mi povratka u Mostar više nema, posredstvom UNCHR razmenili sa ostalim zatvorenicima18. avgusta 1992. godine.

Od tada živi kao izbeglica na području Srbije...".

Svedok 856/95-11 navodi:

"... Pripadnici HOS-a su me 16. maja 1992. godine uhapsili ispred moje kuće u Mostaru. Odveli su me na Mašinski fakultet gde su me pretukli i uzeli mi podatke. Istog dana su me prebacili u zatvor HVO Ćelovina u Mostaru. U njemu sam ostao puna tri meseca - sve do razmene 18. avgusta 1992. godine.

Za vreme boravka u ovom logoru nisam dobio nikakvo rešenje o pritvoru, niti je protiv mene podignuta optužnica.

Hrana u logoru je bila veoma loša, kao i uslovi života, tako da sam sa 104 kg, koliko sam imao po pritvaranju, spao na 76 kg po izlasku iz logora...".

INDICIJE O IZVRŠIOCU:

1. Nikolić Pero, starešina logora Ćelovina,

2. Tojaga Vijo, stražar u logoru koji se isticao surovim postupanjem prema zatvorenim Srbima, kao i stražari:

3. "Puce",

4. Krstalić,

5. Žugar.

DOKAZ: 201/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Konjic, 20. april 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok, koji se kao vojnik JNA nalazio na odslu ženju vojnog roka, bio je sa još 11 vojnika zadužen za čuvanje skladišta goriva u Čelebićima kod Konjica. Ovaj vojni objekat je, međutim, ubrzo nakon dolaska svedoka na odsluženje vojnog roka bio pretvoren u zloglasni logor za Srbe.

Starešina ove jedinice je bio vodnik JNA, Hasenčić Narcis, koji ih je ubedio da je najbolje rešenje da napuste kasarnu jer će ih napasti hiljadu vojnika HVO. U tome mu je pomogao i prijatelj Velija, civil iz Konjica, kao i predsednik Opštine, Krušmo. Oni su ih naveli na patrolu koja ih je zarobila i razoružala.

Nakon toga su iz Konjica, koji se nalazi na području bivše Bosne i Hercegovine, odvedeni na područje Hrvatske u Split i zatvoreni prvo u logor "Lora", gde su proveli mesec dana, zatim su prebačeni u Šibenik u Vojni zatvor, gde su proveli 20 dana, pa u Kerestinec u Zagrebu odakle su konačno odvedeni na razmenu do koje je došlo 14. avgusta 1992. godine u Nemetinu.

1. Hasenčić Narcis, musliman, bivši vodnik JNA,

2. Velija N, iz Konjica,

3. Predsednik Opštine u Konjicu, Krušmo.

DOKAZ: 481/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Sarajevo, 1992-1993. godina.

KRATAK OPIS: Svedok je po nare đenju muslimanske policije živeo u kućnom pritvoru u Sarajevu do jula 1992. godine. Pri pokušaju da pređe na srpsku teritoriju, policija ga je uhapsila i istog dana prebacila u logor u bivšoj kasarni "Viktor Bubanj", gde se nalazio logor pod kontrolom muslimanske armije. U tom logoru je ostao godinu dana.

Mada je optužnica protiv svedoka bila podignuta 29. oktobra 1992. godine, svedok je tek 9. juna 1993. izveden pred Okružni vojni sud u Sarajevu, koji ga je osudio na godinu dana zatvora zbog navodno neovlašćenog držanja oružja. Svedok je na tu presudu uložio žalbu, na koju nikada nije dobio rešenje.

Posle donošenja prvostepene presude, svedok je ostao u zatvoru sve do jula 1993. godine kada je izdržao izrečenu kaznu.

1. Okružni vojni sud i Okružno vojno tužilaštvo u Sarajevu.

DOKAZ: 434/95-2

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Sarajevo, 1992-1994. godine.

KRATAK OPIS: Kada je u maju 1992. godine muslimanska milicija prilikom pretresa stana svedoka na Ilidži pronašla pušku, određen mu je kućni pritvor u kome je ostao do 11. decembra 1992. godine, kada je pritvoren.

Okružni vojni sud u Sarajevu osudio je svedoka zbog nedozvoljenog držanja oružja na kaznu zatvora u trajanju od 15 meseci, presudom K. 65/94.

Sudija Šermec Nihad je 22. februara 1994. godine doneo rešenje kojim je svedoku ukinut pritvor "obzirom da je okrivljeni proveo u pritvoru duže vreme nego što glasi kazna na koju je osuđen".

Međutim, otpravak presude mu nije nikada bio uručen.

1. Organi vojnog pravosuđa u Sarajevu.

DOKAZ: 434/95-4

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Mostar, logor Ćelovina, maj - avgust 1992. godine.

KRATAK OPIS: Srbi iz Mostara su bili hapšeni bez razloga i dr žani u logoru da bi služili muslimanima i Hrvatima za razmenu.

Svedok 455/95-3 je 12. maja 1992 godine uhapšen na ulici, kadaje pošao u banku da primi platu. Uhapsili su ga pripadnici policije HVO i, pošto su ustanovili da je Srbin, odveli su ga u stanicu milicije, gde je posle kraćeg ispitivanja prebačen u zatvor Ćelovina u Šantićevoj ulici broj 27, odakle su ga odvodili da radi razne fizičke poslove.

Svedokinja 455/95-6, čiji je suprug bio uhapšen u maju 1992. godine, uhapšena je 2. avgusta 1992. godine. Pripadnici policije HVO su tog dana došli u zgradu u Ulici Husinjske bune u Mostaru, gde je stanovala, i tražili od predsednika kućnog saveta da im d FACE="Courier New">âspisak svih Srba u zgradi, a zatim su prema tom spisku počeli da hapse sve Srbe. Tako su sakupili ukupno oko 100 Srba u kafani "Basket". Posle toga su ih odveli u amfiteatar Ekonomskog fakulteta, gde su proveli dve noći i jedan dan. Nakon toga su prebačeni u logor Ćelovina.

Rešenja o pritvoru nisu dobijali. Pred veliku razmenu u Stocu, 18. avgusta, u ovom logoru je bilo preko 400 Srba.

Oba svedoka iz ovog logora su razmenjena u Stocu 18. avgusta 1992. godine. Sada žive kao izbeglice.

1. Hadžiosmanović Ismet, predsednik SDA u Mostaru,

2. Radovan Mišo,

3. Prolić Mirsad,

4. Pašić Sejo,

5. Bolsek Zlatko, od oca Antuna, i njegov brat

6. Bolsek Željko, od oca Antuna.

DOKAZ: 455/95-3, 455/95-4 i 455/95-6

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Zenica, maj 1992- oktobar 1993. godine.

KRATAK OPIS: Kada su svedoka, koji je kao mesar bio dobro situiran, uhapsili u njegovoj kući, oduzeli su mu 25.000 DEM, dva putnička vozila i jedno teretno vozilo. Sa drugom oduzetom imovinom, svedok je oštećen ukupno za milion DEM.

Prvo su ga zatvorili u KPD Zenica i optužili za službu u neprijateljskoj vojsci, iako svedok uopšte nije bio pripadnik nikakve vojne formacije. Dok je svedok, za vreme suđenja, tražio od predsednika veća Zaiba Kovača da mu se vrati oduzeti novac i imovina, dotle je predsednik veća insistirao na tome da svedok potpiše saglasnost da je novac dao u korist muslimanske vojske. Pošto je svedok to odbio, sudija mu je rekao da nikada neće izaći iz zatvora.

U zatvoru je ostao do 09. oktobra 1993. godine kada je razmenjen, a da mu ništa od oduzete imovine nije vraćeno.

1. Kovač Zaib, sudija i drugi predstavnici vlasti u Zenici.

DOKAZ: Svedok 234/95-9.

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Logor u zaseoku Boji ći u napuštenim srpskim kućama, Opština Brčko, avgust 1992. godine - februar 1993. godine.

KRATAK OPIS: Hrvatski vojnici su po četkom avgusta 1992. godine došli u selo Bijela kod Brčkog, pokupili sve Srbe koje su zatekli kod njihovih kuća i odveli ih u zaseok Bojići. Tamo su ih zadržali sve do kraja februara 1993. godine, kada su ih razmenili.

Spavali su u napuštenim i praznim srpskim kućama, a za hranu su se snalazili kako je ko znao i umeo.

Čuvali su ih hrvatski vojnici iz susednih sela.

Sve sposobne za rad su svakodnevno odvodili na kopanje rovova, na seču šuma i na obavljanje drugih radova.

Vojnici su sve tukli pesnicama, nogama i kundacima od oružja, naročito prvih dana posle hapšenja.

Pripadnici 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH.

DOKAZ: 617/95-5

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Šibenik, septembra 1992. godine.

KRATAK OPIS: U troiposobnom stanu u Šibeniku svedokinja je stanovala sa suprugom i dvoje dece.

Pošto je 15. septembra 1991. godine želela da napusti Šibenik, angažovala je auto-prevoznika za prevoz stvari iz Šibenika u Srbiju, gde je imala nameru da se preseli.

Tog dana je otpočeo napad pripadnika Hrvatske vojske na kasarnu u Šibeniku, tako da su svedokinju zatvorili u jednu prostoriju u podrum zgrade u kojoj je stanovala. U ovom podrumu je bila zatvorena 12 dana.

Pripadnici hrvatske garde su nakon saslušanja pokušali da privole svedokinju, koja je inače Hrvatica udata za Srbina - oficira bivše JNA, da se odrekne muža. Međutim, kako ona nije pristala na to, tukli su je po svim delovima tela vrećama napunjenim peskom.

Za sve vreme boravka u ovom podrumu, svedokinja je stalno bila u pognutom položaju jer su joj ruke bile vezane lisicama za noge.

Na uporno insistiranje, uspela je da stupi u kontakt sa Antom Jurasom, predsednikom Kriznog štaba u Šibeniku. Međutim, umesto da dobije zaštitu, on joj je rekao da ona, zbog visokog položaja koji njen muž zauzima u JNA, služi kao talac. Takođe joj je saopštio da ne može da napusti Šibenik.

Tek posle 12 dana boravka u ovom zatvoru, došla su trojica pripadnika garde koji su je otpratili do autobuske stanice i smestili je u autobus kojim je napustila Šibenik.

Nisu joj dozvolili da iznese ništa od stvari, sem ličnih stvari koje je ponela u svojoj torbi.

Nakon njenog odlaska, u njen opremljen stan su se uselili Hrvati.

1. Juras Anto, načelnik Kriznog štaba u Šibeniku,

2. Bubalo Paško, predsednik Opštine Šibenik.

DOKAZ: 579/95

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Glušci kod Metkovića, april-avgust 1992. godine.

KRATAK OPIS: Hrvatska vojska je 21. aprila 1992. godine opkolila i otvorila vatru na selo Glušci koje su naseljavali Srbi. Kako niko iz sela nije pružio otpor, ušli su u Glušce.

Tom prilikom su svedoka i druge Srbe tukli. Od meštana sela su pokupili novac i zlato i oduzeli oružje za koje su Srbi imali dozvole, za šta nisu izdali nikakve potvrde.

Svedok je na Đurđevdan, na svoju krsnu slavu, dobio poziv da se zajedno sa još 17 Srba iz njegovog sela javi u MUP u Metković. Kada su se odazvali na poziv, njih 18 je odvedeno u Split u Vojni sud. U zatvoru Vojnog suda su ostali do 17. jula. Svedok je nakon toga, 17. jula, sproveden u Okružni zatvor u Šibenik, gde je ostao do 13. avgusta 1992. godine.

U ovim zatvorima je bio podvrgnut torturama.

Prilikom dovođenja u zatvor u Splitu, morao je sat vremena da drži ruke uza zid, što je za svedoka bilo naporno, pa je izgubio svest.

U logor u Kerestinec su odvedeni 13. avgusta. Odatle je 14. avgusta 1992. godine prebačen na razmenu u Nemetin kod Osijeka.

Lekarska komisija je kod svedoka konstatovala invalidnost 50%, što predstavlja posledicu pretrpljenih tortura u logorima.

1. Miro Bajo, zapovednik MUP-a u Metkovi ću,

2. Vranješ, islednik u MUP-u u Metkoviću,

3. Tadić Joško, islednik u MUP-u u Metkoviću.

DOKAZ: 454/95-1.

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Višegrad, početkom aprila 1992. godine.

KRATAK OPIS: Jedan broj Srba civila iz Višegrada, me đu kojima su bili i saslušani svedoci 678/95-1, -6, -7 i -13, bio je uhapšen i doveden u SUP u Višegradu. Tu su im vezali oči i onda ih prebacili u podrum hidroelektrane u kome su proveli dva dana. Muslimani su ih ovde i doveli jer su želeli da ih iskoriste kao živi štit za muslimane, koji su se tada nalazili u tunelu i pripremali se da ispuste vodu iz brane. Zbog toga su ove Srbe, pre nego što je Šabanović ispustio vodu, izveli iz podruma i postavili ih ispred tunela da zaštite njega i ostale muslimane od jedinica JNA koje su imale zadatak da spreče ispuštanje vode iz hidroelektrane.

Za vreme prinudnog boravka u hidroelektrani svima su im ošišali kosu.

Avdija Šabanović je posle ispuštanja vode iz brane naredio stražarima da zatvorene Srbe pobiju i bace u Drinu. Oni su ih poveli autobusom, ali su ih na kraju pustili pošto se jedinica JNA približila.

1. Šabanović Murat, od oca Šabana, rođen 07.01.1953. godine u Orahovcima, Opština Višegrad, bio nastanjen u naselju Dušče u Višegradu, i njegov brat

2. Šabanović Avdija, od oca Šabana, zamenik predsednika stranke SDA u Višegradu.

DOKAZ: 678/95

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Mostar, logor Ćelovina, Šantićeva br. 27 (bivši Okružni zatvor), maj - avgust 1992. godine.

KRATAK OPIS: Šestorica uniformisanih vojnika, koji su bili u crnim i maskirnim uniformama sa oznakom HVO i HOS-a, pretresla su 31. aprila 1992. godine stan svedoka u Mostaru. Razlog je bio, kako su mu kazali, što je iz njegove zgrade navodno otvarana snajperska vatra. Posle izvršenog pretresa, u toku koga nisu ništa pronašli, napustili su stan.

Sutradan su došli ponovo i naredili mu da po đe sa njima u Komandu da bi navodno potpisao zapisnik. Odveli su ga na Ekonomski fakultet, gde je posle kraćeg zadržavanja sproveden u logor Ćelovina u Mostaru.

Tu ga je primio pripadnik HOS-a u crnoj uniformi, koji nije imao levu ruku, i rekao mu je da ima čast da otvori ovaj zatvor. To je bilo 1. maja 1992. godine.

U logor su u junu mesecu dovedene i 34 žene među kojima je bilo i devojčica starih 15-16 godina. Među najstarijima je bio G. D. i njegova supruga koji su imali oko 80 godina. Kasnije, kada je zatvor bio napunjen, u njemu je bilo ukupno oko 300 Srba. U zatvor su dolazili vojnici HVO, kao i civili hrvatske i muslimanske nacionalnosti koje su stražari puštali da ulaze u ćelije, da bi videli "četnike". Tada bi ih oni nemilosrdno tukli, vređali, pa bi se čak i pomokrili po zatvorenicima.

Nova zatvorska uprava uspostavljena je 13. maja 1992. godine i za upravnika je tada došao Nikolić Pero.

Logoraši su svakodnevno batinani i maltretirani.

Mnogi su odvođeni na rad van logora, gde su ih takođe tukli vojnici koji bi se zatekli na mestu gde su radili.

U Ćelovinu je 18. juna 1992. godine dovedeno 18 ratnih zarobljenika Srba, koji su bili uhvaćeni u rejonu Podveležja. Prema njima je odnos stražara bio naročito surov. Bili su potpuno izobličeni od tuče, tako da su jedva mogli da se prepoznaju.

Od hrane su jedanput dnevno dobijali obrok koji se sastojao najčešće od konzerve paštete, koja je deljena na trojicu, i pola kriške hleba.

Prva poseta Međunarodnog Crvenog krsta bila je 25. maja 1992. godine.

Svedok zna da su za vreme njegovog boravka u ovom zatvoru umrli jedan muškarac i dve žene. Jednu od žena je nosio u ćebetu do mrtvačkih kola.

Svedok je u Ćelovini boravio od 01. maja do 18. juna, kada je odveden na razmenu. Za to vreme nije dobio nikakvo pismeno rešenje zbog čega je zatvoren, niti je protiv njega vođen bilo kakav postupak.

Tri dana uoči razmene svedoka, njegova supruga su izbacili iz stana i primorali je da potpiše izjavu da dobrovoljno ostavlja stan HVO. Iz stana nije mogla ništa da iznese, a u stan se uselio pripadnik HVO Gidić Ivan.

1. Nikolić Pero, star oko 50 godina, po nacionalnosti Hrvat, pre rata bio je direktor preduzeća "Plastika" u Mostaru, upravnik logora,

2. Peko Ante, star oko 40 godina, ranije bio zaposlen kao inspektor u Opštini Mostar, zamenik upravnika,

3. Tuce Nikola, koji je pre rata bio komandir saobraćajne policije u Mostaru, glavni komandant u logoru,

4. Čomor Adem, iz sela Svinjarevina kod Mostara, komandir smene straže,

5. Omerhodžić Huso, iz Mostara, komandir smene straže,

6. Ramić Nazif, iz Mostara, komandir smene straže,

7. Kapetanović Garo, iz Mostara, komandir smene straže,

8. Prljak Josip, islednik,

9. Marčenko, islednik,

10. Čović Ante, islednik,

11. Patak Adis, musliman iz Mostara, student Građevinskog fakulteta, stražar,

12. Mucić Žubor, pre rata zaposlen u Aluminijumskom kombinatu u Mostaru kao majstor, stražar,

13. Buhovac Ante, zemljoradnik iz sela Ulog kod Mostara, stražar,

14. Tojaga Zijo, iz Mostara, ranije rezervni golman u "Veležu", stražar,

15. Jedvaj Branko, vozač u "Hepoku", stražar,

16. Klemo, koji je bio suvlasnik kafane "Doli Bel" u Jasenici kod Mostara, stražar,

17. Martinović Davor, student iz Mostara, stražar.

DOKAZ: 649/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Uzimanje talaca i stvaranje logora

MESTO I VREME: Goražde, april - jul 1994. godine.

KRATAK OPIS: Muslimanska policija je u aprilu 1994. godine u ku ći porodice Nedimović u Goraždu formirala logor za Srbe. Tu je bilo smešteno oko 50 Srba privedenih pod stražom policijskih snaga. Uslovi za život su bili veoma teški. Od hrane im je davan samo jedan obrok dnevno - nešto kuvane hrane sa parčetom hleba.

Zatočeni Srbi su bili izloženi raznim maltretiranjima, uvredama i pretnjama. Nazivali su ih četnicima a kuću u kojoj su bili smešteni, zvali su "zoološki vrt za Srbe".

Kada se ima u vidu ograničenost kretanja svim Srbima u Goraždu, uz njihovu potpunu nesigurnost i izloženost svim nedelima - do fizičkog uništenja, celo Goražde se može smatrati logorom za Srbe.

1. Efendić Hadžo, predsednik Opštine Goražde, glavni organizator i inspirator zlodela prema Srbima,

2. Merkez Ibro, načelnik SUP-a Goražde, organizator "Rezervne policije",

3. Obarčanin Azem, iz Goražda,

4. Jusić Jasko, iz Hubijeda kod Goražda,

5. Koso Ramiz,

6. "Hapko".

DOKAZ: 440/94-11, 440/94-13, 440/94-17 i 440/94-42.

KVALIFIKACIJA DELA: Razaranje civilnih objekata bez vojne potrebe

MESTO I VREME: Imotski, 1994. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je živeo u Imotskom gde su živeli i njegovi preci.

Tu je imao kuću u kojoj je živeo sa svojom porodicom i posle pobede HDZ na izborima. Svedok je kao Srbin bio izložen raznim oblicima bojkotovanja i maltretiranja. Upadali su mu u kuću pripadnici HDZ i vršili pretrese kuće. I njemu, kao i drugim Srbima u Imotskom, bila je ograničena sloboda kretanja.

Na kuću svedoka je 20. jula 1994. godine u 23.20 časova ispaljen projektil iz raketnog bacača, koji je pao u dečju sobu. Usled jake detonacije, srušen je krov.

Posle toga je svedok odlučio da se iseli zajedno sa svojom porodicom iz Imotskog.

Pripadnici HDZ su 28. decembra 1994. godine provalili u kuću svedoka u Imotskom, pokupili sve vredne stvari i podmetnuli eksploziv kojim je kuća definitivno dignuta u vazduh.

1. Misir Tomislav, star oko 40 godina, ro đen u Vinjanima Gornjim, Opština Imotski, predsednik Opštine Imotski,

2. Šimunović Slobodan, star oko 35 godina, rođen u Sovićima, profesor, predsednik HDZ u Imotskom,

3. Milinović Marijan, star oko 40 godina, rođen u Cisti, Opština Imotski, profesor, potpredsednik HDZ u Imotskom i

4. Kujundžić Anđelko, od oca Luke, rođen 1960. godine u zaseoku Perići (Kamen most), Opština Imotski, pripadnik ZNG.

DOKAZ: 519/95-1, 519/95-2 i 700/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Razaranje civilnih objekata bez vojne potrebe

MESTO I VREME: Hodbine, kod Mostara, 17. juna 1992. godine.

KRATAK OPIS: Kuću sfrpske porodice Raše Vladimira u Hodbinama br. 191-a, zapalili su bez ikakve vojne potrebe pripadnici HVO Mustafa Zlajo, Letuk Fadil i Kosto Ibro.

1. Mustafa Zlajo iz Mostara, pripadnik HVO,

2. Letuk Fadil iz Mostara, pripadnik HVO,

3. Kosto Ibro, iz Mostara.

DOKAZ: 455/95-5.

KVALIFIKACIJA DELA: Razaranje civilnih objekata bez vojne potrebe

MESTO I VREME: Višegrad, 13. april 1992. godine.

KRATAK OPIS: Murat Šabanovi ć je ispustio vodu iz hidroelektrane Višegrad, što je izazvalo razaranje kuća nizvodno od hidroelektrane.

Šabanović je nekoliko dana pre toga javno ucenjivao da će pustiti vodu iz hidroelektrane, pa je putem radio-talasa obavio razgovor i sa predsednikom Predsedništva BiH Alijom Izetbegovićem, koji mu je tom prilikom rekao: "Nemoj, Murate, još nije vreme".

Jedan broj Srba civila je bio zatvoren u jednoj prostoriji koja se nalazila 30 m ispod nivoa vode.

Pred puštanje vode došao je Avdija Šabanović, Muratov brat, pa je Muratu, koji je tada bio sa taocima rekao "Stigla je naredba iz Sarajeva, postupi po naređenju". Posle toga su obojica otišla i Murat je pustio vodu.

Pre nego što je Šabanović pustio vodu iz brane, u neposrednoj blizini ispred tunela su se nalazili Orhanović Esad, predsednik Izvršnog odbora Opštine Višegrad, Šabanović Avdija, koji je bio potpredsednik SDA u Višegradu, Murtić Ševal, načelnik Stanice javne bezbednosti i Sućeska Ilija, komandir Stanice milicije u Višegradu.

Šabanović je otvorio branu oko 15.30 časova. Nivo reke Drine počeo je naglo da nadolazi. Voda je ispred sebe sve rušila i nosila.

Okupljeni građani su molili Šabanovića i rukovodstvo u Višegradu da se zaustavi voda, ali su oni odbijali govoreći da je tako Alah tražio da se uradi.

Ova katastrofa je proizvela teške materijalne posledice i velike ljudske žrtve. U naselju Dušče je potpuno porušen most na reci Drini, razoreno je preko 20 stambenih objekata, uništena saobraćajnica Višegrad - Pijavice i u znatnoj meri oštećeni i prateći objekti na brani. Voda iz akumulacije je poplavila veći deo grada Višegrada i tom prilikom nanela ogromnu materijalnu štetu i privrednim i drugim objektima.

Zbog izvršenog nasilnog ispuštanja vode iz HE Višegrad i lančanog dejstva ovog ispuštanja na hidroelektrane "Bajina Bašta" i "Zvornik"- Mali Zvornik, koje se nalaze nizvodno od HE "Višegrad", Elektroprivreda Srbije je u periodu od 09.04. do 22.04.1992. godine pretrpela gubitke u ukupnom iznosu od 4.581.441 DEM i to: na objektu HE "Bajna Bašta" u iznosu od 3.948.301 DEM , a na objektu HE "Zvornik" u iznosu od 633.140 DEM.

Tada je ne samo stanovništvo iz neposredne blizine korita Drine, nego i celokupno stanovništvo užeg dela grada Višegrada bilo prisiljeno da se spasava od poplave i vodene stihije.

Posle ovog događaja, iz Drine u Višegradu, koji su tada držali muslimani, izvađeno je oko 200 leševa i sahranjeno u Žepi, a sigurno je, prema navodima svedoka, da je najveći deo njih stradao u ovoj katastrofi. Muslimani su ovo kasnije koristili u propagandne svrhe i prikazivali ovu katastrofu kroz sredstva javnog informisanja kao događaj u kome su Srbi pobili muslimane.

1. Izetbegović Alija, od oca Mustafe i majke Hibe, rođene Đabija, rođen 1925. godine u Bosanskom Šamcu, pre rata bio nastanjen u Sarajevu, Ulica Hasana Kikića 14, predsednik Predsedništva BiH,

2. Šabanović Murat, od oca Šabana, rođen 07.01.1953. godine u Orahovcima, Opština Višegrad, bio je nastanjen u naselju Dušče, u Višegradu,

3. Šabanović Avdija, od oca Šabana, potpredsednik stranke SDA u Višegradu,

4. Orhanović Esad,

5. Murtić Ševal,

6. Sućeska Ilija.

DOKAZ: 678/95-1, 678/95-7, 678/95-22 i 265/95.

KVALIFIKACIJA DELA: Razaranje civilnih objekata bez vojne potrebe

MESTO I VREME: Gospić, sredinom 1991. godine

KRATAK OPIS: U Gospi ću su podmetanjem eksploziva i na druge načine uništavani objekti u vlasništvu Srba, kao i objekti u vlasništvu preduzeća iz Srbije.

Tako su uništeni sledeći objekti:

1. Tri kioska "Borbe"

2. Frizerski salon Mandarić Vere

3. Prodavnica Peinović Boška

4. Prodavnica Opalić Dane

5. Prodavnica Opalić Dragana

6. Restoran "Sport" i kuća Vučević Vučka

7. Restoran i kuća Radoičić Žike

8. Garaža Vraneš Stakice

9. Kuća Ivančević Jovice

10. Kuća Matić Bogdana

11. Mesara preduzeća "Velebit", u kojoj je radio Plećaš Veljko.

U Ulici Miće Šabana i okolini, srušene su i druge srpske kuće. Srušene su i srpske kuće koje se nalaze u istočnom delu Gospića.

Petri Miroslav, predsednik HDZ iz Gospi ća i drugi aktivisti HDZ.

DOKAZ: 539/94-1

KVALIFIKACIJA DELA: Razaranje bogomolja, grobalja, kulturnih i istorijskih spomenika

MESTO I VREME: Čapljina, krajem aprila 1992. godine.

KRATAK OPIS: Hrvati su krajem aprila 1992. godine izvukli jedan top na novi most u Čapljini i njegovu cev okrenuli prema pravoslavnoj crkvi u Čapljini.

Iz ovog topa su gađali u zvonik pravoslavne crkve i pogodili ga, tako da je drvena konstrukcija zvonika gorela dva-tri dana.

Bronzana kugla koja se nalazila na zvoniku je od dejstva topovske granate odletela u gornju čaršiju i udarila o zid radnje Pere Dalmatina. Neki ljudi su je odmah izmerili i konstatovali da je bila teška 52 kg.

Ulazna vrata crkve su odvaljena, a crkva je opljačkana.

1. Hrstić Miro zvani "Caro", starešina policije u Čapljini.

DOKAZ: 454/95-14.

KVALIFIKACIJA DELA: Razaranje bogomolja, grobalja, kulturnih i istorijskih spomenika

MESTO I VREME: Selo Vu čilovac, Opština Brčko, decembra 1992. godine.

KRATAK OPIS: Pripadnici Hrvatske vojske iz susednih sela su 12. decembra 1992. godine upali sa tri strane u selo Vu čilovac, koje je bilo naseljeno srpskim stanovništvom. Tom prilikom su zatečeno srpsko stanovništvo poubijali, selo opljačkali a kuće spalili.

Svi Srbi iz ovog sela su proterani. Srpsko groblje u ovom selu je potpuno preorano, pošto su prethodno uništeni nadgrobni spomenici. Sada je tu napravljen put.

Crkva je porušena.

Pripadnici 108. Brčanske brihade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH.

DOKAZ: 617/95-24, 679/95-6, 679/95-10 i 679/95-22

KVALIFIKACIJA DELA: Razaranje bogomolja, grobalja, kulturnih i istorijskih spomenika

MESTO I VREME: Višegrad, 1. jula 1991. godine.

KRATAK OPIS: Grad Višegrad i njegov most na Drini proslavio je Ivo Andrić, jedini jugoslovenski dobitnik Nobelove nagrade za književnost, koji je svoje najznačajnije delo "Na Drini ćuprija", posvetio upravo Višegradu.

Zbog toga su mu građani Višegrada podigli spomenik u parku pored mosta na Drini, koji su Šabanović Murat i grupa članova SDA srušili 1. jula 1991. godine oko 17.00 časova. Dok su mu Tabaković Mubekir, Šabanija Samir i Karić Ćamil čuvali stražu, Šabanović je lupajući macolom po mermernom spomeniku podignutom Ivu Andriću, odvalio otisak glave i jedan komad mermera, koje je bacio u Drinu, a zatim je spomenik oborio na tle.

Rušenje spomenika je bila jedna od prvih terorističkih akcija stranke SDA, koje su vršene sa ciljem stvaranja nesigurnosti kod građana srpske nacionalnosti. Rušenju spomenika je prisustvovao i Šabanović Avdija, potpredsednik stranke SDA u Višegradu, kao i Kahriman Senad i Podžić Nurija, koji su bili pripadnici muslimanske Patriotske lige, formirane u to vreme.

Da je ovo rušenje bilo organizovano, potvrđuje i činjenica da je događaju prisustvovao i filmski snimatelj Hajderbašić Fadil iz Višegrada, koji je kamerom snimio čin rušenja spomenika. Kasnije su video-kasete sa snimkom rušenja spomenika prodavane.

Rušenju spomenika je prethodilo negativno pisanje o Andriću u muslimanskoj štampi, koja ga je optuživala da je loše pisao o periodu turske vladavine nad Bosnom, što nije odgovaralo muslimanskim čelnicima koji su period turskog ropstva pokušavali da prikažu kao razdoblje blagostanja za sve narode, te su im stoga smetala dela Ive Andrića u kojima je prikazao istorijsku istinu. Tako je u časopisu "Voks" br. 6, koji su izdavali muslimanski ekstremisti, na naslovnoj strani bio prikazan književnik Ivo Andrić nabijen na kolac - zašiljena olovka, pored starog mosta u Višegradu.

1. Šabanović Murat, od oca Šabana, rođen 07.01.1953. godine u Orahovcima, Opština Višegrad, bio nastanjen u naselju Dušče u Višegradu,

2. Tabaković Mubekir, zidar iz Višegrada, od oca Mustafe, rođen 04.03.1970. godine u Višegradu,

3. Šabanija Samir, od oca Rasima, rođen 01.09.1967. godine u Višegradu, drvni tehničar, bio nastanjen u naselju Uništa, u Višegradu.

3. Karić Ćamil, od oca Muradifa, rođen 02.03.1067. godine u Rujištima, Opština Višegrad, kontrolor, bio nastanjen u naselju Dušče u Višegradu,

4. Šabanović Avdija, od oca Šabana, potpredsednik stranke SDA u Višegradu,

5. Kahriman Senad, zvani "Čabro", pripadnik muslimanske Patriotske lige,

6. Podžić Nurija, pripadnik muslimanske Patriotske lige,

7. Šabanović Samir, pripadnik muslimanske Patriotske lige.

DOKAZ: 678/95-22 i 203/95

KVALIFIKACIJA DELA: Razaranje bogomolja, grobalja, kulturnih i istorijskih spomenika

MESTO I VREME: Mostar, jun - jul 1992. godine.

KRATAK OPIS: Uveče 12. jula 1992. godine čula se jaka detonacija i svetlost je obasjala zatvorsku sobu u Ćelovini u Mostaru, gde se svedok nalazio. Soba se zanjihala. Svedok je imao osećaj da je zemljotres. Ujutru je saznao da je minirana pravoslavna crkva u Bjelušinama.

Bilo je to rušenje miniranjem preostalih zidova Saborne crkve Sv. Trojice, koja je sagrađena u periodu od 1863. do 1873. godine. Ovaj hram srpske pravoslavne crkve gađan je prvi put 7. i 8. juna 1992. godine sa više desetina granata. Toranj crkve je srušen 15. juna 1992. godine. Preostali zidovi rušeni su sukcesivno, sve do sredine jula 1992. godine, tako da je na mestu crkve ostala samo gomila kamenja.

1. Hadžiosmanović Ismet, predsednik SDA u Mostaru,

2. Petković Milivoje, zapovednik HVO u Mostaru.

DOKAZ: 455/95-1; Knjiga S. Mileusni ća "Duhovni genocid", Beograd 1994. godine.

NAPOMENA: Dopuna prijave VIII-017

KVALIFIKACIJA DELA: Etničko čišćenje

MESTO I VREME: Dobrič, kod Mostara, 1992-1993. godina.

KRATAK OPIS: Svedok je kao penzioner živeo u selu Dobriču kod Lištice, koje je od Mostara udaljeno 12 km. U tom selu je, kao i njegovi preci, bio rođen.

Selo je imalo oko 150 domaćinstava, od čega su trećinu činila srpska domaćinstva. Od juna 1992. godine počeli su sistematski pretresi kuća Srba u ovom selu zbog navodnog traganja za oružjem. Hrvatski vojnici su noću pucali po kućama Srba. Pojedine kuće su minirane i paljene.

Na svedoka se posebno okomio Zelenika Vlado i neki Piko, koji su dolazili u vojničkim uniformama. Zelenika mu je rekao da kuća u kojoj je svedok živeo više nije njegova i počeo je da kupi stvari po kući koje su mu se dopale i odnosi ih je. Pri tom je na svedoka potezao nož govoreći da će ga zaklati. Tražio je novac, pa je svedok bio prinuđen da mu d FACE="Courier New">âpare koje je imao kod sebe, jer mu je Piko pri tom pretio bajonetom.

Zelenika ne samp da je pokupio sve stvari iz ku će svedoka, nego je čak poskidao i vrata sa kuće i instalacije u kupatilu. Iz štale mu je oterao kravu i svinje.

Svedok od straha više nije smeo da spava u svojoj kući, već se krio po štalama.

U selu su ubili Srbina

Ćosić Miloša,

koga su rafalom iz automatskog oružja usmrtili pripadnici policije, zato što je, kada su došli, odbio da pođe s njima.

U selu je postojala pravoslavna crkva na koju su hrvatski vojnici pucali i porazbijali prozore na crkvi.

Svedok je sa suprugom ostao u svome selu do 2. jula 1993. godine, kada je bila organizovana razmena. Sva imovina koju je svedok godinama sticao, kao i ono što mu je ostalo od predaka, ostalo je u selu Dobrič.

Iz sela su, po odobrenju hrvatskih vlasti, sobom mogli da ponesu samo ono što je moglo da stane u putnu torbu.

Sada živi kao izbeglica u Bileći.

1. Zelenika Vlada iz Donjeg Gradca,

2. "Piko",

3. Marić Dragan, od oca Bože, i njegov brat

4. Marić Ivan, od oca Bože,

5. Sabljić Janko, od oca Pere,

6. Marušić Predrag, zvani "Preja", svi iz Dobriča.

DOKAZ: 454/95-20.

KVALIFIKACIJA DELA: Etničko čišćenje

MESTO I VREME: Bogdol kod Mostara, 1992. godine.

KRATAK OPIS: U selu Bogdolu je do rata bilo 40 srpskih doma ćinstava.

Oko 100 pripadnika HVO je 18. maja 1992. godine opkolilo selo i pohapsilo Srbe - 39 muškaraca i jednu ženu, među kojima su bila i 4 saslušana svedoka. Odveli su ih na Mašinski fakultet u Mostaru, gde su bili tučeni tri dana i tri noći.

Svedok 454/95-4 je za vreme boravka na Mašinskom fakultetu visio celu noć obešen za lisice, kojima su mu bile vezane ruke. Tako vezan je visio obešen o jednu kuku na plafonu. Pri tom su ga tukli, posebno po tabanima. Tom prilikom su mu polomili pet rebara.

Nakon toga su ih prebacili u logor Ćelovina u Mostaru koji je bio u nadležnosti HVO. U ovom logoru su ostali do 18. avgusta 1992. godine, kada su razmenjeni kod Stolca.

Za vreme boravka u Ćelovini, bili su podvrgnuti tučama i nečovečnom postupanju, pa je svedok 454/95-5 izgubio 30 kg telesne težine, koliko i svedok 454/95-4, dok je svedok 454/95-3 izgubio 27 kg.

Hrvatski vojnici su žene i decu, koji su ostali u Bogdolu, potrpali u autobuse i 3. avgusta 1992. godine ih izbacili u području Podveležja i pustili ih da idu prema teritoriji Repiblike Srpske.

1. Babić Ivica iz Rodoča,

2. Tojaga Zijo, bivši golman fudbalskog kluba "Buna",

3. Martinović Berto, svi islednici u logoru na Mašinskom fakultetu u Mostaru,

4. Nikolić Pero, upravnik logora Ćelovina,

5. Puce Nikola, zapovednik u logoru Ćelovina.

DOKAZ: 454/95-3, 454/95-4, 454/95-5 i 454/95-6.

KVALIFIKACIJA DELA: Etničko čišćenje

MESTO I VREME: Mostar, avgust 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedokinja je živela u Hodbinama kod Mostara sa svojom porodicom.

Pošto je u tri navrata, od juna do avgusta, bila hapšena i maltretirana, prijavila se na Mašinski fakultet u Mostaru, tražeći da ide na razmenu sa svojom decom i suprugom.

Ucenili su je da će je razmeniti pod uslovom da potpiše da je bila dobrovoljac u četnicima i da je imala radio-stanicu. Pošto je svedokinja videla da se u toj izjavi ne pominju njena deca, za koju je najviše strahovala, potpisala je traženu izjavu. Posle toga su joj kazali da će joj, ukoliko se ikada ponovo vrati u Mostar, suditi kao ratnom zločincu.

Nakon toga je sa članovima svoje porodice razmenjena 18. avgusta 1992. godine u Stolcu,.

Od tada živi kao izbeglica u Gackom.

1. Josip, advokat iz Mostara, funkcioner HVO,

2. Martinović Berto, pripadnik HVO.

DOKAZ: 454/95-9.

KVALIFIKACIJA DELA: Etničko čišćenje

MESTO I VREME: Opština Brčko, 1992. godine.

KRATAK OPIS: Muslimani i Hrvati na podru čju ove Opštine su naročito od 1990. godine počeli da se odvajaju od Srba i da izražavaju otvorenu netrpeljivost prema njima. Naoružavajući se, i jedni i drugi su istovremeno počeli da formiraju svoje oružane jedinice: Hrvati - HVO a muslimani -"Zelene beretke".

Posle pojedinačnih napada na srpsko stanovništvo, 14. septembra 1992. godine je došlo do organizovanog napada na sela u mesnoj zajednici Bukvik u kojoj je živelo 2.500 Srba.

Počelo je ubijanje srpskog stanovništva ili njihovo odvođenje u logore, koji su na ovom području bili formirani u Bosanskoj Bijeloj, Boćama, Gornjem Zoviku, Gornjem Rahiću, Donjem Rahiću, Maoči, Palanki, Rašljanima, Ulici i Bojićima.

Istovremeno su, nakon masovnog pljačkanja imovine Srba, njihove kuće paljene i razarane.

Tako su svi građani srpske nacionalnosti, proterani iz sledećih sela:

1.Bijele 758 stanovnika iz 188 domaćinstava

2.Bukvika 291 stanovnika iz 97 domaćinstava

3.Bukovca 249 stanovnika iz 82 domaćinstva

4. Vitanovi ća130 stanovnika iz 32 doma ćinstva

5. Vuji čića312 stanovnika iz 91 doma ćinstva

6. Vu čilovca805 stanovnika iz 229 doma ćinstava

7. Gajeva 228 stanovnika iz 76 doma ćinstava

8. Gornjeg Bukvika 548 stanovnika iz 137 domaćinstava

9. Lipovca 120 stanovnika iz 30 doma ćinstava

10. Lukavca 252 stanovnika iz 88 doma ćinstava

11.Mao če 510 stanovnika iz 85 doma ćinstava

12. Polja 134 stanovnika iz 30 doma ćinstava

13. Rašljana 64 stanovnika iz 32 doma ćinstva

14. Skakave 175 stanovnika iz 35 doma ćinstava

15. Srpske Brke 54 stanovnika iz 18 doma ćinstava

16. Stjepanovica 110 stanovnika iz 22 doma ćinstva

17. Ulica 224 stanovnika iz 56 doma ćinstava

18. Cerika 520 stanovnika iz 102 doma ćinstva

19.D žigura 104 stanovnika iz 26 doma ćinstava

što ukupno iznosi 5.588 stanovnika iz 1.456 doma ćinstava

Sva ova sela se sada nalaze pod okupacijom muslimansko-hrvatskih vlasti i u njima više nema srpskog stanovništva. Ona su u potpunosti etnički očišćena od Srba.

Abidović Bahrija , od oca Ibrahima i majke Vahide Malki ć, rođen 23.03.1961. godine u Ograđenovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Ograđenovcu, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Avgustinovi ć Ivo , od oca Mate,

Avdić Galib , od oca Sulejmana i majke Ajše Husičić, rođen 27.08.1944. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Ice Volovskog 9, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Avdi ć Jasmin , od oca Galiba i majke Jasmine Beši ć, rođen 25.04.1972. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Ice Volovskog 9, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Avdi ć Kadrija , od oca Alije i majke Halime Smaji ć, rođen 23.09.1953. godine u Ratkovićima, Opština Lopare, bio nastanjen u Brčkom, Moše Pijade 38, pre rata radio kao milicionar u Brčkom, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, upravnik logora u Gornjem Rahiću,

Akalovi ć Ivan , od oca Josipa i majke Katarine Babi ć, rođen 28.09.1956. godine u Donjem Rahiću, Opština Brčko, bio nastanjen u Donjem Rahiću, kbr. 9,

Ali ć Rasim , , od oca Behadera i majke Ševalije Ravki ć, rođen 24.01.1964. godine u Rašljanima, Opština Brčkobio nastanjen u Rašljanima kbr. 167,

Andri ć Filipzvani "Irac", iz Bijele,

Anđić Pilja zvani "Irac", od oca Mate, ro đen 26.05.1957. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 207, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Ani ć Mijo , od oca Ante i majke Mande, ro đen 29.05.1949. godine u Krepšiću, Opština Brčko, bio nastanjen u Krepšiću kbr. 114, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Ani ć Petar , paroh u selu Poljaci, Opština Br čko, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Anti ć Mato , od oca Marka,

Antić Mate , od oca Peja i majke Delfe Božić, rođen 21.05.1934. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 33-b, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Arnautovi ć Senad ,

Ahmetbašić Mirsad zvani "Žućo ", od oca Mehe i majke Ramize Jašarevi ć, rođen 04.07.1955. godine u Palanci, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, ulica Jusufa Kobića 2, pre rata radio kao dostavljač pošte u Brčkom,

Ahmetbaši ć Samir , od oca Hajrulaha, ro đen 07.06.1979. godine u Palanci, Opština Brčko, bio nastanjen u Palanci kbr.189,

Ahmetovi ć Mersudin , od oca Turke i majke Salihe Keleder, ro đen 20.10.1965. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Mevludina Čapića bb,

Ahmi ć Alija , zvani "Pind žo ", od oca Sulejmana i majke Ševale Baluković, rođen 01.06.1966. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Goje Vasiljević 5,

Ahmi ć Adnanzvani "Pind žo ", od oca Sulejmana i majke Ševale Baluković, rođen 06.06.1972. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Goje Vasiljević 5,

Bajri ć Ibrahim , od oca Hamida i majke Hasibe Smajlovi ć, rođen 15.11.1954. godine u Begovači, Opština Brčko, bio nastanjen u Begovači kbr. 85,

Bakovi ć Fajko , od oca Nahoda i majke Mulke Had žić, rođen 27.12.1958. godine u Bukoviku, Opština Prijepolje, bio nastanjen u Omerbegovači, Opština Brčko,

Bali ć Admir , od oca Derviša i majke Refike Deliomerovi ć, rođen 19.04.1969. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Franje Dasovića 10, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Balukovi ć Behrudin , od oca Ibrahima i majke Emine Juki ć, rođen 06.08.1961. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Vuka Karadžića 2-b, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Banda Avdija, od oca Red že i majke Aleme Mulić, rođen 02.01.1965. godine u mestu Kukulje, Opština Bijelo Polje, bio nastanjen u Brčkom, Mevludina Ćapića bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Banda Ekrem, od oca Red že i majke Aleme Mulić, rođen 25.09.1972. godine u mestu Potkrajci, Opština Bijelo Polje, bio nastanjen u Brčkom, Mevludina Ćapića bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Banda Esad, od oca Red že i majke Aleme Mulić, rođen 20.07.1960. godine u mestu Kukulje, Opština Bijelo Polje, bio nastanjen u Brčkom, Mevludina Ćapića bb, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Ban čić Josip , zvani "Joco" iz Donjeg Rahića, član Kriznog štaba u Ulicama,

Basi ć Marko , od oca Franje i majke Janje Antunovi ć, rođen 02.01.1957. godine u Gornjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjoj Skakavi, k.br. 132, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Bahor Safet, od oca Vehbije i majke Vahide Sadiković, rođen 03.04.1950. godine u Peći, bio nastanjen u Brčkom, Mevludina Ćapića bb

Bebi ć Jure , od oca Iva i majke Mare Antunovi ć, rođen 31.03.1929. godine u Donjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Donjoj Skakavi, kbr. 198, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Beši ć Rizah , od oca Mehmeda i majke Mejreme, ro đen 14.07.1950. godine u Brčanima, Opština Srebrenik, bio nastanjen u Brodu kbr. 4, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Bijeli ć Tihomir , od oca Bo že i majke Nevenke, rođen 19.12.1963. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, ulica Andrije Graholskog kbr. 12, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Bili ć Vinko , zv. "Bili", od oca Joze i majke Danice Jurić, rođen 29.10.1965. godine u Dubravama, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Banovićka bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

" Biser",

Blažević Marin, od oca Peje i majke Delfe Zečević, rođen 30 .11.1964. godine u Gornjrm Zoviku, Opština Br čko, bio nastanjen u Gornjem Zoviku kbr. 7,

Božić Niko , od oca Iva i majke Kate Juri ć, rođen 12.06.1940. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj kbr. 124-b, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Borac Marijan, , od oca Filipa i majke Jele Radošević, rođen 20.07.1965. godine u Donjoj Skakavi, Opština Brčkobio nastanjen u Donjoj Skakavi kbr. 216, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Borac Petar zvani "Pepa", od oca Nika, rođen 22.03.1968. godine u Donjoj Skakavi, bio nastanjen u Donjoj Skakavi, kbr. bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Bosanki ć Petar , od oca Marka, ro đen 25.05.1965. godine u Brčkom, bio nastanjen u Vitanovićima, kbr. 31, član Kriznog štaba u Ulicama,

Bošnjak Vinko, od oca Veselka i majke Elizabete Šimić, rođen 28.05.1955. godine u Brčkom, bio nastanjen u Donjem Rahiću, kbr. 1, član Kriznog štaba u Ulicama,

Bošnjak Marijan, od oca Mate i majke Ru že Dugonjić, rođen 20.10.1959. godine u Donjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Donjoj Skakavi, kbr bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

" Braco" musliman iz Republike Hrvatske, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Brnji ć Nikozvani "Zeka", od oca Tome i majke Delfe Čančarević, rođen 16.09.1964. godine u Gornjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjoj Skakavi, kbr. bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Brodli ć Amer , od oca Zuhde i majke Time Hasi čević, rođen 19.02.1970. godine u Omerbegovači, Opština Brčko, bio nastanjen u Omerbegovači kbr. bb,

Brodli ć Enis , od oca Bahrije i majke Hasije Murselovi ć, rođen 12.05.1964. godine u Omerbegovači, Opština Brčko, bio nastanjen u Omerbegovači bb,

Bukvi ć Uzeir , od oca Uzeira i majke Fane Alomerovi ć, rođen 10.08.1946. godine u mestu Kukulje, Opština Bijelo Polje, bio nastanjen u Brčkom u ul. Radomira Cvjetkovića 2, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Veli ć Senad ,

Vesna Gunje (ili iz Gunje), pre rata radila u kafi ću "Boem" u Brčkom,

Vesel čić Jure , ro đen 22.05.1939. godine u Špionici, Opština Srebrenik, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. bb, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Vili ć Mehmed , zvani "Meho", od oca Ramiza i majke Ševale Kladnjaković, rođen 05.06.1969. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Mevludina Ćapića 19,

Vincenti ć Ivo ,

Galić ,

"Gaston" iz Francuske, pripadnik 108. Br čanske brigade HVO Bosanske posavine,

Gelji ć Pilja , od oca Jakova i majke Ane Bjelobradi ć, rođen 28.07.1957. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. bb, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Gelji ć Franjo , zvani "Irac",

Gluhakovi ć Bartola , od oca Mate i majke Janje Bo žić, rođen 22.02.1927. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 77, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Gluhakovi ć Filip , , od oca Bartola i majke Ru že Čančarević, rođen 27.03.1967. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 77, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Gmitrovi ć Velimir , od oca Mladena i majke Fatime Kevri ć, rođen 5.07.1972. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Samida Džebe 25,

Gušo Rašid, od oca Alije i majke Derviše Bajramović, rođen 02.11.1961. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Mevludina Čapića 40,

Dejanovi ć Filipiz Bijele, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Deli ć Sadik , od oca Mustafe i majke Have Beganovi ć, rođen 10.04.1962. godine u Maoči, Opština Brčko, bio nastanjen u Maoči kbr. 357,

Derviševi ć Asim , od oca Ahmeta i majke Derviše Hasamd žić, rođen 05.01.1939. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, B. Suljagića 8, pre rata direktor Veterinarske stanice u Brčkom, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Deronji ć Hamid , od oca Jusufa i majke Izete Bri čić, rođen 14.11.1960. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Huse Bursića 22, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Dilberovi ć Marko , od oca Petra i majke Mare, ro đen 07.08.1958. godine u Boću, Opština Brčko, bio nastanjen u Uloviću, kbr. 73, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Dugali ć Fikret , od oca Rašida i majke Atike Pli ćanin, rođen 24.04.1957. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, ulica 16. muslimanske NOUB 136, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Durakovi ć Ramiz , od oca Hajrudina i majke Merkize Muhtarevi ć, rođen 11.09.1961. godine u Brezovom Polju, Opština Brčko, bio nastanjen u Brezovom Polju kbr. 258,

Đakić Mensur , od oca Salka i majke Hajrije Kalesić, rođen 25.08.1949. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Osmana Đihića br. 16, komandant bataljona u sastava 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Đapo Mirsad , od oca Halida i majke Ulfete, rođen 02.11.1953. u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Zije Dizdarevića br. 40/2, pre rata bio predsednik Opštinskog suda za prekršaje, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Đinić Jozo ,

Đorđić Andrija , od oca Mate i majke Mare Čačić, star oko 52 godine, iz Bijele, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Đorđić Zvonimirzv. " Ćone ", od oca Jure i majke Marte Šimić, rođen 15.06.1947. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 215, komandir čete u 108. Brčanskoj brigadi,

Đorđić Ivozv. "Supetlo" ili "Šeputalo", od oca Mate i majke Mare Ćaćić, star oko 40 godina, iz Bijele, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Đorđić Petar , zvani "Ma čak ", od oca Mate i majke Mare Ćaćić, rođen 24.03.1944. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj kbr. 144, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Đukić Niko , od oca Marijana, iz Ulovi ća, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Žiga Islam , od oca Nurka i majke Almase, rođen 29.01.1956. godine u mestu Karaula, Opština Gradac, bio nastanjen u Brčkom, B. Simikića 52, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Zaji ć Fahrudin , od oca Idriza i majke Fatime Softi ć, rođen 09.03.1974. godine u Brčkom, bio nastanjen u Ogradenovcu kbr. 130, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Zečević Niko , iz G. Zovika,

Zečević-Tadić Marin , od oca Mirka i majke Ruže Josić, rođen 02.02.1944. godine u Gornjem Zoviku, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjem Zoviku, k.br.185, jedan od komandanata bataljona 108. Brčanske brigade tzv. Armije BiH,

Zečević Milenko , od oca Ilije i majke Ru že Filipović, rođen 11.01.1960. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Milorada Petrovića 18, pre rata radio kao sudija Opštinskog suda za prekršaje u Brčkom, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Zili ć Ekrem , od oca Mustafe i majke Nafe Had žić, rođen 01.03.1950. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Vase Pelagića 20, pre rata osuđivan zbog vršenja krivičnih dela, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Ibrahimbaši ć Muhidin , od oca Mevludina i majke Zejne Zukić, rođen 20.03.1962. godine u Omerbegovači, Opština Brčko, bio nastanjen u Omerbegovači kbr. 84,

Ibrahimovi ć Nufik , zvani "Nufko", od oca Adema i majke Kokane Alić, rođen 20.10.1964. godine u mestu Pribidoli, Opština Srebrenica, bio nastanjen u Brčkom, Braće Vasića 58, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije u Brčkom, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Ivelji ć Antunzv. "Anto" i "Posavac", od oca Serafina, rođen 03.05.1965. godine u Goricama, Opština Brčko, bio nastanjen u Goricama, kbr. 30,

Ilija "Hosovac",

Imamović Junuz , od oca Mustafe i majke Ajše Salkanovi ć, rođen 3.10.1931. godine u Brki, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. 76, pre rata radio kao vozač u "Bosanki", pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Imamovi ć Osman , zv. "Osmo",

Isanović Šefik , od oca Nazifa i majke Mejre, rođen 11.06.1954. godine u Rašljanima, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Banovićka bb, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije u Brčkom, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Ismajilefendi ć Jasko , od oca Ahmeta i majke Fadile Tursunović, rođen 13.05.1957. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Đure Salaja 5, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije u Brčkom, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Islamovi ć Mirsad , od oca Šemsudina i majke Emke Čeliković, rođen 12.04.1961. godine u Koraju, Opština Lopare, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Josipa Šibera 21, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Islamovi ć Mujo , od oca Remze i majke Halime Sara čević, rođen 25.09.1959. godine u Somboru, bio nastanjen u Brčkom, M. Marinkovića 23,

Jaki ć Luka , od oca Ante i majke Ivke Borac, ro đen 29.04.1955. godine u Donjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Trg A. Kobića 8, pre rata radio kao milicionar u Brčkomg, član Kriznog štaba u Ulicama, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Jasika Mehjudin, od oca Saliha i majke Esme Kartal, rođen 17.05.1941. godine u Bosanskom Brodu, bio nastanjen u Brčkom, Jusufa Čampare br. 22-a, pre rata direktor "Biljane" u Maoči, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Jahija Samir, sin Fatime Kali ć, rođen 06.02.1964. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Moše Pijade 40/4,

Jašarevi ć Arman , od oca Enesa i majke Fatime Mihmi ć, rođen 23.11.1971. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Vuka Karadžića 3, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Jašarevi ć Ernest , od oca Hasana i majke Nade Grgas, ro đen 02.01.1961. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, VI proleterska br. 35,

Jašarevi ć Zlatko , od oca Abdulaha i majke Zumrete Brodli ć, rođen 10.10.1960. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Posavsko-trebavskog partizanskog odreda 11-a, pre rata bio komandir Stanice milicije Brčko, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Jašarevi ć Senad , od oca Teufika i majke Hasibe Bekri ć, rođen 21.09.1960. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Braće Felner 20, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Jelini ć , major, komandir specijalnog voda iz Hrvatske,

Jemenidžić Galib , od oca Ševka i majke Zarife Balukovi ć, rođen 02.12.1945. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, 16. muslimanska ulica 101, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Jerkovi ć Hamed , od oca Sulje i majke Fatime Muratovi ć, rođen 15.08.1937. godine u mestu Lukovci, Opština Foča, bio nastanjen u Brčkom, Jovana Skerlića 6, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Jovi ć,pre rata bio oficir JNA,

Josipović Franja , od oca Ante i majke Ljube Marojević, rođen 21.09.1954. godine u Donjim Hrgovima, Opština Gradačac, bio nastanjen u Brčkom, ulica Mladih udarnika bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Jozi ć Jerko , od oca Vladimira i majke Ru že Josić, rođen 06.02.1967. godine u Boću, Opština Brčko, bio nastanjen u Boću, kbr. 28, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Joha Mustafa, od oca Rašida i majke Šefike Imamović, rođen 14.02.1965. godine u Pljevljima, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Boška Buhe bb,

Joha Nusret, od oca Mehe i majke Zumre Ko žo, rođen 13. 06.1956. godine u mestu Kotorac, Opština Pljevlja, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Boška Buhe 35, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Juki ć Miralem , od oca Ibrahima i majke Emine Jašarevi ć, rođen 13.05.1965. godine u Banovićima, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Ilije Majdančevića 40,

Juki ć Džemka , iz Brke,

Jurić Ivo , od oca Jure, star oko 48 godina, iz Cerika, Opština Br čko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Juri ć Luka , od oca Iva, star oko 21 godinu, iz Cerika, Opština Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Juri ć Mate , zvani "Kvo čka ", od oca Franje i majke Kaje Lamešić, rođen 19.09.1939. godine u Gornjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjoj Skakavi, kbr. bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Juriši ć Mate , od oca Tunje i majke Kate Stjepanovi ć, rođen 04.09.1950. godine u Goricama, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Alekse Šantića br. 1, pre rata bio podpredsednik SO Brčko, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Juri ć-Katušić Ivo , od oca Joze i majke Mande An đić, rođen 26.05.1966. godine u Gornjoj Skakavi, bio nastanjen u G. Skakavi, kbr. 101, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Juri ć-Katušić Pejo , od oca Ante i majke Ane Bariši ć, rođen 01.01.1970. godine u Gornjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjoj Skakavi kbr. bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Jurkovi ć Anđelko , zvani "Gago", od oca Ignjacija i majke Ruže Geljić, rođen 21.07.1963. godine u Tuzli, bio nastanjen u Brčkom, Ahmeta Kobića 10, zamenik komandanta Vojne policije u Ulicama, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Jurkovi ć Ivo , zvani "Ake", od oca Pava i majke Mare Jurković, rođen 29.05.1971. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 6-b, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Jurkovi ć Ignjacije , od oca Filipa i majke Petre Mendeš, ro đen 30.07.1938. godine u Bijeloj, bio nastanjen u Brčkom, Ahmeta Kobića 10, pre rata radio u stanici Javne bezbednosti u Brčkom, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšij BiH,

Jurkovi ć Stjepanzv. "Pepa", od oca Krešimira i majke Tonke Mareljić, rođen 07.03.1966. godine u Uloviću, Opština Brčko, bio nastanjen u Uloviću, k.br. 61, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Jusufovi ć Munib , od oca Muja i majke Esme Svraka, ro đen 17.02.1948. godine u Selištu, Opština Pljevlja, bio nastanjen u Brčkom, ulica Hercegovačka br. 11, pre rata potpredsednik Izvršnog odbora u SO Brčko, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Kadi ć Edin , od oca Nedima i majke Salihe Rami ć, rođen 31.01.1970. godine u Brčkom bio nastanjen u Brodu, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije u Brčkom, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Kadi ć Zijad , od oca Osmana i majke Emine Sulji ć, rođen 05.02.1963. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Hercegovačka 22, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Kadi ć Zijad , od oca Saliha i majke Derviše Deli ć, rođen 03.02.1948. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brodu kbr. 53, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Kadri ć Zijad , od oca Zulfera i majke Ša ćire Imširović, rođen 27.03.1962. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Filipa Gligorevića 12, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Kadri ć Salko , iz Br čkog, pre rata radio u "Ložionici" Brčko, pripadnik 108,

Kali ć Nijaz , zvani "Bego", iz Br čkog, radio na stočnoj pijaci u Brčkom, na vagi za merenje stoke, stražar u logoru u Gornjem Rahiću,

Kaloper Šefko, od oca Bajre i majke Sene Hodžić, rođen 5.07.1954. godine u mestu Jabuka, Opština Foča, bio nastanjen u Brčkom, Jusufa Kobića 52, pre rata radio u Detašmanu Službe državne bezbednosti, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Kamenjaševi ć Omer , od oca Ibrahima i majke Ajše Bajrić, rođen 18.05.1941. godine u Maoči, Opština Brčko, bio nastanjen u Maoči, kbr. 420, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Kanti ć Armin , od oca Nurage i majke Have Kova čević, rođen 01.05.1969. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Banovićka br. 66, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

" Karada", bio u zatvoru zbog silovanja, isticao se u tučama zatvorenika,

Kelava Ilija, iz Gunje, star oko 25 godina,

Kelava Fabijan, iz Br čkog, pre rata radio u pošti u Brčkom,

Kin Zvonimir, od oca Petra i majke Olge Lovinčić, rođen 01.03.1943. godine u Slavonskoj Požegi, bio nastanjen u Brčkom, Trg ORB br. 24/4, pre rata nalazio se na funkciji sekretara Teritorijalne odbrane, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšij BiH,

Klari ć Mihael , zvani "Mi ća ", od oca Nike, ro đen 17.05.1960. godine u Boću, Opština Brčko, bio nastanjen u Boću, kbr. 102, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

"Kobra", iz Hrvatske,

Kovačević Mirzet , od oca Hamšije Bašić, rođen 30.05.1969. godine u Rašljanima, Opština Brčko, bio nastanjen u Rašljanima, kbr.108,

Kova čević Tunjazvani "Kundi" ili "Kunde", od oca Nika, rođen 28.09.1965. godine u Marković Polju, Opština Brčko, bio nastanjen u Marković Polju, kbr. 56-a, pripadnik HOS-a,

Kolak Siniša, od oca Zlatka i majke Jelene Cvijanović, rođen 29.08.1964. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Jusufa Čampare 20-a, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Kombi ć Mehmedalija , od oca Alosmana i majke Šefke Hajdi ć, rođen 23.04.1950. godine u Gornjem Rahiću, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Mladih udarnika 47, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Kočić Mirsad , od oca Ferida i majke Razije Hasanovi ć, rođen 09.04.1953. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica M. Cvijanovića 1, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

" Kris" iz SR Nema čke, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Krndelj Ivo, od oca Nika i majke Anice Vidić, rođen 17.01.1959. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Petra Kaurinovića bb, pre rata radio kao komandir Stanice milicije Brčko, kreator HDZ politike, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Krnji ć Peja , od oca Ante i majke Antunke Grgi ć, rođen 02.01.1966. godine u Gornjem Zoviku, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjem Zoviku, kbr. 205,

Kurtovi ć Sead ,

Kusturica Sulejman, od oca Adema i majke Šerife Ćatović, rođen 14.09.1938. godine u mestu Plana, Opština Bileća, bio nastanjen u Brčkom, Fadila Jahića Španca br. 4, pre rata bio direktor Poljoprivrdnog dobra "Posavi- na" u Brčkom, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Kusturica, od oca Sulja,

Lamešić Marijan , od oca Mate i majke Janje Brnjić, rođen 12.03.1945. godine u Gornjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 6-a, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Lastri ć Marjan , od oca Iva i majke Ane Petraševi ć, rođen 22.08.1957. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 125, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Latifovi ć Sabir ,

Lević Esad , od oca Abdulaha i majke Mevle, rođen 27.05.1963. godine u Maoči, Opština Brčko, bio nastanjen u Maoči, kbr. 133,

Levi ć Muhamed , od oca Bega i majke Hašime Alilovi ć, rođen 29.08.1954. godine u Maoči, Opština Brčko, bio nastanjen u Maoči, kbr. bb,

Lela - pre rata radila u "Bimeks"-u u Brčkom,

Leli ć Zlatan , od oca Iva i majke Ru že Ninić, rođen 18.09.1970. godine u Brčkom, bio nastanjen u Gornjoj Skakavi, Opština Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Leli ć Ilija , od oca Joze i majke Kate Pejanovi ć, rođen 02.11.1964. godine u Bukviku, Opština Brčko, bio nastanjen u Bukviku kbr. bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Leli ć Josip , od oca Joze i majke Kate Pejanovi ć, rođen 01.03.1971. godine u Gornjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u u Gornjoj Skakavi, kbr. 48, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Livadi ć Ismetzvani "Cica", od oca Ahmeta i majke Ismete Trobradović, rođen 29.06.1956. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica N. Šehića 5,

Liši ć Mirsad , od oca Meksuda i majke Raze Čajić, rođen 02.04.1966. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, M. Tešića br. 5,

Liši ć Samir , od oca Seada i majke Bagajete Had žić, rođen 28.09.1973. godine u Brčkom, bio nastanjen u Gornjem Rahiću kbr. 5, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Liši ć Senad , iz G. Rahi ća,

Lovri ć Blaško , od oca Vida i majke Mande Anuši ć, rođen 24.10.1964. godine u Gornjem Zoviku, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjem Zoviku, kbr. 11,

Lozi ć Ismet ,

Lozić Marko , od oca Tome i Ruže Tokić, rođen 27.06.1938. godine u mestu Rastičevo, Opština Kupres, bio nastanjen u Brčkom, Fadila Jahića Španca br. 5, pre rata direktor "Novogradnje" u Brčkom, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Lubinovi ć Šefketzvani "Lubina", od oca Jusufa i majke Rahime Ibrišević, rođen 11.01.1953. u Brki, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. 176, pre rata radio kao auto-prevoznik, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Luki ć Marijanzvani "Mato", od oca Iva i majke Kate Tadić, rođen 10.05.1945. godine u Ulicama, Opština Brčko, bio nastanjen u Ulicama, k.br. 63,

Luki ć Petar , ro đen 05.07.1964. godine u Ulicama, Opština Brčko, od oca Tome i majke Ljube Sadrić, bio nastanjen u Ulicama kbr. 55/a,

Lučić Ivo , od oca Ilije i majke Kate Bosanki ć, rođen 11.07.1953. godine u Vitanovićima, Opština Brčko, bio nastanjen u Vitanovićima, kbr. bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Lučić Luka , od oca Marka i majke Marije Joki ć, rođen 08.02.1938. godine u Račinovcima, Opština Županja, bio nastanjen u Brčkom, Fadila Jahića Španca br. 6, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Lučić Marijan , od oca Ilije i majke Kate Bosanki ć, rođen 02.10.1958. godine u Ceriku, Opština Brčko, bio nastanjen u Vitanovićima kbr. 15, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Lučić Niko , od oca Jakova i majke Ane Kne žević, rođen 30.05.1938. godine u Vitanovićima, Opština Brčko, bio nastanjen u Vitanovićima, kbr. 22, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Lučić Stjepan , od oca Ilije i majke Kate Bosanki ć, rođen 18.11.1966. godine u Vitanovićima, Opština Brčko, bio nastanjen u Vitanovićima, kbr. 15, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

" Ljuca", star oko 30 godina,

Maglica zv. "Čelto ",

Marjanović Vinko , od oca Ivana i majke Ruže Milas, rođen 11.12.1939. godine u Donjem Rahiću, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Bere Bosića 7, pre rata direktor "Bimel"-a Brčko, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Markovi ć Fabijan , iz Kopaonice,

Marić Augustin , od oca Marjana i majke Jele Marković, rođen 03.02.1943. godine u Gornjem Vukšiću, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjem Vukšiću, kbr. bb, član Kriznog štaba u Ulicama,

Marojevi ć Pavo , od oca Ilije i majke Ane Pavi ć, rođen 17.01.1948. godine u Dubravama, Opština Brčko, bio nastanjen u Dubravama, kbr. 66-a,

Martinovi ć Abid , od oca Murata i majke Rahime Osmi ć, rođen 27.06.1969. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Jerkovića 164,

Martinovi ć Luka , od oca Nika i majke Luce Nikoli ć, rođen 17.08.1955. godine u Banovićima, bio nastanjen u Brčkom, Ulica B. Simikića br. 5/2, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Martinovi ć Meho , od oca Nušina i majke Ned žibe Zeković, rođen 10.04.1945. godine u Višegradu, bio nastanjen u Brčkom, M. Nikolića br. 14, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije u Brčkom, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Martinovi ć Niko , od oca Mate, ro đen 12.06.1956. godine u Donjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Smederevske Palanke br. 14, član Kriznog štaba u Ulicama i Kriznog štaba u Bijeloj,

Martinovi ć Rasim , zvani "Car", od oca Zuhdije, rođen 10.07.1959. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, A. Derviševića br. 3,

Matuzi ć(ili Matuzovi ć ) Vlado, star oko 25 godina, iz Živinica, pre rata bio zaposlen u zatvoru u Tuzli, zamenik upravnika logora u G. Rahiću,

Mendeš Dragan, od oca Luke i majke Ru že Jurković, rođen 15.01.1964. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 170, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Mendeš Luka, od oca Peje i majke Mande Lelić, rođen 20.01.1944. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 170, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Mendeš Mato, od oca Ante i majke Mare Geljić, rođen 28.09.1954. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj kbr. 95, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Mendeš Matija, od oca Franje i majke Ru že, rođen 25.06.1961. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 116, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Mendeš Franjo, iz Bijele,

Menzildžić Nerimin , zvani "Dvica", od oca Mensura i majke Emine, ro đen 27.05.1958. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica N. Tomičića 4, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Mehić Amir , od oca Ibrahima i majke Hafize Ad žić, rođen 01.11.1970. godine u Rašljanima, Opština Brčko, bio nastanjen u Rašljanima kbr. 239,

Mehmedovi ć Muhamed, pripadnik 108. Br čanske brigade HVO Bosanske posavine,

Meškovi ć Jasmin , ro đen 1970. godine u Čeliću, Opština Lopare, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Meškovi ć Muhamed , od oca Alije i majke Safete Čaušević, rođen 15.08.1948. godine u Čeliću, Opština Lopare, bio nastanjen u Brčkom, ulica Zije Dizdarevića 40/2, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije u Brčkom, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Meškovi ć Nijaz , od oca Fadila i majke Ševale, ro đen 10.06.1950. godine u mestu Brka, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. 73, pre rata bio privatni auto-prevoznik, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Mikelini Ivica, od oca Johana i majke Dragice Mlađenović, rođen 25.09.1962. godine u Somboru, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Jerkovića 23,

Miki ć Zdravko , zv. "Bela", od oca Tome i majke Ljube Babić, rođen 18.04.1962. godine u Brčkom, nastanjen u Uloviću, kbr. 71, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Miki ć Mirko ,

Mićanović Ivica , od oca Mateje i majke Kate Filipović, rođen 24.10.1962. godine u Breziku, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Savska 70,

Mićić Tomislav , od oca Mije i majke Ru že Filipović, rođen 20.02.1946. godine u Donjoj Skakavi, bio nastanjen u Jagodnjaku, Opština Brčko, kbr. bb, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Miškovi ć Zvonko , od oca Mate i majke Mande Martinovi ć, rođen 04.01.1960. godine u Uloviću, Opština Brčko, bio nastanjen u Uloviću, kbr. 58, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Miškovi ć Ivo , od oca Ante i majke Ru že Josić, rođen 17.04.1944. godine u Krepšiću, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj kbr. bb, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Miškovi ć Mirko , od oca Antuna i majke Kate Domi ć, rođen 26.02.1961. godine u Uloviću, Opština Brčko, bio nastanjen u Uloviću, kbr. 67, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Mrkajevi ć Ferid , od oca Muharema i majke Hanke Dedi ć, rođen 21.09.1953. godine u mestu Crveno Brdo, Opština Srebrenik, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Mustafe Glinca bb,

Mrkaljevi ć Asif , od oca Jusufa i majke Mevlide Hod žić, rođen 18.06.1962. godine u Uloviću, Opština Brčko, bio nastanjen u Uloviću, kbr. 4,

Mujdanovi ć Vedad , od oca Hasana i majke Cvijete Vu čurović, rođen 05.10.1972. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Mevludina Ćapića 33

Mujanovi ć Nedžad , od oca Refika i majke Mujesire Salki ć, rođen 20.12.1970. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica F. Mujanovića 7,

Mujanovi ć Hamid ,

Mujić Nihad , od oca Dževada i majke Samije Drinjak, rođen 13.02.1971. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Banovićka 92,

Mujkanovi ć Samir , od oca Saliha, ro đen 14.02.1972. godine u Maoči, Opština Brčko, bio nastanjen u Maoči, kbr. bb,

Mujkanovi ć Ferid , od oca Hamdije, ro đen 01.07.1963. godine u Maoči, Opština Brčko, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Mujki ć Edin , od oca Mehdina i majke Fatime, ro đen 25.05.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, M. Tešića 14-b,

Muratovi ć Hilmo , od oca Đulaga i majke Raseme Mujić, rođen 14.09.1960. godine u Gračanici, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Stojana Miloševića bb,

Musi ć Rešid , od oca Muje i majke Ševke Osmanbaši ć, nastanjen u Gornjem Rahiću, Opština Brčko, pre rata nalazio se na funkciji podsekretara Ministra za državnu bezbednost bivše BiH, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšij BiH,

Musi ć Hazim , od oca Muharema i majke Fatime Trumi ć, rođen 04.05.1954. godine u Brki, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Banovićka 126, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Muslimovi ć Hajrudin , od oca Sulje i majke Šerife Saki ć, rođen 10.06.1964. godine u Begovači, Opština Brčko, bio nastanjen u Begovači, kbr. 4,

" Nikolas" iz Engleske, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Numanovi ć Mumin , od oca Nahoda i majke Mulke Had žić, rođen 31.03.1952. godine u Orašcu, Opština Prijepolje, bio nastanjen u Begovači, Opština Brčko, kbr. 40,

Nurdin, iz Br čkog,

Omazi ć Armin , od oca Ned žiba i majke Samide Karalić, rođen 28.01.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Jusufa Kobića br. 10, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Omazi ć Ibrahim , od oca Abida i majke Smaile Šehi ć, rođen 02.07.1959. godine u Brčkom, bio nastanjen u u Brčkom, Ulica Banovićka 69,

Omić Indiro , od oca Šemsudina i majke Fehime Šiši ć, rođen 30.06.1967. u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, A. Derviševića 2,

Osmanbaši ć Muhamed , od oca Sadika i majke Munire Hercegovac, ro đen 03.04.1973. godine u Ograđenovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Ograđenovcu, kbr. 94, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Osmanbaši ć Sabrija , od oca Taiba i majke Feride, ro đen 03.06.1967. godine u Ograđenovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Ograđenovcu, kbr. 96, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Osmanbaši ć Šemsudin , od oca Mehmeda i majke Šahe Musi ć, rođen 29.10.1960. godine u Ograđenovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Ograđenovcu kbr. 106, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Osmanovi ć Jasminka , od oca Rahmana i majke Mevlide Osmi čević, rođena 26.08.1956. godine u Brčkom, bila nastanjena u Brčkom, Ulica Milaka Tešića 13, pre rata radila u SJB u Brčkom,

Osmanovi ć Osmanzv. "Osmo", od oca Šemsa i majke Hajke Jukić, rođen 14.03.1960. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica H. Jerkovića 160, pre rata radio kao inspektor za suzbijanje privrednog kriminaliteta, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Osmanovi ć Ferhat , od oca Šemsa i majke Hajke Juki ć, rođen 16.04.1954. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ul. H. Jerkovića 160, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Osmi ć Zekerijah , od oca Mevludina i majke Šefke Junuzovi ć, rođen 02.08.1956. godine u Brodu, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Olgice Gojković 1, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Osmi ć Fahrudin , zvani " Čarli ", od oca Sakiba i majke Zejne Mujić, rođen 16.01.1964. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brodu kbr. 10, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Osojki ć Husein , od oca Mustafe i majke Alije Jukan, ro đen 24.01.1970. godine u Brčkom, bio nastanjen u Maoči, Opština Brčko,

Odžaković Fahrudin , od oca Salka i majke Ševke Ćosić, rođen 12.04.1956. godine u Međurečju, Opština Čajniče, bio nastanjen u Brčkom, Jusufa Kobića 38, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Pamuk čić Enver , od oca Avde i majke Fatime Omerovi ć, rođen 15.04.1952. godine u mestu Brka, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. bb, član Kriznog štaba Gornji Rahić,

Pamuk čić Faruk , od oca Elmahira, ro đen 15.03.1950. godine u Brki, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. bb, pre rata milicionar u SJB u Brčkom, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Pamuk čić Šefik , od oca Almahira, ro đen 12.09.1952. godine u Brki, auto-prevoznik iz Brke, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Pari ć Danijel , ro đen 1972. godine u Gorici, Opština Brčko,

Pezerovi ć Sadik , iz Gunje, Opština Županja, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Peljto Mensur, od oca Ned žiba i majke Emine Ćosić, rođen 27.03.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, H. Šekovića br. 8, karatista,

Petri ć Ivo , od oca Mate i majke Ivke Tulumovi ć, rođen 04.06.1959. godine u Dubravama, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Ulica R. Ahmetbašića bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Petrovi ć Dražan , od oca Petra i majke Anice Mi ćić, rođen 15.02.1963. godine u Brčkom, bio nastanjen u Dubravama, kbr. 110, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Petrovi ć Mladen , od oca Petra i majke Anice Mi ćić, rođen 18.08.1961. godine u Brčkom, bio nastanjen u Dubravama, kbr. bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Piljanovi ć Drago , od oca Mate i majke Ru že Šoljić, rođen 11.08.1944. godine u Ulicama, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Alekse Šantića br. 7, član Kriznog štaba u Ulicama,

Pili ć Rašid , od oca Had žipa i majke Suhbije Karalić, rođen 29.07.1962. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Savska 15, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Pljaki ć Ramiz , od oca Hamdije, ro đen 17.05.1958. godine u selu Ugao, kod Sjenice, bio nastanjen u Brčkom, Štrosmajerova bb, pre rata bio vojno lice, po činu poručnik, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Porovi ć Zahir , od oca Huse i majke Seljane, ro đen 25.01.1948. godine u Prijepolju, bio nastanjen u Brčkom, ulica Zije Dizdarevića 40/2, pre rata radio kao milicionar, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Prodanovi ć Branislav zvani "Bato", od oca Save i majke Vere Bošnjak, rođen 07.04.1956. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Braće Ribarlj 12-a, Srbin koji je maltretirao zatvorenike, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Pupalovi ć Fadil , zvani "Tanja", od oca Lutve i majke Džemile Babajić, rođen 10.03.1961. godine u Islamovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjem Rahiću, kbr. 139, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO,

Ravki ć Mevludin , od oca Halila i majke Kadire Zlati ć, rođen 21.o9.1959. godine u Rašljanima, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Pavla Bašića 111,

Ravki ć Said , od oca Mustafe i majke Fatime Hod žić, rođen 07.12.1964. godine u Brčkom, bio nastanjen u Rašljanima, Opština Brčko, kbr. 186,

Radoševi ć Zdravkozv. "Kesa" ili "Kjesa", od oca Ilije i majke Mare Tufekčić, rođen 23.06.1962. godine u Uloviću, Opština Brčko, bio nastanjen u Uloviću kbr. pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Radoševi ć Jure , od oca Ive i majke Ru že Anđelković, rođen 24.01.1968. godine u Brčkom, bio nastanjen u Dubravama, kbr. 154-a,

Radoševi ć Mato , od oca Zvonimira i majke Luce Radoševi ć, rođen 04.10.1965. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica R. Mehmedovića 12, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Ramadani Nešet, od oca D žezaira i majke Devlete Zlatić, rođen 17.03.1960. godine u Kumanovu, bio nastanjen u Brčkom, O. Džindića 28, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Rami ć Ibrahim , od oca Jusufa i majke Semke Meri ć, rođen 11.02.1944. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, ulica Safeta Travanjkića br. 12, specijalista interne medicine, pre rata bio zaposlen u Medicinskom centru Brčko, pripadnik vojne komande u 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Rami ć Mustafa , od oca Jusufa i majke Semke Meri ć, rođen 6.02.1942. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Safeta Travnjakića br. 10, pre rata bio predsednik SO Brčko, pripadnik vojne komande u 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Rami ć,radio kao preprodavac stoke,

Redžić Salamon , od oca Mate, rođen 05.10.1939. godine u Ulicama, Opština Brčko, bio nastanjen u Ulicama, kbr. 70,

Red žo , upravnik logora u G. Rahi ću posle Fikreta,

Ribi ć Senad , od oca Sabrije i majke Hatid že Čaušević, rođen 28.08.1966. godine u Brčkom bio nastanjen u Brčkom, Ulica Nikole Tesle bb,

Rizvanovi ć Admir , zvani "Rami ć ", od oca Ramiza i majke Safe Kukujević, rođen 27.09.1975. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Mevludina Ćapića bb,

Sakovi ć Šemso , od oca Mehmeda i majke Devle Alimanovi ć, rođen 12.07.1957. godine u Potkamenu, Opština Pljevlja, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Jusufa Kobića 37, pre rata bio direktor JP "Vodovod" u Brčkom, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Salijevi ć Nermin , zvani "Gumeni", od oca Feriza i majke Zarife Bajramović, rođen 24.11.1969. godine u Brčkom, bio nastanjen u Gunji, Naserova 39, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Santovac Željko , od oca Josipa i majke Viktorije, ro đen 07.01.1964. godine u Brčkom, bio nastanjen u Ulicama, Opština Brčko, kbr. 117, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Santovac Ivica - Krešimir, od oca Josipa i majke Marije Grgić, rođen 25.05.1942. godine u Ulicama, Opština Brčko, bio nastanjen u Ulicama, kbr. 116, komandir 6. bataljona u 108. Brčanskoj brigadi HVO Bosanske posavine u bivšij BiH,

Saraj čić Nurija , od oca Hasana i majke Nure Hod žić, rođen 1.09.1968. godine u Brki, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. 150, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Salihovi ć Husejin , od oca Ismaila i majke Mevlide Imamovi ć, rođen 03.03.1969. godine u Maoči, Opština Brčko, bio nastanjen u Maoči, kbr. 484,

Selimovi ć Fahrudin , od oca D žemala i majke Raseme Sarajlić, rođen 19.04.1957. godine u Seoni, Opština Srebrenik, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Franje Dasovića 56, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Serdarevi ć Mehmed , zvani "Meša", od oca Mehe, rođen 19.01.1950. godine u Palanci, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, ulica Bratstva i Jedinstva 166, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Sinanovi ć Sakib , pripadnik 108. Br čanske brigade HVO Bosanske posavine,

Sinanovi ć Husein , od oca Hamze i majke D žemile Grbić, rođen 13.01.1945. godine u mestu Bosanski Dubočac, Opština Derventa, bio nastanjen u Brčkom, Ice Volovskog 28/III, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, jednog Srbina je vezao za putnički automobil i vukao ga ulicama Gornjeg Rahića sve dok ovaj nije umro,

Sluganovi ć Martin , od oca Mate, ro đen 1962. godine u Bukovcu, Opština Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Smaji ć Enverzvani "Bake", od oca Rame, ro đen 04.05.1955. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, N. Šahića br. 34,

" Sova", iz Hrvatske,

Softić Sead , od oca Saliha i majke Rabije Dugalić, rođen 06.09.1071. godine u Gornjem Rahiću, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjem Rahiću, kbr. 115,

Stjepanovi ć Zvonko , od oca Petra i majke Janje Stjepanovi ć, rođen 15.02.1950. godine u Ulicama, Opština Brčko, bio nastanjen u Ulicama bb,

Stjepanovi ć Ivo , zvani "Peleš", od oca Andrije i majke Ike Jurković, rođen 02.01.1970. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

" Stru čnjak ", Srbin iz Republike Hrvatske, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Sulejmanovi ć Lejla , od oca Vasifa i majke Refke Musli ć, rođena 18.11.1969. godine u Brčkom, bila nastanjena u Brčkom, Braće Biberovića 13, pre rata radila kao spikerka u lokalnoj privatnoj TV-stanici u vlasništvu njenog oca,

Suljagi ć Mirsad , od oca Nezira i majke Šuhrete Smajovi ć, rođen 26.12.1958. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Imrek Pavao 29, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Sulji ć Damir , zv. "Makija", od oca Smajila i majke Zahide Fazlić, rođen 1.12.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Braće Suljagića 72, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Suljo, komandir diverzantske udarne jedinice "Alibaba",

Tabaković Salim , od oca Abdulaha i majke Hate Bećirević, rođen 14.10.1969. godine u Maoči, Opština Brčko, bio nastanjen u Maoči, kbr. 491,

Tandir Ned žad , od oca Avde i majke Šefike Kasumovi ć, rođen 29.04.1959. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, ulica Banovićka 18,

Tandir Rešid, od oca Emina i majke Nure Elezović, rođen 09.04.1971. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, G. Vasića 60,

Tanji ć Ševalija , od oca Mevludina i majke Musije Mehi ć, rođen 17.04.1960. godine u Humcima, Opština Lopare, bio nastanjen u Brki, kbr. 126, pre rata radio kao načelnik Odeljenja za sprečavanje i otkrivanje kriminaliteta u Brčkom, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću

Tatarevi ć Armin,od oca Safeta i majke Azre, ro đen 19.02.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, I. Kunića 2,

Tatarevi ć Asmir , od oca Mevludina i majke Zahide Fazli ć, rođen 14.06.1964. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, M. Šehića br. 2, pre rata radio u luci u Brčkom,

Tatarevi ć Muhamed , od oca Safeta, ro đen 05.05.1960. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, u ulici Fadila Hadžiefendića bb,

Tahirovi ć Irfan , od oca Spahe i majke Zinete Nukovi ć, rođen 10.04.1967. godine u Omerbegovači, Opština Brčko, bio nastanjen u Omerbegovači kbr. 85,

Tahto Halil, od oca Salka i majke Emine Gr čo, rođen 22.11.1956. godine u mestu Potpeće, Opština Foča, bio nastanjen u Brčkom, Jusufa Čampare br. 20/b, pre rata radio u Službi državne bezbednosti u Brčkom, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Tomi ć Bela ,

Tomić Miša , od oca Luke i majke Ane Hrgovčić, rođen 21.08.1962. godine u Dubravama, Opština Brčko, bio nastanjen u Dubravama, kbr. 129, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Toši ć Miloš,od oca Čedomira i majke Nadežde Mladenović, rođen 03.04.1954. godine u Jabučju, Opština Lajkovac, bio nastanjen u Breziku, Opština Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Turkuši ć Enes , od oca Smaila i majke Feride Hasi ć, rođen 15.11.1949. godine u Orašju, bio nastanjen u Brčkom, Ismeta Trobradovića 28, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Tursi ć Muharem , od oca Huse i majke Ajše Čatić, rođen 26.10.1946. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, B. Simića 2, pre rata radio kao milicionar u Stanici milicije Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Tursunovi ć Zijad , od oca Nurije i majke Mejre Sulejmanovi ć, rođen 11.07.1961. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brodu, kbr. bb, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Tursunovi ć Nurija , od oca Huseina i majke Paše Jukan, ro đen 10.09.1939. godine u Rašljanima, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, naselje Brod, kbr. 10, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Ćatović Adem , od oca Osmana i majke Senie Bećirović, rođen 01.02.1956. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, 16. NOUB br. 19,

Ćosić Miroslav , od oca Josipa i majke Katice Pavlović, rođen 26.09.1955. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Marković Polje 1-b, pre rata radio kao mlinar u svom privatnom mlinu,

Ugljar Slobodan, od oca Draga i majke Ane Filipović, rođen 13.07.1965. godine u Donjem Vukšiću, Opština Brčko, bio nastanjen u Donjem Vukšiću, kbr. 11, član Kriznog štaba u Ulicama,

Uglješi ć Ivica , od oca Ante i majke Ljube Bošnjak, ro đen 23.04.1961. godine u Gornjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjoj Skakavi kbr. bb,

Fazlagi ć Jasmina ili Jasna , pre rata radila u SUP-u u Br čkom,

Fazli ć Muhamed , pre rata radio kao milicioner u Br čkom,

Fazlovi ć Bahrija , od oca Avde i majke Fatime, ro đen 19.01.1967. godine u Maoči, Opština Brčko, bio nastanjen u Maoči, kbr. bb,

Fazlovi ć Novalija , od oca Muše i majke Emine Mehi ć, rođen 01.01.1948. godine u Islamovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Ul. 16. muslimanska NOUB br. 70, pre rata radio kao inspektor za suzbijanje privrednog kriminaliteta u SJB Brčko, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Fazlovi ć Ferid , od oca Muše i majke Emine Meki ć, rođen 05.05.1954. godine u Islamovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Fadila Jahića Španca 2, pre rata na funkciji šefa Detašmana Službe državne bezbednosti u Brčkom, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Fatima, Fata, pre rata radila kao konobarica u kafani "Tromeđa" u Boću vlasništvo Dilberović Pere iz Boća, organizator silovanja u Boću,

.Fa čić Ahmed , od oca Hasiba i majke Ajke Mehi ć, rođen 27.09.1942. godine u mestu Brka, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. 242, pre rata bio privatni auto-prevoznik i predsednik mesne zajednice Brka, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Fikret, upravnik logora u G. Rahi ću,

Filipovi ć Nikola , zvani "Niko" od oca Bla ža i majke Ivke Marković, rođen 13.01.1964. godine u Brčkom, bio nastanjen u Uloviću, kbr. 57, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Filipovi ć Stjepan , od oca Bla ža i majke Ane Filipović, rođen 12.02.1959. godine u Laništima, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, G. Lukića bb, pre rata bio načelnik Stanice javne bezbednosti u Brčkom, jedan od pripadnika vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Filipovi ć Franjo , zvani "Prle"(ili "Frle"), od oca Martina i majke Mare Lučić, rođen 01.10.1963. godine u Brčkom, bio nastanjen u Laništima, Opština Brčko, kbr. 19, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Filipovi ć Franja , od oca Martina i majke Ru že, rođen 4.10.1963. godine u Uloviću, Opština Brčko, bio nastanjen u Uloviću, kbr. 34, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

" Fransoa" iz Francuske, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Fran češević Marko , zvani "Gero", od oca Mije i majke Mande Lučić, rođen 27.10.1963. godine u Goricama, Opština Brčko, bio nastanjen u Goricama, kbr. 85, član Kriznog štaba u Ulicama,

Hajdarevi ć Mirsad , od oca Esada i majke Hatid že, rođen 24.06.1972. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Goje Vasiljević 15,

Hajdarevi ć Uzeir , ro đen 1956. godine u Gunji, Opština Županja, pre rata bio zaposlen u JNA u Tuzli, načelnik kontraobaveštajne grupe za područje Tuzlanskog korpusa, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšij BiH,

Halilovi ć Asifzvani "Marko", od oca Mehe i majke Hane Muslić, rođen 24.07.1950. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Klanac br. 3,

Hamzi ć Salih , od oca Himze i majke Hanife Babi ć, rođen 11.11.1945. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Zaima Mušanovića 13,

Hamdija, komandir diverzanstske udarne jedinice "Piloti",

Hamidović Adnan , od oca Husnije i majke Mujesire Muminovi ć, rođen 28.10.1968. godine, u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica 16. muslimanske NOUB br. 37, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

" Hans" iz SR Nema čke, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

" Hare", milicionar,

Hasanbašić Senad , od oca Refika i majke Mujesire Salki ć, rođen 27.08.1974. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Mevludina Ćapića 5,

Hasanovi ć Mevludin , od oca Ibrahima i majke Had žire Omerbašić, rođen 5.10.1958. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Omladinska 42, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšij BiH,

Hasanovi ć Samir , od oca Hamida i majke Zejnebe Alihod žić, rođen 20.07.1972. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Vojvođanskih brigada 34,

Haselji ć Mirsad , od oca Ibrahima i majke Fed žrete Alijagić, rođen 08.06.1955. godine u Gradačcu, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Milaka Tešića 2, pre rata radio na radnom mestu komandira Stanice milicije za bezbednost saobraćaja, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Had žimuratović Ibrahim , od oca Hamdije i majke Zahide Alaga, rođen 22.03.1964. godine u mestu Stari Majdan, Opština Sanski Most, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Mevludina Ćapića bb,

Had žić Galibzv. "Gale" ili "Gali", od oca Himze i majke Safije Pašalić, rođen 21.11.1947. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, u Ulici Osmana Đikića br. 23, pre rata bio inspektor SUP-a u Brčkom, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Had žić Enes , od oca Husa, iz Ulovi ća, Opština Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Had žić Sado , od oca Mustafe i majke Ramize Jusufovi ć, rođen 19.03.1965. godine u Ulovićima, Opština Brčko, bio nastanjen u Ulovićima, kbr. 10, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Had žić Sinan , od oca Jusa (ili Husa), iz Ulovi ća, Opština Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Hela ć Suad , od oca Zahira i majke Sajme Hasanovi ć, rođen 01.08.1964. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Jusufa Kobića 41, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Hercegovac Šemsudin, od oca Sakiba i majke Hatidže Džafić, rođen 24.01.1952. godine u Begovači, Opština Brčko, bio nastanjen u Begovači, kbr. 36,

Hod žić Mirsad , zvani "Miko",

Hodžić Nijaz zvani "Govedar", od oca Abida i majke Sejde Fazlovi ć, rođen 06.11.1960. godine u mestu Seoca, Opština Goražde, bio nastanjen u Brčkom, Ul. D. Mihajlovića 22, pre rata radio kao inspektor u SUP-u u Brčkom,

Hod žić Ruždija , od oca Ned žiba i majke Remze Mešić, rođen 16.07.1958. godine u Omerbegovači, Opština Brčko, bio nastanjen u Omerbegovači kbr. bb,

Hrgov čić Zlatko , od oca Ive i majke Luce Mari ć-Blekić, rođen 12.11.1961. godine u Dubravama, Opština Brčko, bio nastanjen u Dubravama, kbr. 46-a, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Hrgov čić Tomislav , od oca Petra i majke Luje Miši ć, rođen 01.01.1950. godine u Dubravama, Opština Brčko, bio nastanjen u Dubravama, kbr. 47, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Huki čević Sulejman , od oca Mehe i majke Rejfe Osmi ć, rođen 18.04.1947. godine u Dizdaruši, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Jerkovića 134, pre rata radio kao privatni auto-prevoznik, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Husakanovi ć Jasmin ,

"Čađo ", Hrvat iz Slavonskog Broda, pripadnik 108. Br čanske brigade HVO Bosanske posavine,

Čančarević Andrija , od oca Nika i majke Luce Lacić, rođen 23.08.1950. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 203, član Kriznog štaba u Bijeloj ,

Čančarević Andrija , od oca Bla ža i majke Kate Jurković, rođen 17.12.1925. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 29, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Čančarević Grgozvani "Tahir", od oca Marijana i majke Mare Jurković, rođen 29.07.1957. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj, kbr. 31-a, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Čančerević Niko , od oca Mate i majke Mande Mijatović, rođen 21.05.1961. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Brčkom, Moše Pijade bb, pre rata radio u Službi državne bezbednosti u Brčkom, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Čančarević Marko , od oca Iva i majke Petre Jokić, rođen 19.08.1964. godine u Gornjoj Skakavi, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjoj Skakavi, kbr. 100, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Čančarević Franjo , od oca Andrije i majke Mare Gluhaković, rođen 5.02.1952. godine u Bijeloj, Opština Brčko, bio nastanjen u Bijeloj kbr. 29, član Kriznog štaba u Bijeloj,

Čarapić Vjekoslav , od oca Nika i majke Ruže Blažević, rođen 9.10.1958. godine u Boću, Opština Brčko, bio nastanjen u Gornjem Bukviku kbr. 21, član Kriznog štaba u Ulicama,

Čaušević Mirsad , od oca Enverta, ro đen 29.09.1954. godine u mestu Brka, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. 194, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Čaušević Omer , od oca Mede i majke Zejnebe Hadžajlić, rođen 17.03.1968. godine u Bijelom Polju, bio nastanjen u Brčkom, H. Jerkovića 159, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, glavni stražar u logoru Gornji Rahić,

Čeliković Osmaniz Ćosata, Opština Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Čeljo Azedin , od oca Safeta i majke Ize Hasović, rođen 03.07.1967. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Banovićka 84, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Džanka , komandir deverzantske udarne jedinice "Manekeni",

Džafić Mensur , od oca Mustafe i majke Hajre Ćapić, rođen 4.10.1957. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, ulica Gojka Lukića 4, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Džinić Blažozv. "Bajica", od oca Petra i majke Luce Lacić, rođen 6.11.1949. godine u Donjem Vitanoviću, Opština Brčko, bio nastanjen u Vitanovićima kbr. 31, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Džonlić Senahid , od oca Saliha i majke Emine Peštali ć, rođen 24.09.1970. godine u Uloviću, Opština Brčko, bio nastanjen u Brki, kbr. 7,

Šahinpaši ć Abdulahzvani "Šaja", predstavlja se kao "Alijina zelena beretka", radi na mestu urednika tzv. stanice "Slobodno Radio- Brčko",

Šahmanovi ć Halim,od oca Šabana i majke Fatime, ro đen 26.12.1954. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica 16. muslimanske NOUB 108,

Šerifovi ć Enes , od oca Naila i majke Nafije Beši ć, rođen 13.07.1956. godine u Humcima, Opština Lopare, bio nastanjen u Brčkom, ulica Franje Dasovića br. 41, pripadnik vojne komande 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšij BiH,

Še ćerbegović Muhamed , zvani "Hamo", od oca Mehmeda i majke Rašide Imamović, rođen 08.04.1952. godine, bio nastanjen u Gornjem Rahiću, član Kriznog štaba u Gornjem Rahiću,

Še čić Muhamed , od oca Osmana i majke Fatime, ro đen 25.02.1970. godine u Ogradenovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Ogradenovcu, kbr. 110, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Šimi ć Žarko , od oca Iva i majke Janje Marelji ć, rođen 12.12.1965. godine u Brčkom, bio nastanjen u Uloviću, Opština Brčko, kbr. 41, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine u bivšoj BiH,

Šimi ć Joza , zvani "Zike", od oca Pera i majke Jele Filipović, rođen 06.11.1964. godine u Uloviću, Opština Brčko, bio nastanjen u Uloviću, k.br. 44, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Šimi ć Marko , od oca Bla ža, iz sela Ulovića, Opština Brčko, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine, komandir Vojne policije u Ulicama,

Šimi ć Stjepan , od oca Iva i majke Janje Marojevi ć, rođen 3o.11.1972. godine u Bukovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Uloviću, kbr. 41, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Šimo, iz Prijedora,

Šindrić Fadil ,

"Šok" iz Hrvatske,

Šokčević Marko , od oca Ilije i majke Mare Babić, rođen 14.10.1960. godine u Bukovcu, Opština Brčko, bio nastanjen u Bukovcu kbr. 104/b, pripadnik 108. Brčanske brigade HVO Bosanske posavine,

Šuvali ć Fedahija , od oca Smajila i majke D žemile Ahmetović, rođen 09.05.1965. godine u Brčkom, bio nastanjen u Brčkom, Ulica Mevludina Ćapića bb.

DOKAZ: 617/95, 679/95, 634/95, 636/95, 638/95, 639/95, 640/95, 641/95 i 144/95; Izveštaj SO Brčko od 10.09.1994. godine.

KVALIFIKACIJA DELA: Etničko čišćenje

MESTO I VREME: Banovići, 1992. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je kao penzioner živeo u Banovićima, kada je 18. juna 1992. godine uhapšen. Posle toga je 20. februara 1993. godine bio osuđen u Tuzli. Razmenjen je posle godinu dana boravka u zatvorima.

Sekretarijat za privredu i poslove uprave Opštine Banovići je 17. avgusta 1992. godine doneo rešenje 04-1-372-39/92 kojim se utvrđuje koji se stanovi smatraju napuštenim. U tom rešenju su navedena imena nosilaca stanarskog prava, među kojima je i ime saslušanog svedoka 617/95-30.

Svedok tvrdi da se u svim slučajevima radilo o stanovima Srba i da je to rešenje doneto dok je on bio u zatvoru, kao i da u tom momentu za njega nije bila doneta sudska presuda. No i pored toga, članovi porodice svedoka su morali da napuste stan i da se potucaju kod poznanika.

Članovima porodice svedoka nisu dozvolili da iz stana iznesu bilo šta od stvari. U stan se odmah uselila jedna muslimanska porodica.

Tom prilikom je svedoku oduzeto i putničko vozilo "Zastava 101", iako nije bilo obuhvaćeno ovim ili drugim rešenjem.

1. Kurtić Fadil, sekretar Sekretarijata za privredu i poslove uprave Opštine Banovići, koji je doneo rešenje o oduzimanju stanova i

2. Kukić Mirsad, predsednik SDA u Banovićima.

DOKAZ: 617/95-30

KVALIFIKACIJA DELA: Etničko čišćenje

MESTO I VREME: Rijeka, logor "Prihvatni centar za strance" u bivšoj kasarni JNA, u Ulici Ciotina, maj 1993 - januar 1994. godine.

KRATAK OPIS: Svedok je 8 godina živeo na ostrvu Olib, kod Zadra, gde je imao u svojini i stan od 60 m ². U maju 1993. godine je bio priveden kod sudije za prkršaje u Zadru, koji ga je, zbog neposedovanja li čne isprave, kaznio na novčanu kaznu u protivrednosti od 10 DEM. Svedok je tu kaznu odmah platio.

Međutim, umesto da bude pušten na slobodu, istoga dana je sproveden policijskim automobilom do Rijeke i zatvoren u bivšu kasarnu JNA u Ulici Ciotina, gde se nalazio "Prihvatni centar za strance".

U ovom "centru" koji je, u stvari, bio logor, svedok je ostao punih 8 meseci. U tom periodu je s njim u ovom logoru bilo zatvoreno još desetak Srba.

Svedok smatra da je to bio logor jer ga je čuvala hrvatska policija - nigde nisu mogli da izlaze, sve vreme su provodili u sobama. U toku dana su samo povremeno mogli da izlaze u dvorište u šetnju od po 15-20 minuta.

Dobijali su dva obroka hrane dnevno.

Srbi zatvoreni u ovom logoru su bili maltretirani, a neki i tučeni. Vladala je potpuna neizvesnost šta će biti s njima. Često su ih saslušavali, ali rešenje o pritvaranju nisu dobili.

Svedok je u januaru 1994. godine izašao iz ovog logora na intervenciju Međunarodnog Crvenog krsta. Tada mu je na sledeći način bilo omogućeno da preko Mađarske pređe u SRJ: policijskim kolima je sproveden na hrvatsko-mađarsku granicu, gde je grupu, u kojoj je bio i svedok, preuzeo Jugoslovenski crveni krst.

Tako je ovaj svedok ostao bez svoje imovine u Hrvatskoj: nameštenog stana u svojini od 60 m ² na ostrvu Olibu kod Zadra i oko 90 DEM, koliko mu je oduzeto kada je bio pritvoren.

1. Horvat Tomislav, inspektor za strance u Rijeci,

2. Nikolić Nikola, šef smene u logoru,

3. Virovac Tomislav, šef smene, koji je bio i naredbodavac za tuče zatvorenika i vršio iznuđivanje novca od zatvorenika,

4. Fordić Nedeljko, iz Rijeke, policajac, koji je lično maltretirao i tukao zatvorenike,

5. Vrana Vlatko, iz Erduta, pripadnik rezervne policije koji se isticao u tuči zatvorenih.

DOKAZ: 250/95-1

KVALIFIKACIJA DELA: Etničko čišćenje